ЕДИТОРИЈАЛ

Сакаме и да живееме, а не само да преживуваме

Нина Нинеска-Фиданоска

Да, министре Ставрески. И ние се согласуваме дека главната поента е во тоа сиромаштијата да падне од 30 на 20 проценти. Но, прашуваме зошто за цели четири години мандат колку што трошите Вие и Владата, во која сте главен економски „гуру“, не успеавте барем малку да ја ублажите оваа страшна појава, па ако не до 20, да ја симневте барем до 25 проценти?

Наместо тоа, најмалку што можеше да се очекува по сите блескави ветувања за економски просперитет и благосостојба, Македонија деновиве се обидува да ја „проголта“ рекордно високата стапка на сиромаштија, од дури 31,1 отсто колку што за минатата година измери Државниот завод за статистика. Колку и да се тактизираше, колку и да се одолжуваше обелоденувањето на ваквиот драматичен податок, од јавноста веќе не можеше да се скрие фактот дека секој трети човек во државава практично и не живее, туку само бедно преживува.

Дури ни во најсуровите и најмачните времиња за македонската економија не била измерена толку висока стапка на сиромаштија. Статистика кажува дека процент од над 30 отсто бил регистриран единствено во 2003 година, поконкретно 30,2 отсто. Не дека другите години ситуацијата беше сјајна, напротив, далеку од тоа, бидејќи се движеше меѓу 28,7 па до 30 отсто, што како и да се сврти е драматично висок процент на сиромашни луѓе.

Но, сепак, неславниот рекорд од 31,1 отсто недвосмислено зборува дека работите во Македонија не само што никако не одат напред, туку се враќаат назад и тоа со прилично брзи чекори. Па, нели беше прогласен крај на транзицијата, со која премиерот Никола Груевски се обидува да расчисти во целиот свој досегашен четиригодишен период на владеење. Очигледно дека не било така.

Најновите поразителни податоци за тоа колку многу Македонци живеат во мизерија и во очај и под секое човечко достоинство доаѓаат како едно сурово отрезнување за Владата, дека таа некаде силно греши во практикувањето на својата економска политика. Може премиерот колку што сака да не' убедува дека е виновна кризата, која била најголема во последниве 80 години. Дури и пресмета Груевски колку долг период светот не бил погоден од толку страшна рецесија како сегашната, ама заборави да каже дека токму лани, кога таа најсилно напаѓаше, тој и неговата Влада неколку месеци не сакаа ни да признаат дека има криза. Но, дури и потоа, кога таа, конечно, беше „констатирана“, беа донесени еден куп антикризни мерки, токму со цел населението побезболно да го преживее ударот. Сега е повеќе од јасно дека мерките биле целосно промашени, бидејќи воопшто не ги спасиле луѓето од тешката сиромаштија.

И не држат тезите на премиерот и на вицепремиерот Ставрески дека „не станувало збор за голем пораст на сиромаштијата“. Па, како не ги алармира фактот што таа за една година скокнала за дури 2,4 процентни поени. Знаат ли премиерот и неговиот министер дека тоа не се само обични бројки, туку многу нови гладни семејства, многу несреќни мајки, многу деца со однапред одземено детство...

И ниту еден скандал од типот на уапсени бизнисмени-педофили или слични криминални стории не можат да ги засенат овие потресни приказни, кои сведочат за сиромаштијата во која тоне Македонија.

А ако сака да ни докаже дека навистина се грижи за народот, а не за полнењето на партиските и личните конта на поединци, оваа власт мора итно да се насочи кон решавање на проблемот со сиромаштијата. И нека прават се' што е потребно во таа насока. Од нас имаат одврзани раце. Ако името е проблем за влез во НАТО и за преговори со ЕУ, а со тоа и за конечен влез на странските инвестиции и за нови работни места, нека се надмине и таа препрека. Бидејќи, навистина сакаме веќе и да живееме, а не само да преживуваме.