Си велам

Бомба во социјалната држава

Ерол Ризаов

Како бомбата во социјалната држава стана ќор-фишек

Изминатава недела навистина ми олесна кога го видов премиерот Груевски како релаксирано вози велосипед на кејот на Вардар. Ми се врати надежта дека, сепак, одиме во добра насока предводени од нашиот премиер на точак. Ете тоа ти е скандинавски премиер на балканска држава. Си велам, толку е добар и ��милен што напати се прашувам дали го заслужуваме. Сликата Груевски на бајсик опколен со својот тим како оние на Тур де Франс ми го однесе неспокојството што ми го предизвика една арачиновка ова жешко лето.

Отишла жената во Општина Гази Баба да праша зошто и' ја укинале социјалната помош. Општинарите и' покажале среден прст или дрскост, не знам точно што... или, пак, најучтиво и' рекле помош веќе нема. А таа, на социјалната држава според нашиот Устав, и' фрлила бомба во знак на благодарност. Независните и професионалните македонски медиуми не објавија ни една сторија за терористката од социјалното. Ја задушија експлозијата и од бомбата направија ќор-фишек. Не дознавме ни која е жената, ниту зошто го направила тоа ниту, пак, и' видовме лика и прилика. Кога очајна жена, покрај толку големи и храбри мажи, фрла бомба во канцеларијата за милостина на преродбеничката власт во социјалната држава со славно минато тоа не е вест. Не треба да се злоупотребува тоа политички, што би рекле од штабот на горското началство. Како што не треба политички да се злоупотребува прикривањето на убиството на Мартин Нешкоски, како што не треба политички да се злоупотребува гаснењето на весници и притисоците врз медиумите, монтираните судски процеси, амнестијата на воени злосторници, нарачаната лустрација, уривањето на зградата на Цановски, се разбира, веднаш по неговото приклучување кон опозицијата. Се' што не оди во прилог на власта не смее политички да се злоупотребува. Тоа е така поради нашиот професионализам, храброст, големата медиумска слобода, поради поддршката на слободоумните граѓани и силната опозиција.

Не е вест ни кога група големи новинари го слави катил ферманот за Милчин. Тоа е приватна забава кога се пие ракија и се мезат живи луѓе. Драги колеги, секоја чест за славењето и шенлучењето со инквизицијата. За тоа еве ви го мојот среден прст.

Навистина ме орасположи и Антонио Милошоски кога за лондонски „Гардијан“ за македонската антиквизација и споменикоманија храбро изјави: „Ова е нашиот начин да им покажеме на Грците среден прст“. Веднаш ексминистерот ни дообјасни дека не бил среден прст, туку сме им покажале дрскост. Јас му верувам на Милошоски, кој по смената од министер отвори ко на Шукаре басмата, иако повеќе ми е ќеф да им покажеме на Грците и нешто повеќе отколку само средниот прст. Ме успокои, всушност, толкувањето на Милошоски на нашата политика во „Гардијан“. Прв од македонските политичари искрено кажа зошто ја правиме сета оваа будалштина со антикоманијата за која веќе пишува и светот со јасно видлив цинизам и иронија. Работата била за инает?!

Според Милошоски, сето ова што го правиме со спомениците е реакција на политиката на 20-годишен притисок и дрскост кон соседот кој тврди дека не постоиме. Ова било вратка на Грците што не' негираат. Претпочитаме повеќе да имаме воин на коњ со меч што ги сече облаците, а карши него татко му на воинот, исто на коњ, со копје над облаците, па лавови како домашни мачки, на секој чекор, па чета антички војници, па цела ергела коњи, па триумфални порти, па византискиот император Јустинијан, па канонади на Уставниот суд на кој може да позавиди и атински Партенон, сето тоа не' прави посреќни отколку што не' загрижува тоа што половина градови и речиси сите села во Македонија немаат канализација и депонија за ѓубре, немаат водовод и здрава вода за пиење, современи патишта и железница, што над 30 отсто од населението живее во тешка беда под секое човечко достоинство, што 32 отсто од работоспособното население е без работа, што уште учат ученици во училишта на истите клупи каде што учителствувале Делчев и Груев. Значи, за инает на Грците, фрламе стотици милиони евра на споменици да го подигнеме чувството за македонска национална припадност.

Најугледните светски медиуми до пред неколку години на големо ја исмеваа Грција за нејзината фобија од северниот сосед. Барањето за промена на уставното име на Република Македонија го оквалификуваа како смешна и несфатлива будалштина, ултимативно и уценувачко кумство. Грчкото присвојување на целото античко културно наследство јавно го осуди и најголемиот жив историчар, светски авторитет, легендарниот Ерик Хобсбаум (1917), професор на Кембриџ, на Брик Бек колеџот. Незаобиколив хроничар на целиот 20 и почетокот на 21 век. Хобсабаум, на предавање пред студентите 2004 година во Будимпешта, со целиот свој авторитет научно ја оспори грчката политика да ја условува Македонија да го промени своето име. Но, исто така, ги предупреди и Македонците да не се п��ведуваат по некои опасни идеи што доаѓаат од дијаспората, особено од Австралија, за античкото потекло на денешните Македонци. Токму тој опасен пат го избра 2006 година оваа власт. И еве до каде не' донесе, водејќи не' по тој ќор-сокак. До Вардар.

Истиот тој „Гардијан“ денес пишува за националистичка влада во Македонија, а премиерот Никола Груевски го нарекува тврдокорен националист, бивш банкарски службеник кој лично ја предводи градежната програма за воздигнување на националната гордост. Не слушнавме дали Груевски го смета ова за навреда или за пофалба.

Зошто се случи овој пресврт кај светските медиуми чии симпатии долги години беа на наша страна во наметнатиот спор од Грција. Не сакам како Рикер грубо да кажам „прашајте го премиерот“, туку ќе одговорам. Се' повеќе луѓе веруваат дека споменикот на Алаксандар Македонски во Скопје и целата наша антикоманија е тројански коњ на грчките разузнавачки служби. Како и да е, факт е дека светот попретпазливо и со повеќе разбирање гледа на грчкото стравување од северниот сосед.

Врвна забава на политичката летна шема годинава се задоцнетите македонски пророци на апокалипсата. Америка и Европа, НАТО и ЕУ, велат тие, само што не рикнале. Сироти Европејци и Американци да ги плачеш со гајда. Трошат, шетаат, јадат, пијат, пушат, работат како лудаци, уживаат со туѓи пари, а не знаат дека утре ќе умрат. Се наsира нова Атлантида. Потоп. „Биќе скоро пропаст света“. Тогаш, чуму и ние да се брзаме за ЕУ и за НАТО или за каде било кога и онака се' пропаѓа.