Претходен број

Мислења

Кој го дестабилизира Груевски?

Ѓорѓи Спасов

Опкружен со поданици, а не со соработници, претворајќи ја партијата во толпа што слепо го следи, тој и направи најлоша услуга и неа и на Македонија

Младите портпароли и директори за комуникации на ВМРО-ДПМНЕ подолго време во секоја идеја од опозицијата гледаат сценарио за дестабилизирање на Македонија, односно на Груевски. За нив, тој е Македонија. Тие не сакаат да потрошат ни еден ден за размислување за тоа дали и колку политиката на Груевски систематски ја дестабилизира Македонија. Да имаат можност слободно да си го кажат своето мислење, многу паметни луѓе од таа партија до сега ќе се осмелеа да му кажат на Груевски дека тој, откога ја презеде функцијата премиер, а особено по 2008 година (покрај сите добри работи што ги прави и најдобрите намери), често се однесува како „пијан коцкар, како ексцентричен милијардер и како ориентален деспот“. Зошто? Само пијан коцкар, кога ќе му снемаат пари за неговата страст (да остане на власт) позајмува, безглаво, големи суми со високи камати. Груевски, со издавањето евро-обврзници, штотуку позајми од странските банки 175 милиони евра со девизна камата од речиси 10 отсто. Експертите пресметаа дека по 3,5 години, за овие позајмени пари Македонија од буџетот, од парите на граѓаните, ќе треба да им врати на кредиторите камата во висина од речиси 52 милиони евра. Се поставува прашањето: со кој бизнис и извоз тоа ќе го заработиме?

Груевски, кој доби мандат од граѓаните заради верувањето дека се разбира во економија, пред неколку години се фалеше дека ги враќал пред време кредитите земени со многу пониска камата од оваа по која сега не задолжува. Тогаш дури и видовитиот Црвенков��ки му честиташе за „вратената надеж кај македонскиот народ“. Груевски од таквите честитки извлече заклучок дека тој и ВМРО-ДПМНЕ се веќе единствената надеж за Македонија. И не дека и денес Груевски, покрај срозениот кредитен рејтинг на земјата, не би можел да зема кредити по пониски камати од овие. Но, тој не сака. Тој, неговиот заменик Ставрески и министерот за финансии Славески не земаат кредити со пониска камати од ММФ зашто Фондот ќе ги ставел под контрола пензиите, платите на администрацијата и непродуктивните трошоци, односно се она со кое тој се одржува на власт.

Но, кај коцкарите токму трошењето на парите е втората слабост. Кога имаат многу незаработени пари, како Груевски (зајмени или ограбени со зголемување на даноците), и кога знаат дека за нивното трошење нема да одговараат (како што мислеа и многумина пред нив), тие се однесуваат како ексцентрични милијардери. Со трошење си ги остваруваат соништата од детството или најскриените желби. „Ќе изградам три стокатници во центарот на Скопје“. Ќе изградам голем споменик на Александар Велики на плоштадот. До него ќе направам црква. Подолу ќе изградам Музеј на восочни фигури. Пред мостовите ќе поставам лавови од бронза. Ќе го обновам стариот театар. Ќе изградам Триумфална капија. Ќе расфрлам низ Скопје скулптури на шмизли, чистачи, бикови, а за 50 милиони евра ќе купам двокатни автобуси од Кина, исти како оние со кои се возела баба ми“. За „мои пари“, мој ќеф!



