Мислења

Дoцна им текнува

Слободан Најдовски

За многу важни прашања ВМРО-ДПМНЕ во почетокот зазема цврст став, а кога носи решенија, излегува обратно

Поради техниката на печатење на весникот текстов го пишувам во недела и се прашувам дали некој воопшто во среда ќе чита било што друго освен за случувањата во Брисел поврзани со нашиот иден статус во Европската унија. Денес (во недела) кај мене, како вечен оптимист, се' уште постои нишка надеж за позитивна насока на нашите евроинтеграции, иако Владата не остава место за оптимизам. За жал, ден пред почетокот на Самитот на ЕУ ние, граѓаните, што не сме ја прочитале страница 146 од програмата на ВМРО-ДПМНЕ не го знаеме ставот на Владата. Информациите што ги добиваме се од некои неофицијални брифинзи или од странски медиуми. Како што рече еден мој партиски колега, ставот на Груевски и на Владата го знае Баросо, го знаат грчките власти и други претставници на меѓународни организации, само не го знае македонската јавност. Некои мои пријатели, обични членови на владејачката партија, ме убедуваат дека ставот на Владата е јасен, а тоа е дека нема никаква промена на името. Би бил среќен да е тоа ставот на Владата, но не сум убеден до крај во тоа.

Поаѓајќи од недостигот на официјални информации, а имајќи го предвид искуството од минатото, некоја јанѕа ме јаде дека овие нашиве од власта ќе ја промашат работата со името. Не дека не ја сакаат татковината, ниту, пак, дека не се патриоти, туку постапките од порано упатуваат на такво размислување. По многу важни прашања ВМРО-ДПМНЕ на почетокот зазема цврст став, а кога носи решенија излегува обратно. Ќе наведам неколку.

Во 1997 година дел од сегашниве првенци на ВМРО-ДПМНЕ ги предводеа штрајковите против образованието на албански јазик во Педагошката академија. Иако не се согласував со нив, сепак, мислев дека тогашните младинци така размислуваат и како пратеник со внимание го ислушав говорот на Филип Петровски во Собранието на РМ. Арно ама, во 2001 година дел од тие младинци го поддржаа формирањето на Штуловиот универзитет. По две-три години нас не' критикуваа за отворањето на Тетовскиот универзитет, а сега во име на Владата на студентите им се обраќаат на албански јазик. Сето тоа е добро, но само што доцна сфатија дека образованието на етничките Албанци е важен предуслов за нивна интеграција во општеството.

Вториот случај што ме наведува да мислам дека повторно ќе погрешат е првата седница на парламентарниот состав на Собранието во 2002 година. Пратениците од ВМРО-ДПМНЕ не ги ставаа слушалките за превод кога ��ратениците од албанската заедница зборуваа на албански. Со тоа сакаа да покажат дека не се согласуваат да се зборува на друг јазик во Собранието, иако токму нивното парламентарно мнозинство го донесе Деловникот со кој се дозволи да се зборува на албански јазик од парламентарната говорница. Повторно држеа до принцип, но од минатата година истите тие дозволија и комисиите да се водат на албански јазик. Тоа не е ништо друго освен вовед во двојазичност и повторно цврст став против говорењето на албански во парламентот, па отидоа во друга крајност, според мене, противуставна.

Спомнувањето на неколкуте примери е единствено во насока да укажам дека умешноста на политичарите е навреме да ги согледаат проблемите и да ги решат за да ги отстранат или ги сведат на најмала мера штетните последици по својата држава. Токму затоа ме јаде јанѕа за името. Во досегашната практика, во клучните моменти, сегашнава владејачка партија покажа дека не реагира навреме. Прво го издигнува високо прагот на црвената линија, а потоа носи решенија далеку под тој праг. Веднаш се потсетувам на противењето на ВМРО-ДПМНЕ на предлозите за меѓународна употреба на името од страна на посредникот Нимиц во 2005 година, кога беа во опозиција. Тоа беше досега најдобриот предлог за меѓународна употреба и опфат на името, а ВМРО-ДПМНЕ беше енергично против. Или уште посвежо е сеќавањето на создадената мешаница во однос на предлогот Република Македонија-Скопје. Се сеќаваме колку упорно се бореа против двојната формула, а сега ја застапуваат само во видоизменета форма, понеповолна за Македонија. Затоа сметам дека за Македонија, барем во овој момент, не е поволна варијантата за точно одредена временска рамка со утврден датум за почеток на преговорите до кој треба да се реши спорот со Грција. Се плашам дека, притисната, оваа Влада многу ќе ја спушти црвената линија за одбрана на името, а одговорноста ќе ја префрли на народот со квазиреферендум или предвремени парламентарни избори.

Во еден од моите претходни текстови пишував дека визната либерализација е позитивна работа, дека се радувам поради неа, но во никој случај таа не смее да биде замена за датум за почнување преговори за членство во ЕУ. Сепак, ни се случува токму тоа. На телевизиите веќе се врти рекламата на Владата за успешната проевропска политика, иако се знае дека без датум за преговори тоа не значи посебен напредок во интеграциите во ЕУ. Затоа деновиве да не ве изненади кога претставниците на Владата, за да го свртат вниманието од главниот проблем, ќе почнат да зборуваат за се' друго, освен за натамошните постапки во процесот на приближување кон ЕУ. Во таа насока треба да се гледа и на предлогот за бањски одмор за пензионерите или за градењето станови за припадниците на АРМ во октомври 2010 година. Сето тоа е в ред, но не смее да се избегне решавањето на главниот проблем.

Токму во насока на одвлекување на вниманието е и најавената прослава за добивањето безвизен режим. Иако во Владата молчат, во медиумите наголемо е најавено да се подготвуваме за голема општонародна веселба на18 декември, со Здравко Чолиќ, во организација на Владата. Како тинејџер ја слушав неговата музика, а моите соученички лудуваа по него. Само можам да претпоставам што ќе зборуваше ВМРО-ДПМНЕ ако беше опозиција, а сегашната опозиција за ваква прослава го донесеше Чолиќ. Се сеќавате ли кога на пресови ги броеја кафулињата во кои се слуша српска музика. Или можеби Чола ќе пее само македонски песни?

(Авторот е поранешен пратеник)