Насловна

„Утрински“ не е дел од приказната на „Време“ и „Шпиц“

Соња Крамарска

Денеска колегите новинари од повеќе медиуми во земјава организираат протестен марш, кој има цел да испрати порака до работодавците и до сите други што имаат влијание врз медиумската дејност да ги запрат своите активности што водат во правец на блокирање на весниците и на телевизиите.

Директен повод за штрајкот е згаснувањето на весниците „Време“, „Шпиц“ и „Коха е ре“, како и заканата телевизијата А1 да престане со работењето.

Новинарски штрајк како денешниов е секогаш корисен во едно општество. Ако не заради друго, тогаш барем заради фактот што бранувањето што доаѓа од медиумската сфера е најголема опомена за политиката и за сите други што ги влечат конците во една држава.

Но, мора да се каже дека во денешниов протестен марш „Утрински весник“, чии новинари, веројатно, ќе се придружат како и, впрочем, сите новинари од земјава, не е тоа што сакаат да го прикажат поранешните наши колешки Билјана Јовановска и Оливера Војновска. Тие не добија откази поради „лагите на главната уредничка“ или со цел да се и��прати порака до останатите новинари „да ја слушаат главната уредничка“ како што сега тврдат нашите поранешни колешки.

Тие што учествуваа во „спонтаниот прекин на работа“ на 24 јуни добро знаат дека чекорите што тогаш беа направени не беа спонтани. Не може спонтано да бидат повикани сите телевизии и весници во Македонија да известуваат од „спонтаниот прекин на работа“. Ниту, пак, може спонтано да биде напишано обраќање, кое потоа беше прочитано.

Учесниците во настаните во „Утрински весник“ на 24 јуни знаат и дека од лидерката на новинарскиот синдикат Тамара Чаушидис (која „спонтано“ дојде во „Утрински весник“ тој ден) беа предупредени дека нивната акција е незаконита. Чаушидис им укажа дека штрајкот претходно треба да биде најавен барем два дена пред неговото одржување и дека за тоа треба да биде известен главниот уредник.

Ако се работеше за новинарски штрајк, уредно најавен и подготвен, тогаш барањата ќе ги читаше Маја Томиќ, која е претседателка на новинарскиот синдикат во „Утрински весник“, а не Билјана Јовановска.

Меѓутоа, како и во секоја друга работа, секој во такви ситуации си има свои цели и своја агенда. Она што сакам да го потенцирам е дека на 24 јуни, за жал, дојде до грубо прекршување на работната дисциплина, предводено од двете колешки и обид да биде парализиран весникот. За грубите навреди врз мене како главен уредник и за навредите врз оние колеги што останаа да го подготват весникот за печат, не сакам ниту да зборувам. Тоа го видоа и го слушнаа сите. Бевме сведоци на повици за линч. Таквото нивно однесување продолжи и во текот на деновите што следуваа по 24 јуни, со обид да му се врзат рацете на главниот уредник во носењето на одлуките и натаму да се влијае врз останатите новинари да ја бојкотираат работата.

Како долгогодишен новинар и колешка со Билјана Јовановска и Оливера Војновска, уште еднаш сакам да изразам најискрено жалење поради епилогот што водеше до нивно отпуштање. Губењето работно место не е добра вест во Македонија. Меѓутоа, треба да знаеме дека на работните места сите имаме свои обврски и одговорности, исто како што имаме и права. Секоја компанија има Правилник за однесување на работно место и тоа треба да го почитува секој вработен. Овој Правилник, на 24 јуни во „Утрински весник“ беше грубо згазен.

Колегите во „Утрински весник“ добро знаат дека соработката меѓу новинарите и главниот уредник се одвива низ процес на размена на мислења. Така било секогаш, така е и сега. Нема потреба од „послушност“, туку од заедничка соработка за подобрување на позицијата на весникот на пазарот.

„Утрински весник“ како и сите други медиуми во земјава се соочува со проблеми на стеснет пазар, намалување на интересот на огласувачите, конкуренција од интернетот. Но, во ниеден случај не сме дел од приказната на „Време“, „Шпиц“ и „Коха е ре“ како што некои се обидуваат да прикажат. Нашите „биографии“ се сосема различни и тоа веќе неколку пати го кажавме.