За да не може да се запре тоа потрошувачко лудило, а луѓето уште да ги сметаат патриоти, потребно е трансформирање на политичкиот режим во еден вид деспотизам. Тоа се постигнува така што лидерот на водечката партија, преку контрола врз сите лостови на власта, станува апсолутна власт и се трансформира во авторитарен лидер кој секоја критика однатре ја прогласува за предавство, а секоја критика однадвор за заговор или сценарио за дестабилизирање на државата. Таквиот систем е еден вид „револуционерна диктатура“ во која програмата на партијата е поважна и од Уставот и од слободата на граѓаните. Ова Груевски го нарекуваше комунизам и вети дека ако ја освои власта ќе се бори против него. За жал, и некои опозиционери сметаат дека успехот на Груевски во освојувањето гласови е резултат на неговата способност да ја дисциплинира својата партија, да воспостави силна хиерархија која му овозможува тој лично да ги донесува сите одлуки и од него да зависи се' во земјата. Ним им се допаѓа моделот по кој во партијата се воведува системот на избор без избор, во кој лидерот е партиски деспот кој по освојувањето на власта се претвора во владетел. Тие Груевски не го критикуваат туку само му завидуваат.

За Груевски, на пример, нема друго ВМРО освен неговото. Тој е и основач и најстар член, и творец, и толкувач на идеологијата на партијата и на историјата. Нему се обидуваат да му угодат - историчарите, археолозите, уметниците и коалициските партнери. Тој е во облаци и ништо не забележува. А истовремено е како човек кој, додека паѓа од неговата стокатница, некаде кај педесеттиот кат, вели: Засега е добро. Она што е најстрашно, тој дури и плаќа да го одржуваат во таква илузија. Неговата влада е веќе три години најдобриот клиент на рекламните агенции и најголеми закупувач на рекламен простор во медиумите во Македонија. Милиони евра се трошат за рекламирањето на успесите на портокаловата револуција.

Амбасадорите на културата на Груевски го величат, го слават, пеат и садат по шест милиони дрвца на Денот на дрвото, кој по негова милост се прогласува за неработен ден. Тој како милослив монарх одвреме-навреме подарува станови на сиромашните, дава помош на настраданите, пакетчиња на сирачињата, а не заборава да им додели доходовни функции и бизниси на најблиските од партијата. Но, она што еден пијан коцкар, ексцентричен милијардер и ориентален деспот може да го прави за потсмев е моментот кога тој ќе се обиде да се прикаже себе си и како верник, односно како човек кој верува и се плаши од Бога, како демохристијанин или конзервативец.

Кога човек ќе го види Груевски како пали свеќа во црква, тој потсетува на Миле Паника од К-15, кој му дава 200 евра на сиромавиот „да не го заморува Господ со глупости“. Во тој момент човек се прашува дали нешто не е в ред со Црквата или со нејзината „залутана овчичка“? Зошто? Па, Црквата кај нас во поново време не ја интересираат толку духовните работи, колку материјалните. Откако Љупчо Георгиевски и' го подари хотелот „Бисер“ (во чиј состав имаше и духовен храм), таа почна да се зан��мава со хотелиерство, па го купи „Изгрев“, почна да управува со ресторани, со паркинзи во центарот на Скопје, а владиците носат златни синџири, имаат модерни резиденции и возат скапи џипови и „мерцедеси“. Зафатена со бизнис, Црквата немаше време да и се посвети на духовната работа, па Владата почна да гради крстови, цркви и да води сметка за духовното здравје на народот преку воведувањето веронаука во училиштата, преку кампањи за штетноста на абортусот и потребата од трето дете кај христијаните.



На народот веќе не му е јасно кој е поп, кој бизнисмен и кај кого за што треба да се моли. Но, Груевски сигурно не е загрижен за вакви проблеми. Тој гледа само напред. Тој не гледа дека со својата „преродба“, Македонија ја остави зад Бугарија и зад Албанија и дека Македонија е осиромашена и уплашена. Тука не помагаат слоганите за вината на другиот (гревовите на Црвенковски), ниту кампањите за подигнување на оптимизмот од типот „Насмевни се“, или „Ти си Македонија“. Опкружен со поданици, а не со соработници, претворајќи ја партијата во толпа што слепо го следи, тој и направи најлоша услуга и неа и на Македонија. Ако навистина мисли дека останува единствената надеж за Македонија, тогаш таа сигурно не е голема!

(Авторот е универзитетски професор)