Мислења

„Децата на комунизмот и црвената буржоазија“

Слободан Најдовски

Зад денешните припадници на власта, таканаречени критичари на црвената буржоазија, се кријат вистинските деца на комунизмот

Во втората половина на осумдесеттите години од минатиот век новинарот Миломир Мариќ ја издаде книгата „Децата на комунизмот“. Добро се сеќавам, тоа беше книга за дисиденти или критичари на политиката во поранешниот југословенски систем, а потекнуваа од семејства на видни функционери на партијата, односно на КПЈ. Се сеќавам и на една провокативна фотографија од тоа време со познатиот режисер Љубиша Ристиќ, син на носител на висок чин во безбедносните структури со петокрака во забите, кој бил учесник во студентските протести. Деновиве прочитав дека таа книга доживеала и второ издание. Да се потсетам на оваа книга ме натераа некои пишувања на оваа тема, на блогови и статии во медиуми во државите од поранешната заедничка држава. Но, најмногу ме поттикнаа пишувањата и зборувањата на оваа тема, која во колумни и дискусии ја обработуваат политичари од ВМРО-ДПМНЕ, а котираат прилично високо во партиската хиерархија. Тие се' повеќе го употребуваат терминот „децата на црвената буржоазија“. Не само што не би имал против, туку и би ги поддржал кога низ таквиот пристап нивната намера би била институционално да се исправат голем број грешки и неправди од претходниот систем, но и од транзицијата. Сепак, дека немаат таква намера, особено помладите лавови, потврдува што тие зборови ги упатуваат исклучиво кон политичките противници од опозициските табори. Стилот им е ист како на членовите на Комунистичката партија, кои своевремено, како денешниве патриоти, ги дисквалифицираа и „диференцираа“ сите оние што имаа различни ставови од тогашната партија.

Да го оставиме настрана фактот дека ако не беа некои „деца на комунизмот“, демократските промени во Македонија немаше никогаш да дојдат, но време е овие високи политичари од власта да објаснат што подразбираат и на кого мислат кога зборуваат или пишуваат на оваа тема. Гледајќи на кого алудираат, тоа би требало да се однесува, пред се', на луѓето што или биле на позиции во социјализмот или се потомци на родители што заземале високи позиции во поранешната држава. Но, на првиот чекор се сопнуваат, бидејќи доколку се завртат околу себе, во своите редови, не ќе можат да ги добројат не само децата на комунизмот, туку и децата на црвената буржоазија создадена во транзицијата. Во нивно најтесно опкружување има многу деца на оние што ги сатанизираа оние што ќе се обидеа макар и вербално да го критикуваат поранешниот систем, а да не зборувам што им правеа на оние што ќе помислеа на самостојност на Македонија. Околу себе ќе ги видат и децата на оние што до последен момент жилаво се спротивставуваа на промените на крајот од осумдесеттите и во почетокот на деведесеттите години. На средбата, која премиерот пред десетина дена ја одржа со коалициските партнери, на една маса беа многумина од татковците и децата, но и внуците на комунизмот, а за транзициската црвена буржоазија да не зборуваме.

Сега тие деца на комунизмот, кои се во новите униформи на патриотската власт, како во најцрните времиња на поранешниот систем повикуваат режисери и артисти во своите кабинети за да им кажат што смее, а што не смее да содржи една театарска претстава, да им кажуваат дека ако сакаат да добијат пари од Владата треба јавно да се откажат од некои луѓе. Во денешно време го менуваат обликот на плоштадите исто како што децата на комунизмот ги уриваа старите градби за да држат говори и да го покажат доаѓањето на новото време.

Што, всушност, се крие зад изреката за црвената буржоазија и за децата на комунизмот што се' повеќе се употребува од денешните наводни реформатори. Под таа синтагма подразбираат поголеми или помали патриоти и ја продлабочуваат внатрешната поделеност, исто како што комунистите ги делеа граѓаните на подобни и неподобни. На пат се, кога веќе го детектираа надворешниот непријател, да го маркираат и домашниот и да влезат во одлучувачка битка.

Голем број од денешниве се кријат зад таа изрека за да се оправдаат пред оние луѓе што во 1990 година застанаа на кандидатските листи на ВМРО-ДПМНЕ. Многумина од денешниве, барем во Битола, се вистински деца на главните градски фаци во комунизмот, а до неодамна беа членови на СДСМ, ЛДП, ВМРО-МНДС итн., а денес се главни патриоти и реформатори! Во 1998 година трчаа од еден штаб до друг за да ги видат резултатите за да знаат каде да го дочекаат крајниот резултат. Ако толку сакаат да зборуваат на оваа тема тогаш време е еднаш да проговорат чии деца се голем дел од сегашните високи функционери од власта. Изречена од голем дел актуелни владини политичари не е далеку од сознанието дека таа ништо друго не значи освен избегнување да се разговара за вистинските проблеми. Заклучокот е едноставен - ВМРО-ДПМНЕ кога нема аргументи д�� им се спротивстави на критиките на нивното владеење прибегнува кон тоа дека на некој му е погрешно закопчана кошулата и тргнува во напад.

Не е ли доста да се делат децата на тие и некои други или на наши и ваши? Зошто само врз основа на припадност на „стадото“ да се донесуваат заклучоци за личностите? Само индивидуалните способности и погледи ја даваат вистинската слика за човекот. Важно е тие деца, а некои забраздиле и во петтата деценија од животот, што и како денес си играат. Отсекогаш ми пречело тоа што само фактот што некој е дете на некого мора да биде успешен, или обратно, поради тоа што некој е нечие дете мора да биде неуспешен и шиканиран. Жално е што некои деца никогаш не пораснуваат и постојано си играат. На голем дел од таквите денес главна играчка им е државата. Припадноста на деца на комунизмот треба да се определува врз основа на практицирање на власта, а врз таа основа во оваа власт има многу деца на комунизмот од најтврдокорен ков.

Да се вратам на почетокот на текстот. Голем беше бројот на оние што велеа дека тогашните непрогонети дисиденти, деца на комунизмот, се фарса што треба да покаже пред светот дека југословенскиот социјализам се разликува од системите во останатите комунистички држави.

Се' повеќе сум убеден дека и зад денешните припадници на власта, таканаречени критичари на црвената буржоазија, се кријат вистинските деца на комунизмот. Голем број од нив станаа составен дел од црвената буржоазија. Тие го афирмираат и продолжуваат тоталитаристичкиот систем на владеење, а наводната борба со децата на црвената буржоазија ја користат само за да се пресметуваат со идеолошките неистомисленици.

(Авторот е поранешен пратеник)