„Зимбабве“ надворешна политика на власта

Катерина Петреска

Да. Уште еден успех на нашата надворешна политика. По Зимбабве, не' призна и Боливија. Вест што е примена со воодушевување од нашиот политички врв.

Зимбабве, земја на африканската „демократија“, не' призна под нашето уставно име. Земја во која владее демократија. Не се знае дали е отсликана од нашата или нивната кај нас. Земја во која се „почитуваат“ човековите права. Демократијата преточена во „закон – тоа сум јас“.

Ова наше зближување се случи на Самитот во главниот град на Либија, Триполи, одржан во последниот квартал на изминатата 2010 година. На Самитот присуствуваа голем број видни државници, државници на земји, кои би одиграле важна и значајна улога во подигнување на угледот на нашата земја и нејзино брзо интегрирање таму каде што природно, географски припаѓа. Се одржуваа меѓусебни средби на државниците, учесници на тој самит. Веројатно, се разговарало и за подигнување на нивото на меѓусебна соработка, се' во функција за подигнување на стандардот на своите граѓани. Така барем кажуваа информациите од електронските и од печатените светските медиуми што известуваа о�� тој политички собир.

Вакви успешните политичари од „помалите” и понеразвиените држави ги користат за доближување на својата земја до развиениот свет. Ги користат за договарање за меѓусебна трговска и економска размена, во нашиот случај, за влијание кај државите за добивање поддршка во изнаоѓање решение за името во спорот со Грција. Ова од причина зошто нашиот опонент во спорот со името користи секакви можности, а најмногу вакви собири да придобие што поголем број свои сојузници. Така прави држава со зрела дипломатија.

А како работиме ние на тој план? Присуствуваме само заради присуство. Би употребила една српска изрека „Да нам пут види капут“. Со настапи на одделни залутани луѓе во политиката ги губиме и оние пријатели стекнати со мака – пример, настапот на Ѓорчев во Брисел. И како последно, средбата на Груевски со Мугабе на самитот во Триполи.

Не би било ништо изненадувачки за таа средба кога Зимбабве би била земја што ги почитува човековите права.

Зимбабве на чело со диктаторот Мугабе важи за диктаторска земја. Држава во која владеат единствено и само неговите закони. Како резултат на таквата политика, од страна на ОН и на ЕУ се преземени и се воведени ригорозни мерки. Но, како секогаш, така и во овој случај, нашето политичко раководство на чело со премиерот Груевски, од сите присутни, за најсериозен партнер во разговорите го одбра токму Мугабе.

И еве сега го гледаме резултатот од тој пријателски разговор, Зимбабве, ја призна Република Македонија под уставно име. Една голема дипломатска „победа“ за Македонија!

Но, некои работи не ми се јасни. Што е тоа што треба да го даде Македонија за возврат на „братската“ земја Зимбабве? Што правиме на планот со ЕУ и НАТО по ваквата одлука или власта мисли дека ќе не' залажува, а ние ќе и' веруваме дека Зимбабве ќе ни донесе инвестиции и нови работни места? Нека не се залажуваат ниту со Либија, ниту со Зимбабве, ниту со Боливија, оваа дилетантска политика на власта повеќе не врви!