Коментар
Се' тече, се' се менува, само ние тапкаме во место
Сашко Ѓ. Димовски
Почетокот на Европското првенство во ракомет за жени кај нас ги оправда медиумските критики за пасивноста, инертноста, незаинтересираноста или незнаењето, како сакате речете, како да го промовираме најголемиот спортски настан во Македонија во последните две децении, но и самата земја. Или, подобро кажано, шампиони сме да прокоцкаме шанса за афирмација, за претставување пред Европа и светот, градиво кое одлично го имаме совладано. Па, така се случи да имаме континентална случка, а да немаме гости. И како по обичај, за проблемот се говори кога ќе настане. Затоа се поставува прашањето зошто тоа не е направено претходно, зошто не се мобилизирани сите сили во државата, до кога ќе импровизираме и до кога ќе размислуваме краткорочно и себично. Џабе е сега да бараме кој со кого нема кохабитација, организаторот со Агенцијата за спорт и млади, со Владата, со министерствата за економија и за надворешни работи и обратно. И едни, и други, и трети, и петти требаше да покажат иницијатива за соработка, желба за организација без пропусти, да се седне на маса, да се разговара, да се согледа фактичката ситуација, да се изготви план и програма и со заеднички сили да се пристапи кон реализација. Хрватите покажаа дека имаат чувство за тоа и тоа префинето. А ние никако да сфатиме дека се' што правиме, правиме првенствено за нас, а потоа за светот. Тој чип во нашиот ментален склоп се чини е незаменлив.
Се' минува во светот, ќе помине и ова првенство кај нас, но ќе останат впечатоците. Пофалби сигурно ќе добиеме, меѓутоа, дел од тапкањата по рамо, на кои е изложен секој домаќин на голем настан, сигурно ќе бидат куртоазни. Наивно е да се помисли дека сите ќе говорат во суперлативи и се' што ќе се каже како оцена ќе биде од срце, чесно, искрено. Додека се тука ќе го зборуваат најдоброто, кога ќе заминат во своите земји ќе биде поинаку. Така е во секојдневјето во човекот. Кога оди на гости се смешка, покажува љубезност, желба за дружење, кога ќе си замине тресе пазуви од домаќинот и озборува.
Мечот меѓу Хрватска и Србија, земји-учеснички кои географски се најблиску до нас, ја покажа нашата индолентност во поглед на промоцијата на ова ЕП во нашата држава и надвор од неа. Не само што немаше гости од тие држави, туку слаба беше посетеноста и од домашните љубители на ракометот. А, на сите ни е добро познато колку спортски фанови имаат и едните и другите во Македонија. Потврда на тоа видовме и во Охрид. Швеѓанките играа со Белорусија, на трибините немаше посетители од Скандинавија кои се вообичаен декор во спортските арени насек��де на Земјината топка и кои секаде ги бодрат своите национални состави во фудбал, кошарка, ракомет, одбојка. Ама во Охрид тоа не е случај.Слабата посетеност се обиде да ја оправда охридскиот градоначалник Александар Петревски, посочувајќи дека нашиот туристички бисер не е Париз. Да не знае човек дали да се смее или да плаче. |
