Хендикепот не е пречка за живот со полни едра

Врзана е за количка, но 36-годишната Живка Мицова од испустеното село Лаки не очајува над судбината и сама ги врши сите работи

Иван Бојаџиски

ШТИП - Живка Мицова е мила, убава 36-годишна девојка со хендикеп, која живее во Лаки, село во виничка општина, кое последнава деценија стравотно се испустува. Оние што ја познаваат, а такви во Виничко се многу, ја нарекуваат девојката храброст. Иако на 16 години и' откажале двете нозе, таа не се предава пред искушенијата. Храбро го живее животот, отворено говори за проблемите на лицата со хендикеп, не очајува над судбината, вози автомобил, сама ги врши сите работи со помош на својата количка и по цел ден е зафатена со многубројни активности.

Живка стана синоним на отпорот против лошата судбина, која може да го снајде човек кога најмалку се надева. Нејзината борба за живот со полни едра се чита од нејзината ведрина, исполнетиот ден, убавата насмевка. И од настојувањето, таа, а не мајка и' Стојка, да го свари кафето за новинарот, кој ненајавено тропнал на вратата од нејзиниот скромен, но со многу вкус уреден дом во селото сместено во пазувите на планината Плачковица...

„Бев втора година текстилно во Виница кога нозете почнаа да ми откажуваат. Навлегував во тајните на текстилот, а имав желба да станам наставник по математика, која многу ми одеше и многу ја сакам. Но, судбината сакала да биде поинаку. Барав решение за мојот здравствен проблем по нашите болници, бев во бањи на рехабилитација, се лекував во Костозглобна во Охрид. Докторите ми рекоа дека се работи за воспаление на мускулите, ме уверуваа дека еден ден болеста сама ќе се повлече. Од тој наод поминаа години, а јас не сакав да седам и да чекам. Бргу ја надминав кризата и реков дека морам да живеам како и останатиот свет“, раскажува оваа девојка.

Во 2002 година италијанските војници од УНПРОФОР дознале за нејзината состојба и ја посетиле Живка носејќи и' подароци. „За 8 Март ме однесоа во еден ресторан каде што со жени од Виница го славевме празникот. Беше тоа убав настан што ќе го паметам. Тогаш се пронесоа информации дека тие ќе ме носеле во Италија на операција, што не беше точно. Вечно ќе им бидам благодарна на жените од виничкото пензионерско здружение ‘Златна доба‘, кои организираа акција и собраа пари за реновирање на куќата. И неколку фирми од Виница донираа материјал. Љубовта на тие луѓе ми обезбеди убав дом и пристап со количката до него. Немам зборови со кои би им ја искажала својата благодарност“, додава Живка Мицова. Таа укажува дека инвалидизираните лица наидуваат на многу пречки.

„Автошкола за луѓе со телесен инвалидитет има само во Скопје. Такви можности мора да се предвидат барем во пет други поголеми града. Нема сервиси што би ги приспособиле на возилата нашите можности за да управуваме со нив“, потенцира Живка. Проблем за неа, но и за малобројните што останале во селото е што на ТВ може да го следат само Првиот и Собранискиот канал на МТВ и тоа што нема Интернет.

„Сонувам за компјутер, Интернет. Сакам да комуницирам со пријателите, посебно со оние што го напуштија Лаки и заминаа во светот. Сакам да гледам многу повеќе ТВ-програми од сегашниве, зашто кога ќе се стемни, овде замира се'. Владата вети бесплатен Интернет во руралните подрачја, ама ние не сме добиле ништо“, нагласува Мицова.

Таа прима постојана парична помош по основа на инвалидитет и помош за нега на друго лице. Тврди дека тоа и' е доволно, не бара повеќе.

„Што се однесува до слободно време, го немам. Знам работно да го исполнам денот. Мајка ми преку ден оди во колибата, високо во планината, бидејќи таму има многу земјоделски работи. Во тоа време јас средувам дома, готвам, шијам и пишувам по нешто. Се плашам да не останам сама во селото каде што некогаш имавме 800 жители, а сега останаа едвај стотина. Во нашите села нема услови за живеење. Тоа е причина за бегството на младите од родното огниште. За тоа мора да се води сметка, бидејќи држава без добро село не ја бидува“, порачува Живка додека не' испраќа од терасата на својата куќа. А во селото Лаки старите куќи се уриваат сами од себе, а нови не се градат.