Мислења

Војна против опозицијата

Ивор Мицковски

Околу што треба да се обединиме - врз владиното уништување на демократијата, на правната држава, на слободата и напредокот

Еднаш напишав дека постои папочна врска помеѓу најавторитативниот десничар во ЕУ, унгарскиот премиер Виктор Орбан и најавторитативниот десничар надвор од ЕУ, премиерот Никола Груевски. Овие двајца едноставно се разбираат �� си споделуваат идеи.

Начинот на кој Орбан се соочи со медиумите и како ги припитоми, на пример, беше еден вид оправдување и мотив за Груевски да отиде чекор понатаму. Сега, изгледа, Груевски му дал идеја на Орбан како да се соочува со своите политички противници и претходници. Виктор Орбан е решен ретроактивно да ги тужи своите политички противници и претходници за зголемената задолженост на земјата во периодот помеѓу 2002 – 2010 година.

Оваа идеја мора да му е дојдена од Груевски и од неговиот политички реваншизам и ревизионизам. Сите добро знаеме колку нашиот премиер го изгради својот рејтинг врз основа на постојано обвинување на опозицијата за минатото, за транзицијата, за наводните загрозувања и предавства на македонските интереси. Нормално, Груевски не застана тука, тој се' уште не ги апси наводните виновници од минатото, затоа што сака прво да заврши со наводните виновници за сегашноста, за потоа да се врати два чекори назад.

Македонија доживеа неверојатно интензивен, би рекол пеколен месец. Старо-новата влада не остави никаква мистерија околу своето идно дејствување. Се' ќе биде како и во минатото, само овојпат пожестоко ќе се реализира смислената стратегија за уништување на противниците. Прославата на владината победа кулминираше со убиство на млад човек, нешто за што власта одби каква било одговорност. Еден ден по победата, спектакуларно беше уапсен лидер на опозициска партија, со што власта испрати јасна порака и демонстрација на моќ. Откако власта направи политички дилови околу знамињата и јазиците, откако помилува злосторства врз Македонците од кои им се превртуваат цревата и на тврдокорните вмровци, следуваше интензивирање на авторитаризмот. А1 се затвори по брза постапка, со крајно сомнителна процедура, преку одлука на партизираната Агенција за електронски комуникации. Советот за радиодифузија целосно беше ставен под капата на ВМРО-ДПМНЕ, со што дефинитивно се санкционираше упадот на власта во последното независно регулаторно тело. Следуваше и паралелен лов на вештерки, зачинет со невидена ароганција и истурање на гневот врз член на опозицијата, поранешен коалиционен партнер на власта.

Додека премиерот пали свеќи неговите инквизитори горат вештерки. Нападот врз Владимир Милчин и перверзното прогласување за кодош, е уште еден доказ дека нааканата власт е длабоко зацапана во реализацијата на својот план за финална пресметка со политичките противници и неистомисленици. И додека сме тука, еве еден мал и актуелен пример како тоа се прави и кон опозицијата. Има ли поголема иронија за правната држава од тоа владејачката партија да не може да најде покритие за сопствената дупка од 3.5 милиони евра во предизборната кампања, а во исто време, преку партиската антикорупциска комисија да лови вештерки кај опозицијата.

Конечно, по еден ваков динамичен месец, мислам дека е дојден моментот Груевски да се соочи со политички противници од опозицијата и да ги осуди за минатите гревови. Бидејќи синергијата помеѓу двајцата најавторитативни политичари, Виктор и Никола, е научно докажана, сега останува да видиме како Груевски ќе го изведе тоа. Нормално, тој не може да ги суди политичките противници за преголемо задолжување, затоа што во тој случај би требало самиот себеси да си пресуди по брза постапка, но сигурен сум дека некое историско и национално злодело ќе се пронајде. Всушност, колку само пати сме чуле за што се' од минатото е виновна опозицијата. Од името до знамето, преку приватизациите, неразјаснетите убиства и атентати, пропуштените можности за влез во ЕУ, црвените буржоазии, тепањето граѓани... Нашиот премиер има премногу опции за бирање.

Имајќи предвид како функционира судството во Македонија, колку лесно и во колку наврати се кршат правните постапки, во нашата земја не е никаков проблем некој бесправно да се обвини, а уште помалку и да се осуди. Единствен проблем во целиот процес би бил во фактот што самата опозиција му предложи на премиерот да се донесе амандман на Уставот и да се отвори ретроактивна постапка за приватизацијата, по што тој самиот ја свитка опашката. Но, тоа не значи дека Груевски можеби нема да се обиде ретроактивно да суди за некое друго ефемерно, идеолошко или наводно национално предавство од минатото кое по правило им го препишува на политичките противници.

По последната серија на обединувачки говори од страна на премиерот и на неговите марионети, мислам дека треба да ја разбереме потајната порака. Мене, искрено, лагата повеќе не ме загрижува, тоа ш��о ме плаши е како замислуваат да се стигне до таа нивна идеја за обединета и просперитетна Македонија. Кога некој оди толку многу против фактичката реалност, тој всушност не лаже, туку само ни порачува за што треба да се подготвиме. Македонија е поделена како никогаш порано, пола-пола, но очигледно едната половина мора да престане да постои во корист на другата и така да добиеме една нова целина.

Тоа значи дека Груевски ќе продолжи и ќе го забрза својот легалистички пуч. Кој друг е на метата, што друго остана да се расклопи во оваа држава освен опозицијата. Кога веќе претставничката демократија е доведена до карикатура, Груевски ќе продолжи со инсталирање на неговата директна демократија. Кога веќе непријателите не може да се елиминираат, ќе се продолжи со стратегијата на оцрнување и на замолчување, па дури и на апсење. Мислам дека само тоа му остана на Груевски.

Неговата идеја за обединување на Македонија за мене значи отсуство на опозиција или во најмала рака прогласување и третирање на опозицијата како терористичка организација. Бидејќи, јас не познавам една здрава индивидуа или здрава опозиција која би прифатила обединување врз основа на која било од политиките на власта! Прашањето е околу што да се обединиме, врз владиното систематско уништување на демократијата, на правната држава, на слободата и напредокот? Затоа отворено се наметнува прашањето, дали следната цел на власта е укинување на опозицијата? Како тоа ќе се одвива, никој не може да каже. Тоа што знаеме е дека ќе биде примитивно и ниско, ќе биде арогантно, срамно и тажно.

Во едно демократско и просперитетно општество, како што Груевски сака да ја опишува Македонија, не е работа на опозицијата да се спасува самата себеси. Во нашиот случај и во еден подолг период, опозицијата ја доби задачата или самата си ја зададе, да ја спасува македонската демократија. Сега, опозицијата ќе мора да се „спасува“, да се ослободи од една валкана војна во која противникот не бира средства. Актуелната состојба и тоа што полека но сигурно ни се навестува, говори за една нова регресија во македонската демократија и едно ново мачно поглавје во нашата историја.

Но, тоа мора да издржи. Огромна е иронијата која произлегува од идеите на нашиот авторитарен премиер. Тоа што Груевски не го разбира е дека поради се' претходно и поради ова ново поглавје поминати се сите прагови на толеранција и дека на тој начин тој си обезбедува сигурна кандидатура за еден мега правен процес во иднина. Груевски не го разбира тоа, не сфаќа дека само постојано си го зголемува и онака дебелото досие. Тој едноставно мисли дека е вечен. Каква заблуда!

(Авторот е аналитичар)