ЕДИТОРИЈАЛ

Македонија може

Димитар Чулев

„Сакаме да се осигуриме дека Скопје е меѓу оние земји во регионот што одат по патот кон подлабоко интегрирање во ЕУ“!

Појасна порака од ова – здравје. Еврокомесарот за проширување, Штефан Филе, потсети дека препораката за започнување преговори со ЕУ од 2009 година се' уште е во сила, но дека земјата на планот на реформите треба да ја доврши „домашната задача“, а на надворешно-политички план да направи се' да се ослободи од баластот на наметнатиот спор за името.

Сакаме да веруваме дека Македонија и треба и може. Од 5 јуни имиџот на земјата е значително подобрен: големата излезност на изборите во извесна мера претставуваше референдумско изјаснување на народот дека сака да опстои на демократскиот пат што води кон престижниот ЕУ-клуб, а мирните и фер избори беа најграѓанскиот придонес за тоа. Оние што ќе ја формираат власта ќе ја преземат во пакет со министерските фотелји, и обврската да го обработат сето она нереформирано за што од Брисел постојано потсетуваат и одвреме-навреме не' „плескаат“ по прсти.

Подобрената клима во регионот, која од ладна и магловива мина кон стабилна, ведра и проевропски ориентирана со исчекорите на Хрватска, Србија Црна Гора на патот кон Брисел, дава простор за оптимизам дека Македонија нема да одбере облачна опција без разлика на песимистичките метеопати и евроскептици.

Се разбира, Брисел ќе мора исто така да испрати јасен сигнал дека по главоболките во еврозоната и напливите на ксенофобичност во шенген-просторот, ќе опстои на агендата дека проширувањето на ЕУ нема да запре.

Летово Македонија ќе одбележи десет години од Охридскиот договор, кој не само што ги вразуми разулавените националистички екскурзијанти, туку постави модел како едно мултиетничко општество треба и може да функционира. Во услови кога една Меркел, еден Саркози... во момент на слабост јавно признаа дека „мултикултурализмот не функционира“, малата Македонија ги демантира. Веќе десет години и особено сега кога е на потег формирањето нова влада во која на рамноправна основа (и согласно со изборниот резултат) ќе партиципираат граѓани исти пред законот и уставот без разлика на нивната етничка, јазична, културна и конфесионална различност. Токму одбележувањето на годишнината од Рамковниот треба да се искористи за лобирање од сите во прилог на заедничката корист.

Неблагодарно е да се одмерува ударот од економската криза во услови кога на планетарно ниво сите се согласија дека минале лошо или – полошо. Ако навистина најтешкото помина, новата влада ќе треба да ги засука ракавите и менаџерски да се инволвира во што побрзо отстранување на последиците и за создавање амбиент за заживување на економијата, која беше доведена на работа на вегетирање. Нема веќе „екскјуз“, а пријателите од Европа јасно порачаа дека не можат да примаат овдешни социјални случаи што бараат економски азил.

Конечно – соочување со Грција. Како земјата која е пред банкрот ќе се справува со тоа е проблем на Атина. Македонија не може како алиби да го искористи дишењето на кредитни жабри на јужниот сосед, туку мора да ја преземе палката во преговорите и да бара интензивирање на разговорите. Смирено и со постигнат консензус дома, и жестоко и нападно надвор се додека не ја натера Атина заеднички да се испегла разликата за името. Ако на Папандреу не му е до муабети, нам ни е зашто „кипаризацијата“ (одолжување) на проблемот оди на негативното конто на Македонија. Тоа го знаат и граѓаните и партнерите во власта и, веруваме, опозицијата. Проблемите се знаат, пораката е јасна, се очекува разврска...