Претходен број

Си велам...

Секоја генерација има и свој пораз

Ерол Ризаов

Победа е членство во ЕУ и во НАТО, а историски пораз е Македонија во балканската крчма

Личната, најнова офанзивна стратегија на премиерот Никола Груевски за влез во НАТО и во ЕУ предизвика шок не само во Македонија и во Грција туку и кај нашите поддржувачи и пријатели. Мора некој многу моќен да стои зад него советувајќи му да поставува се' нови и нови поостри и поостри барања до Грција преку Нимиц. Засега тешко може да се дешифрира доктрината на Груевски.

За да се откажеме дефинитивно од Европа и од НАТО неопходно е: дописната школа да работи со полна пареа. Сите во Македонија да пишуваат писма како што му пишува премиерот Груевски на Нимиц, па му пишува на Бан Ки Мун во ОН, на Баросо во ЕУ, на Караманлис... Сите сме воодушевени. Им кажавме ли се' што требаше. Не. Има уште многу работи што треба да им ги стресеме в очи. Нападот е најдобра одбрана кога не те пуштаат во село, барајќи ја на попот ќерката.

Пишува и претседателот Црвенковски до парламентот, пишува аболиција, пишува до претседателот на Собранието, Велјановски. А тој веднаш дупло му враќа. Му пишува генералниот секретар на ВМРО-ДПМНЕ, Протоѓер, на потпретседателот на СДСМ, Зоран Заев, писмо преку телевизор, а овој му одговара експресно исто преку телевизор. Луѓето уживаат во писма сликани на ТВ екран. Не се мачат да читаат. Им ги читаат новинарите-писмочитачи. Му пишуваат затворениците од „Идризово“ на „квазипретседателот“. Не преку гулаб - писмоносец, туку преку конференција за печат. Замислете каков развој на човековите права. Управникот на затворот е портпарол на затворениците, се зазема човекот за правата на затворениците лично кај претседателот. Пишува опозицијата до Владата, одговара ВМРО-ДПМНЕ до опозицијата. Му пишува на претседателот на државата и оној симпатичен господин Џими од Штип, од рекламата за вода. Знаете, оној „Ти си расист“, зашто не му дал аболиција. А, човекот е чесен член на Тајната македонска револуционерна организација. И провладините невладини организации пишуваат до претседателот!? Се води жестока кампања против претседателот Црвенковски и уште повеќе против институцијата Претседател на државата. Пишува и МВР писма до телевизиите и весниците. Медиумите му пишуваат на народот. Милина една од писменост и висока европска култура. Една третина од населението останува и натаму неписмена. Другата третина е полуписмена. А во третата третина најписмените пишуваат празни писма.

Следните сто години ќе ги чекаме одговорите од овие силни преписки. Иако резултатот се знае - никој нема ништо да ни напише. Како во ремек-делата на Габриел Гарсија Маркес - „Сто години самотија“ и „На полковникот нема кој да му пишува“. Иако поадекватна е споредбата со Белорусија и Лукашенко, или со Грузија со Саакашвили, како сакате.

Јунаштвото во Македонија е за по дома. Ете, нашиот премиер Груевски му пиша храбро на Нимиц во преговорите за името покрај проблемот со македонското малцинство во Грција и имотите на протераните Македонци од Грција да го отвори прашањето и за признавањето на Македонската православна црква и да се врати старото име на аеродромот во Солун, а не „Македонија“. Храбро, нема што. Аплаузите од Шара до Гевгелија не стивнуваат. Во Пекинг на Олимпијадата, собира аплаузи Бакојани. Таму не беа Груевски и Црвенковски. Зошто да се оди кога може со писма.

