Претходен број

Мислења

5 до 12

Љупчо Јордановски

Ако трендот продолжи, ние ќе се најдеме во ситуација првпат во светската историја граѓаните сами да си ја поништат сопствената држава!

Нема дилема дека во споредба со сите поранешни оценки на ЕУ, годинашнава е најпоразителна најмалку поради една од базичните нејзини пораки:

Европа отворено, без пардон, ни соопшти дека во Македонија нема ниту политика, ниту демократија, ниту јавност, ниту политичари, и дека не сме способни да го менаџираме функционирањето на сопствената држава. Сите други "преводи" на суштината на европскиот извештај се или незнаење или суетност, а најмногу бегање од одговорноста.

Никој од власта не сака да ја каже правата вистина, туку барајќи алиби продуцира непријатели и ги обвинува пријателите од Европа за двојни стандарди. А вистината е едноставна и јасна. Малите народи, малите држави како нашата можат да опстанат само ако обичниот човек верува во нешто. А најсилна верба е вербата во правдата, вербата во слободата и правото да бидеш човек. А токму тоа ни порачуваат од Европа и токму тие елементи коишто човекот го прават човек се оценети најлошо во извештајот на ЕУ.

Каде треба да се бара базичната причина за таквиот дијагностициран општествен дефект?



Практично гледано, како што во годините наназад декадентниот модел на политичко поведение стануваше се' повулгарен во неговото практицирање, така се радикализираа и европските критики. Дури и нашите осведочени пријатели се поексплицитни во укажувањата за нивото на (не)сработеноста на дадените задачи, за во моментот кога една таква политика, во сите изминати години, го достигнува својот зенит, со континуитетот отелотворен во подмоделот - груевизам, европската дипломатска дикција да го достигне нивото на експлицитност, така што сега ептен отворено ни соопштуваат дека сме недозреани.

Загрижувачки е во земја каде што ЕУ и НАТО-интеграциите имаат над 85 отсто граѓанска поддршка, извештајот на Европската комисија за напредокот на Република Македонија да се прифаќа со невидена рамнодушност и крајна индолентност, како да не се работи за иднината на својата земја. Нема никакви дилеми дека актуелната Влада ја турка Македонија во неизвесна и крајно опасна иднина на изолационизам, можно редефинирање на уставното уредување, па дури и до деструкција на македонскиот државен и територијален суверенитет. Со пораките, односно политичките ставови што ги промовира Владата - дек�� не е ништо страшно ако не бидеме дел од западните интегративни процеси и дека можеме да продолжиме без нив, прво се удира силна шлаканица на нашиот досега најдоследен стратегиски партнер САД, се дезинформира и залажува македонското граѓанство и се фрла семето на идниот меѓуетнички раздор во земјата. Сите оние кои тврдат дека Македонија има друга алтернатива, особено кога е во прашање асоцирањето во НАТО, ги лажат граѓаните. Таквата нивна, „алтернатива“, всушност, претставува една долга и болна агонија, нов долгогодишен период на беспоштедно жртвување на генерации македонски граѓани на нивното право за нормален и просперитетен живот, надеж и избор.



Владата со истото ПР- темпо, и тоа токму спроти соопштувањето на поразителниот ЕУ-извештај, излезе и со проверената виртуелна триумфалност на граѓаните на Република Македонија им соопшти дека се отепала од работа сработувајќи се' и сешто. Се разбира, никој жив не ја виде проверливоста и мерливоста на новиот владин слоган „24 часа, седум дена во неделата“. Но, наспроти сништата на власта, стои со ништо непоматеното македонското секојдневје на индивидуалната или колективната борба за гола егзистенција на огромното мнозинство македонски граѓани.

Владата создаде митови од брзото „отворање бизнис“, од отворањето факултети по жител небаре се работи за образовен процес кој е еднаков на есенската сеидба, од низата административни инструментариуми што во изминатиот период на владеење ги воведуваше во разните општествени сфери. Борбата против криминалот, исто така, се митологизираше до фантастични размери со очигледната забелешка - таа се случува секогаш кога добиваме негативни оцени или кога некој суштински проблем треба да се тргне од очите на јавноста.



Скандалозните законски решенија, промовирањето на институционално-политички апсолутизам како демократски модел, крајно неуката политика и мноштво други чекори што ги презема власта речиси секојдневно, Македонија уште повеќе ја девалвираат и легитимираат пред светот како неспособна и некомпетентна, а нас-нејзините граѓани како незрели, неволни, неуки да си ја средат сопствената држава и сопствените животи. Последните закони за следење на комуникации, Законот за работни односи, комплетната партизација на судството се само дел од морето примери каде актуелната власт не крие што и' се вистинските намери: полека, но сигурно да ни ја одземат слободата. Да завладее страв. А ако времето биде недоволно, тројките во партијата ќе излезат надвор.

А времето за нас, граѓаните, е 5 до 12, за да не бидеме губитници и поразени. Бидејќи блиску е точката од која нема веќе враќање. Блиску е времето кога ќе израснат генерации кои ќе мислат дека е природно едни исти со генерации да владеат, а другите да бидат робови. Таков мандат никој нема добиено од своите деца, родени и неродени. Доколку продолжи ваквата автодеструкција на македонското општество, а гледаме дека таквиот тренд е дури динамизиран, ние ќе се најдеме во ситуација првпат во светската историја граѓаните сами да си ја поништат сопствената држава!

(Авторот е претседател на ПСД)