Претходен број

„Евросонг 2008“: Удавени во сопствената чорба

Евровизискиот „афтершок“, по невлегувањето во финалето, манифестиран преку барање виновници

Јасминка Павловска

Евровизискиот „афтершок“, по невлегувањето на Македонија во финалето, манифестиран преку барање виновници секаде, само не во коренот, изненадувачки не е прва тема на денот за „аналитички“ кафе-муабети. Благодарение на зголемувањето на предизборната тензија, се чини дека „изневерените очекувања“ на Тамара, Адријан и Врчак ќе минат и како чудо кое трае помалку од три дена. Но, тоа не го менува фактот дека македонскиот евровизиски настап, иако можеби не е крај на светот, е прво соочување со неуспехот. И не поради тоа што за влакно, поради новите евровизиски правила, не добивме виза за финалето, и не поради тоа што Тамара лошо отпеа (тоа што беше за пеење), или дека Врчак лошо го одрапува тоа што го имаше за рапување, а Адријан лошо го одигра тоа што го имаше за скокање... Воопшто не се виновни ни оние што ни дадоа помалку бодови, а можеа да сакаа и повеќе или, пак, некои медиуми, кои пишувајќи за љубовните доживувања на Адријан во Белград, наводно ги намалиле гласовите од Албанија, па дури ни жирито, кое новото евровизиско правило реши да го „тренира“ на нас... Не е неуспех тоа што не влеговме во финалето, туку тоа што настапот на македонските претставници, во морето на евровизиската екстравагантност, динамика, па и сценска агресивност изгледаше бледо, незабележително како за провинциска училишна приредба, и покрај тоа песната беше отпеана на англиски јазик. Општа е констатацијата дека Тамара не личеше на себеси со стајлингот (фризура, фустан, чевли), кој предизвикува впечаток на неинвентивност и лажна скромност. Споредбите нека останат за чаршиските муабети! И покрај „скокачката кореографија“ на нашите претставници, сцената изгледаше празно, без никакво сценско движење, за разлика, на пример, од Украинката, Ани Лорак, која со својата ситна конституција и огнена динамика успеа да неколкукратно да се „клонира“ на сцената на белградската „Арена“.

Со оглед на хаоти��ната организација на МРТВ, десеттото место во полуфиналето (кое Швеѓаните ни го „зедоа“ со одлука на жирито) би можело да се смета и за поволен резултат, но невлегувањето во финалето би требало да влијае освестувачки во поглед на убедувањето дека „бевме добри, само душманите не' опструираат“, или дека „успех е и тоа што 15-16 пати во евровизискиот етер провеало македонското знаме“... Невлегувањето првпат во евровизиското финале е само реперкусија на хроничниот „збајатен имиџ“ и во поглед на музичките трендови, па и на сценскиот настап од кои македонските евровизиски претставници не отстапуваат со години. Очигледно дека тоа е под влијание на МТВ-естетиката, зашто факт е дека кога не се евровизиски претставници, сите пејачи што настапиле на „Евросонгот“ звучат и изгледаат помодерно. До сега поминувавме во финале, поради евровизиската толеранција на балканскиот систем на „на ти – дај ми гласови“, но овој пат т.н. бекап-жири имаше добри „аргументи“ за оправдување на својата одлука, од сите Балканци во второто полуфинале, да не' отфрли токму нас. Можеби другите и немаа подобри песни од нас, но нашите беа „невидливи“. Така што, сепак, се удавивме во сопствената чорба!