Терористка од Бадер-Мајнхоф го чува мирот во Македонија

Тероризам, траума и искупување - тоа е приказната што ја раскажува Силке Мајер-Вит за „Утрински“

Соња Крамарска


Во безначајната сообраќајна незгода на скопските улици на почетокот на јуни, во која беа инволвирани една германска државјанка и скопјанец, маке��онската полиција немаше поим кого интервјуира еден час подоцна откако се најде на самото место на настанот. Учесник во сообраќајката беше Силке Мајер-Вит, по која германската антитерористичка полиција од 1979 до 1990 година безуспешно трагаше во обид да ја изведе пред суд поради нејзината вмешаност во киднапирање и во убиство.

Малкумина знаат дека во Македонија веќе неколку години живее и работи поранешната терористка на германската екстремно-левичарска милитантна организација РАФ. Позната уште и како групата Бадер-Мајнхоф, која е документирана во истоимениот филм што доживеа светска популарност, оваа организација кон крајот на 70-тите години и во почетокот на 80-тите години изведуваше напади врз германската елита. Одговорна е за убиства на најмалку 34 припадници од високите слоеви на германското општество. Групата дејствуваше од 1970 до 1998 година, кога се самораспушти.

Силке Мајер-Вит (60) е припадничка на втората генерација на РАФ (официјално: Red Army Faction) и, според хроничарите, таа била задолжена за логистиката. Нејзиното учество во РАФ се оценува како релативно кратко и минорно.

„Зошто им се придруживте“, ја прашавме. „Тоа е тешко прашање. Ја поддржував групата, правев се' повеќе за нив и тие ме прашаа дали сакам да отстапам, бидејќи полицијата ме следи и наскоро ќе ме уапси или сакам да останам со нив“. „Да, ќе останам, зошто не“, гласел нејзиниот одговор.

Силке подолго време размислуваше дали да ја каже својата приказна во овдешните весници. Нејзиното име на „Гугл“ (Silke Maier-Witt) резултира со неколку стотици референци и новинарски статии во Германија, Србија и во Косово. Во Македонија, каде што работи веќе три и пол години, е под закрила на анонимноста. „Малку луѓе знаат за моето бурно минато, а оние што знаат не се докрај сигурни што точно се случувало. Но, ме прифатија таква каква што сум“, вели таа. Мајер-Вит по излегувањето од затвор во Германија ги продолжила студиите по психологија што претходно ги почнала во Хамбург.

„Ги завршив, но по неколку неуспешни обиди да се вработам сфатив дека тоа ќе биде тешко таму“, објаснува Мајер-Вит. Набргу прочитала за експлозија на бомба во Косово и видела оглас од невладината организација „Форум за цивилен мир“, која барала кандидати за отворање канцеларија на Балканот. „Се пријавив и така го почнав моето десетгодишно патешествие во Косово, а потоа и во Македонија“.

Мајер-Вит беше притворена во 1990 година поради нејзиното учество во два терористички инцидента, вклучително и за нејзината вмешаност во киднапирањето и убиството на Ханс-Мартин Шлејер, лидер на индустријалците во Западна Германија. Овој напад и убиството на јавниот обвинител на Германија, Зигфрид Бубак, беа климакс на кампањата на РАФ во 1977 година. Силке помогнала да се изврши организирањето и киднапирањето на Шлејер. Вели дека ги знае сите што учествувале во подготовките и во изведбата на двата атентата.

Во бегството од полицијата прави уште еден контроверзен потег и оди во Јемен да се бори на страна на Палестинците. „Се боревме поради идеолошко убедување“, по кратко размислување одговара таа.

Во книгата „Отровен терор: обиди на терористите за напади со хемиско и со биолошко оружје“ авторот Џонатан Такер тврди дека ракописот на Силке како медицински асистент е пронајден при претрес на стан во Париз, каде што била сместена импровизирана лабораторија за подготовки на РАФ за напади. Германската полиција никогаш не се изјасни за тоа.

Со насмевка вели дека нејзиното прво лажно име под кое се криела од германската полиција било Соња. Потоа се обидела со имињата Силвија и Анџелика. Но, сепак, ја фатиле и во 1990 година била осудена на 10 години затвор, а одлежала само пет. „Ме пуштија затоа што се покајав и изјавив дека сум подготвена да се ресоцијализирам“, појаснува.

Силке Мајер-Вит добро го разбира македонскиот јазик, но не го зборува. Вели дека не ја импресионирал многу филмот за Андреас Бадер и Улрике Мајнхоф. „Ликовите се изнасилени, а намената е повеќе комерцијална отколку давање вистински приказ на случувањата“, додава таа. За контроверзите што филмот ги сугерира околу самоубиствата или убиствата на лидерите на РАФ во затворот, Мајер-Вит вели дека верува оти навистина станувало збор за самоубиства.

Нашата соговорничка е госпоѓа ниска по раст, за чиј лик никогаш не би претпоставиле дека се наоѓал на потерниците на германското министерство за внатрешни работи. „Во неколкуте операции за промена на личниот изглед, поради обидите да избегам од полицијата, успеав само ��а го променам носот“, вели Силке на чие лице се гледаат траги од хируршките интервенции.

„Сфатив дека работиме нешто погрешно откако при едно ограбување на банка случајно беше застрелана жена. Јас ги чекав моите другари во станот и одлучив дека треба да застанам на страна на непознатата жена, а не на страна на групата. Кога се вратија им реков дека убивањето на минувачот беше непотребно. Во тој момент сфатив дека тоа е крај на моите активности во РАФ“, раскажува таа.

„Децата на Хитлер“ - така светот саркастично ги нарече членовите на РАФ. Една од теориите за појавата на РАФ е дека неговите основачи, всушност, биле лути на своите родители. Таа кажува дека нејзиниот татко бил нацист. „Но, тоа го открив по неговата смрт. Карактеристично за таа генерација беше што не сакаа многу да говорат за тој дел од минатото на Германија“, вели поранешната терористка на РАФ. Но, не е точно, додава Силке, дека татко ми бил член на елитната тајна полиција на Хитлер под раководство на озлогласениот Химлер, како што тврдат некои хроничари и како што стои на Википедија. „Тој не беше познат нацист“.

Германија во април годинава повторно се потсети на годините на терор и сеење страв од терористите на РАФ преку апсењето на 57-годишната Верена Бекер, за која постојат сомневања дека учествувала во убиството на обвинителот Бубак и на неговиот возач во 1977 година. Силке Мајер-Вит вели дека оттука, од Скопје, со внимание ги следи овие случувања, но оти не ги коментира. „Мислам дека е добро Бекер да каже што знае и да ја прекине мистеријата“, вели кратко.

„Одржувам неколку контакти по и-мејл, но не ме врзуваат никакви специјални пријателски односи од времето на РАФ“, вели таа. Со задоволство, коментира, би учествувала на демонстрациите во Германија против испраќањето германски војници во операциите во Авганистан.

Што е Вашата мисија во Македонија, ја прашавме Силке Мајер-Вит. „Го користам моето искуство да им кажам на сите дека убивањето е ужасен чин што не може со ништо да се оправда“, одговара. Нејзин фокус се училиштата каде што учат деца од мешана етничка националност.

Верува ли дека Германија и' простила за минатото? „Зависи“, одговара по кратко размислување. „Семејствата на оние што беа жртви на операциите на РАФ веројатно никогаш нема да ни простат. За другите верувам дека полека забораваат“. (С.К.)