Ги јакне Груевски добро позициите на Караманлис во Грција. Си ги јакне и своите во Македонија, а крајниот резултат е нула. Ниту Македонската православна црква ќе биде поблиску до признавање од страна на Грчката православна црква, ниту правата на Македонците во Грција се подобрени. Напротив, тие се полоши. Им направивме мечкина услуга на извонредните храбри Македонци во Грција кои извојуваа повеќе победи против грчкиот национализам во Стразбур и во Европската унија, а сега со нашиот патернализам им ја затвораме устата пред грчките милитантни власти. Ниту, пак, некој од протераните и со децении онеправдани Егејци нешто доби од своите имоти, ниту, пак, некој од меѓународните асоцијации се заинтригира околу ова прашање. Од Бан Ки Мун нема очекуван одговор, од Европската унија добивме немушт допис во кој јасно се зазема страна уште поцврсто во поддршка на Грција. Есенскиот извештај што го подготвува Европската комисија веќе се гледа дека ќе биде негативен за Македонија.

Си велам... Некако на Груевски не му се пишува лекција по историја до бугарскиот претседател Прванов, или до премиерот Станишев, и до Бугарската православна црква. Нив засега не ги лутиме. Подоцна Груевски ќе ги изненади пријатно српскиот претседател Тадиќ и премиерот Цветковиќ. Ќе им напише писма и на Србите и на Бугарите кога ним тоа ќе им треба, исто како на Караманлис.

Премиерот Никола Груевски на Илинден, најголемиот македонски празник, од Пелинце ја исфрли мошне интересната парола „Секоја генерација има своја победа“. Тоа е добро срочено и точно. Но, веројатно поради пригодноста на моментот, премиерот не кажа дека секоја генерација има и свој пораз.

Историската наука во Македонија, за жал, е заробеник на тешки стереотипи од праисторијата, преку античкиот период, па до најновата транзициска историја на која сме современици. Нашата историја, како и на целиот Балкан, не е исчистена од идеологија, од политика и измислици.

Големата Илиденска епопеја 1903 година со јасно изразен стремеж на македонскиот народ за своја независна и самостојна држава, и покрај епохалната порака и победа со првата Република на Балканот, сепак заврши како пораз.

Антифашистичката војна и АСНОМ се грандиозна победа во поновата историја на Македонија. Таа победа за првата современа национална држава е платена со крв и 25.000 жртви. Меѓутоа, социјалистичкото општество што се изгради по оваа победа, без оглед на своите големи достигнувања во првиот период, заврши како пораз и неуспех.

Распадот на Југославија резултираше со голема победа на современите македонски политички елити, поткрепена со волјата и желбата на народот. Се удрија темелите на независна и самостојна Република Македонија, прва држава на македонскиот народ и народите што живеат во неа како членка на Обединетите нации. Транзицијата потоа е голем пораз на истата таа генерација македонски политичари. Пораз е и името БЈРМ. Уште поголем пораз ќе беше Македонија да останеше без членство во ОН.

Букурешт 2008 година и евроатлантските интеграции се последниот голем пораз и големата испуштена историска шанса на најновата генерација македонски политичари. Се разбира, битката не е завршена, но не треба да се опиваме само со победите, туку треба да учиме и од поразите. А ќе научиме ако прво ги признаеме. И ако осознаеме дека за тоа не се виновни само другите.

Македонија годинава се' уште има шанса да ја добие една од најзначајните историски битки во мирновременски услови во 21 век, а тоа се членството во НАТО и датум за преговори со ЕУ. Тоа мора да биде најзначајната мерка за успех или неуспех на оваа генерација македонски политичари. Македонија во ЕУ и во НАТО е голема победа. Македонија во балканска крчма е голем пораз. Според потезите што сега ги влечеме ние, а и нашиот противник Грција, малку има надежи Македонија да ја добие оваа битка ако не промени нешто радикално во својата стратегија. Таа битка најмалку се добива со писма што ги влошуваат односите.

Македонската Влада нема самодоверба, иако има апсолутно мнозинство во парламентот и голема поддршка во јавноста.

Компетентна, храбра и стабилна влада не ги радикализира, туку ги смирува состојбите во државата и на меѓународната сцена. Тоа е во интерес на сите. Освен, ако целта не е во спротивна насока.