Македонски Состојби

Бедата на политиката и на власта

Манчо Митевски

Во Македонија, земјата на чудните политики, ненормалното стана нормално, а нормалното- ненормално

Дали е нормално власта крвнички да ја напаѓа опозицијата со идеја не само да ја омаловажи, туку и да ја снема од политичката карта. Дали е нормално власта да ги сатанизира инакумислечките - интелектуалци и претставници на невладини организации - кои критички ја опсер��ираат нејзината работа. Дали е нормално македонски пратеник во Европскиот парламент да се нафрли со непристоен речник врз амбасадорот на ЕУ во Македонија. Дали е нормално синдикалец, кој неодамна стана и прв човек на најголемиот синдикат во земјава со години, до вчера, да зема плата од државата. Дали е нормално MВР наместо да биде заштитник на граѓаните, да повикува граѓаните да тужат медиум и со тоа да ја бранат полицијата. Дали е нормално Владата да биде најголем работодавец и огласувач. Дали е нормално власта да стои зад битка на медиуми против медиуми и на новинари против новинари за превласт на ЗНМ. Дали е нормално полицијата да им забрани влез и излез на новинари од медиумот кадешто работат, без да им објасни зошто. Дали е нормално, стотина полицајци и специјалци да штитат со ништо незагрозени инспекциски службеници...

Да, нормално е сето тоа - во Македонија - во земјата на чудата, односно во земјата на чудните политики и политичари. Во земјата каде што се' е извртено, во земјата каде што ненормалното стана нормално, а нормалното ненормално. По скандалот на пратеникот Ѓорчев (веројатно, А1 и се' друго), Брисел прашува каде оди Македонија. За да го провери тоа на самото место ургентно прати свој функционер „за да добие одговор за тоа која е идејата од ваквата политика, за која во Брисел веќе нема сомнение дека не е инцидентна туку осмислена, при што прв пат посочија со прст кон премиерот Никола Груевски“. Коментирајќи ги македонските состојби, Јорго Шацимаркакис, германски европратеник, копретседател на Мешовитиот комитет на Европскиот парламент, во „Дневник“, вели: „Во нормална ситуација опозицијата ја напаѓа Владата. Владата е на власт и има пријателски и непријателски медиумски реакции. Тоа е нормално насекаде. Она што за мене е ново овде е што владата ја напаѓа опозицијата. Владата е влада. Таа работи и нема што да ја напаѓа опозицијата. На опозицијата и' е работа да ја напаѓа владата. Кај вас е обратно. Тоа не го разбирам“.

Откако и годинава остана без датум за преговори со ЕУ, без покана за прием во НАТО, по необјаснивата полициска опсада на А1 и по скандалозниот настап на пратеникот Ѓорчев во Европскиот парламент - Македонија падна најдлабоко досега, не велам го допре дното, бидејќи дното кај нас изгледа е многу и длабоко и растегливо, па затоа којзнае уште што не' чека. Со тоа се разголи бедата на македонското општество (се подели до крај), на македонската политика (се приземни во калта) и на македонската власт (ја покажа целата своја арогантност и неспособност). Во овој контекст, веќе не може да има дилема дека причина, односно генератор на ваквите крајно негативни последици е власта.

За бедата на македонското општество треба да се каже дека е последица на бедата на политиката и на власта. Епилог на поразителните политики на ВМРО-ДПМНЕ и ДУИ, како владејачки партии, се изместените вредносни категории, односно вредносната анархија (Цеца/Северина - национале, делови од проектот „Скопје 2014“, барокот како печат на градителската сегашност и иднина - барокни гаражи, барокни фасади на соцреалистички згради...), дисконтинуитетите во сите сфери, идентитетската дезориентација, вмроизацијата на институциите и на сегментите во општеството, нетолеранцијата... И најпогубното - поделбите по сите линии: меѓунационални, интранационални, верски, политички, партиски, идеолошки, економски, социјални, статусни...

Во врска со бедата на политиката, битно е дека партиите, кои поради стремежот за власт и профит максимално се поделија и целосно се закрвија, при што направија два големи грева. Првиот, кога поради своите партиски политики почнаа процес за профилирање на општествените вредносни категории и морал врз своите идеолошки платформи, а потоа преку нивно инструментализирање за остварување на партиските и личните интереси - од се' во државата направија еден неизбалансиран, неизнијансиран црно-бел филм. Вториот грев на политиката е тој што партиите на власта правеа најголеми грешки во процените околу најважните одлуки и во тајминзите за таквите одлуки. Така, владејачките партии наместо сега, кога видоа дека ја заглавија Македонија во огромна криза и сами сфатија дека не се кадарни за водење на државата и процесите во неа наместо да иницираат дијалог со опозицијата и со мислечките луѓе во институциите за заедничко барање излез - и натаму манифестираат сила и ароганција. Опозициските партии прават друг вид грешки. Наместо да се обединат врз платформата: заедно за победа над политичкиот ривал кој е на власт - нек��и од нив сега почнаа да трагаат по својот идентитет и самостојност, со цел да го разбијат црно-белиот двопартизам. Сето тоа е во нивна штета, но е во корист на власта. Зашто, партиските идентитетски прашања и нијансирањата на политичката карта, кои се и во интерес на демократијата во државата, можат да се прават по изборите во една далеку порелаксирана атмосфера.

За бедата на власта има многу да се говори, а веќе е многу кажано и во опсервациите за бедата на општеството и на политиката, која во многу е предизвикана од бедата на власта. Генерално, бедата на власта е резултат на нејзината некапацитетност (колективна и персонална) и на нејзината недемократичност. Сето тоа води кон едноумие и репресивност. Најстрашно од се' е што актуелната владејачка гарнитура свесно ги измеша лончињата, ја идентификува партијата со државата, законот на партијата стана поважен од законот на државата, партиската програма „Преродба во 100 чекори“ стана поважна од Уставот, а интересите на ВМРО-ДПМНЕ и на владејачката врхушка се поважни од интересите на Република Македонија.

Поради сево ова, се наметнува заклучокот дека на Македонија и' се потребни темелни промени. Неопходна е контрола на се' во државата, поднесување и прочешлување на сите сметки и зделки - не само финансиски, туку и политички. Се разбира, на избори. А главен контролор да бидат граѓаните.

П.С. Деновиве нашата дописничка од Атина јави: „Несогласувањата и контрите меѓу различни медиуми постојат и во Грција, но кога доаѓа до решавање на проблеми што сериозно го засегаат медиумскиот сектор, првата реакција е солидаризирање. Типичен пример беше протестот во кој сите печатени и електронски медиуми ја стопираа својата програма 24 часа и организираа штрајк во знак на протест за влошените услови за работа, укинувањето на колективните договори и притисокот за потенцијални масовни отпуштања“. Во Македонија се појавија некои квазиновин��ри - тумпамароси, за кои ништо во новинарството не е свето. Затоа, далеку е Грција за Македонија, каде што новинар на новинар му е волк!