ЕДИТОРИЈАЛ

Политичката сапуница „Космос“

Билјана Ангеловска

Има или нема политика во рушењето на комплексот „Космос“? Станува беспредметно да се говори дека објектот има чисто градежен проблем. Оти, во случајот се' повеќе се вмешува политиката. Сега излегува на виделина она што им е јасно на сите уште од самиот почеток на уривањето наспроти тврдењата на надлежните од Општина Гази Баба дека се работи за чист случај на незаконско градење. Веќе се одвратни полемиките околу (не)присутниот политички реваншизам во целата акција. Нема никаква политика во случајот, освен што почнаа да излегуваат опозициски градоначалници во одбрана на инвеститорот! Нема ни реваншизам. Се разбира, доколку поинаку се толкува задоцнетата реакција на инспекцијата, која почна со рушење откако Цаноски излезе од владината коалиција и премина во опозиција. Па, сега, нека мисли кој како сака, или како му одговара.

Едно е сигурно. Во отсуство на турските телевизиски серии на кои нацијата се палеше долго време, сега „Космос“ го презема приматот во гледаност. Според тоа колку овој случај е присутен на екраните, може слободно да се каже дека се претвори во сапуница во која главната улога ја има градоначалникот на Гази Баба, Тони Трајковски. Човекот што до вчера речиси и не знаевме како изгледа, сега не се симнува од телевизија, нонстоп држи пресови. Се полнат вестите со рушење, со заемни обвинувања, со закани. Општината руши, инвеститорот реагира. Трајковски мавта со законите, Цаноски со дозволите потпишани од самиот градоначалник. И, така со денови.

Единствено минерите најмени да го срушат објектот напредуваат. Објектот се' повеќе се накривува, се крши, клекнува. Ама, никако да падне. По речиси дваесетдневно упорно рушење, се' уште не е паднат. Градежниот инспекторат даде рок од пет дена на Цаноски сам да си ја сруши градбата. Се разбира, тој воопшто не се ни обиде да стори такво нешто. Затоа Општината сама ја презеде работата во свои раце. И почна да урива. Ама брзо сфати дека тоа не било така едноставна и лесна работа и оти очигледно пред неа стои исклучително цврст објект за чие уривање ќе мора да се користи динамит. И, бидна така. Донесени се минери дури од Словенија. Веројатно со идеја дека тие се постручни, Општина Гази Баба реши да го одврзе ќесето и да плати странци да ја завршат работата. Но, поминаа речиси дваесетина дена, а објектот никако да падне. Се разбира, никој не се сомнева дека кога-тогаш ќе биде урнат, меѓутоа очигледно ќе треба време. Многу повеќе отколку што беше планирано. А, времето е пари. Колку подолго трае уривањето, толку тоа поскапо ќе чини. Истата Општина, која му даде рок од пет дена на инвеститорот да си го урне објектот, сега сама не може да го стори тоа ни за дваесет. Но, тоа не е грижа на Општината. И онака тие трошоци ќе бидат на товар на Цаноски!

Од друга страна, штетата направена од уривањето ќе биде уште поголема и поради тоа што освен самата конструкција, со акцијата се уништува и се' друго што се наоѓа на градилиштето. Бидејќи Општината не му дозволи на инвеститорот да ја отстрани опремата, машините, крановите. Оттаму, јасно е дека штетата ќе се брои во милиони евра. Кој ќе ги плати тие силни пари? Е, тоа е прашање за чиј одговор може да се дискутира. Зашто, повеќе од јасно е дека Цаноски ќе тужи и ако не го добие спорот пред домашните судови, ќе оди на меѓународен суд. Исходот оттаму не може да се предвиди. Но, искуството од сите досегашни спорови водени пред меѓународните судови покажува дека секогаш губела државата. Односно, губеле граѓаните, бидејќи, на крајот, цехот, сепак, го плаќаат тие.