ЕДИТОРИЈАЛ

Кој ќе биде изеден

Љупчо Поповски

Кој може да биде изваден од контекст кога чисто и гласно, па дури и триумфалистички, ќе извика: „Ќе јадеме живи луѓе, ќе бркаме од работа, ќе згрижуваме братучеди“. Дали Зоран Заев отпосле сака да се прави наивен кога вели дека неговиот настап бил во друг контекст или, пак, мисли дека гласачите се наивни кога дава изјави од кои би се срамел и еден средношколец што посакува да се занимава со политика.

Некогаш случајноста му помага на политичкиот противник. ВМРО- ДПМНЕ можеше да ангажира стотици спин-доктори за да се обиде да го амортизира налетот на опозицијата и прашање е дали можеше да успее. Но, ете, провидението им го испрати Заев како спасител. Потпретседателот на СДСМ со пет реченици успеа да го избрише оној спектакуларен марш на опозицијата; да ги архивира жестоките расправи во Собранието кога по подолго време неговата партија ја одредуваше динамиката на говорите; ги натера неопределените гласачи сериозно да се замислат кому да му го дадат гласот; и, како што вели Андреј Жерновски, го внесе канибализмот во македонската политика.

Ќе им кажеме на луѓето дека „Заев бил во Валандово“ и дека „се радувал“ што неговата партија од вработување на минимум по еден член од семејството сега поминувала во фаза на згрижување на братучедите. Би било исклучително интересно да се дознае што се случувало во штабот на опозицијата по овие самоуништувачки пораки на нејзиниот потпретседател. Се кубеле ли сите за коси, експлодирал ли од лутина Бранко Црвенковски, шетал ли од ѕид до ѕид Владо Бучковски? Како да се поправи она што не се поправа?

Изјавата на Зоран Заев е драгиот камен на македонската лумпен политика. Дваесет години се пораѓаме во транзицијата за да дојдеме во ваква канибалистичка фаза. Не е прашањето дали вмровците на Свети Никола сосема неочекувано ја добиле најмрсната политичка гозба што не може да се одбие, туку што обичниот човек, кој не е нечиј братучед, ја сфаќа безизлезноста на животот во сиромашната држава. Со пет збора тој обичен човек, од кого се бара да биде храбар, трпелив, маѓионичар со семејниот буџет, сфаќа дека во земјата каде што тој не е нечиј братучед нема шанси за

нормален живот.

Поголем пораз за обичните луѓе немаше овој викенд. Тие сфатија дека политичарите живеат и работат само за својата партија и за луѓето во и околу неа. Никола Груевски едвај го чекал денот на изборите за да го збрише Црвенковски за да можеле да почнат реформите во СДСМ. За тоа ли расправаат вмровците на седниците на нивниот Извршен комитет – како да почнат реформите во СДСМ? Таква загриженост за браќата по крв, но од друг крвоток, е достојна за големата европската награда Карло Велики, која ги слави разбирањето, работата за заедницата, службата на хуманоста и надежите за иднината. Би имало ли поголема награда за вмровецот што му се нашол во неволја на сдсмовецот и набрзина го реформирал?

Политиката во Македонија се претвора во бурлеска, но оние од најаматерски вид. Ова беше викенд за разочарувања на обичниот човек, но и денови за надеж на некои братучеди. Сосем легитимно е прашањето дали воопшто е потребна смена на оваа гарнитура со друга кога корист ќе имаат само братучедите. Овој викенд ја соголи до самата срж суштината на политиката во Македонија. Само наивните сега можат да се подготвуваат за маршови или да бидат декор при отворањето на некое тениско игралиште. Обичниот граѓанин ќе биде изеден.