Поглед

Јорго и Никола

Тамара Грнчароска

Е, и така се можело. Со насмевка, со стискање на раката, со лаф-муабет, па макар и за името, премиерите на Македонија и на Грција, конечно, се спријателија на свој начин. На Никола Груевски и на Јоргос Папандреу политиките за клучното билатерално прашање меѓу двете земји им се спротивставени, но по се' изгледа, личните односи им се затоплуваат. Па, за девет месеци шестпати се видоа, а за идната недела ја закажаа и седмата средба. Некои луѓе ни со сопствените браќа и сестри не се гледаат толку често.

А гледањето на Јорго со Никола е добро. Ако ништо друго барем покажува дека македонскиот и грчкиот политички естаблишмент не мора да се гледа еден со друг преку нишанот на политичкиот „снајпер“. Не мора да си испраќаат пораки преку медиумите во двете земји, туку можат да си ги кажат работите в очи. Она, пак, што се пренесува дека си го кажуваат, е позитивно, конструктивно. Дури и именувањето стана полично. Папандреу го посочи македонскиот премиер на самитот на Југоисточна Европа во Истанбул, по име. „Јас и Никола презедовме иницијативи и нови напори за да го решиме ова многу важно прашање“, рече Папандреу, зборувајќи за спорот околу името.

Но, позитивната енергија што се пројавува на средбите меѓу Груевски и Папандреу мора да се искористи за вистинско приближување на позициите на двете страни во спорот и за крајно решавање на името. Ако треба, двајцата премиери нека се гледаат и нека си муабетат секоја недела. Нека се канат на ќебапчиња во Скопје или на гиро во Атина секој викенд, но само нека го решат она што на сите ни виси над глава и од чие решение зависи иднината на генерации Македонци. Во спротивно, позитивната енергија од нивните чести средби ќе биде залудно изарчена.