Претходен број

Си велам...

Премиерот ги победи учителите

Ерол Ризаов

Синдикатот е поразен, ама Владата не е победник

Премиерот Никола Груевски во првата рунда ги победи учителите и бранителите. Судијата беше пристрастен. Дозволи ниски удари. Синдикатот е поразен, ама Владата не е победник. Мечот не е завршен. Просветарите и бранителите ја отворија сезоната.

Децата се веќе во училиште. Тоа е добро. Се' друго не чини. Учителите ќе ја чекаат 2010 година. Дотогаш инфлацијата ќе го изеде трипати тоа што им го вети Владата. Ќе се тешат со колективни договори. За Владата беше поважно да се мобилизира целата јавност, со платена пропаганда, дека учителите аздисале, па бараат преку леб погача, отколку Европското првенство во ракомет. Се истурија во медиумите илјадници евра да се сатанизираат просветарите и нивниот синдикат. За промоција на најголемиот спортски настан во историјата на Македонија, по Олимпијадата во шах, како реклама не се даде ниту еден денар од државните фондови. Во Македонија е поважно да се задуши незадоволството на вистинските преродбеници отколку да и' се приреди задоволство на целата јавност преку врвен европски спортски настан. Тажно изгледа деновиве скопската спортска убавица. Празна е. Нема публика. Нема жар, нема амбиент. Додека играат европските велесили во ракомет, нема жив човек, ама има жив срам. Конечно, ќе речете, на кого му е до спорт во овие скудни времиња. Дали е баш така. Вино и игри се баш за тешки времиња.

Убеден сум дека премиерот Никола Груевски со задоволство би ги дал веднаш парите од буџетот што му ги бараа учителите и бранителите. Но, тоа не можеше да го направи од две причини. Прво, не верува дека навистина протестираат затоа што им е тешко и дека се онеправдани. Тоа е болката на секој популист. Власта е сигурна дека ова е нечиј заговор, бидејќи таа си вообразува оти прави чуда за просветата и за бранителите. Затоа нивните протести ги доживува како нож во грб. Второ, и оваа Влада, како и сите досегашни, има уплав од незадоволство искажано на јавната сцена. Штрајковите и масовните протести јасно покажуваат дека е лажна сликата на преродбата и благосостојбата и дека се бадијала фрлените пари на граѓаните за купување доверба.

Ако успееја штрајкот на Синдикатот на просветните работници и протестот на бранителите, ќе беше „Ред се редат мале кочанските семејни“, ама и „тетовските“. Тоа Груевски добро го знае. По учителите ќе стасаа лекарите, по бранителите ќе стасаа борците на УЧК, бидејќи и тие се убедени дека се бореле за една подемократска Македонија, потоа ќе стасаа полицајците и војниците, а по нив ќе стасаа металците, па железничарите, па инспекторите, па службениците... и така со ред. Сите тие имаат големи причини за незадоволство без оглед што се зголемувани платите. Сите тие научија дека во Македонија Владата дели плати. Ама не се задоволни, бидејќи секој ден повисоките цени само на храната ги потрошија тие пари уште пред да им бидат доделени. Ете каде водат големиот популизам и фалбите дека Владата ги зголемила платите. Ако сите застанат пред Владата да чекаат ред за поголеми плати, бидејќи таа се рекламира со заслужни дејци дека зголемува плати, се' ќе оди во неврат.

Самата станувајќи жртва на сопствената пропаганда, власта е убедена дека нејзините реклами на телевизиите и во весниците се вистина. Затоа владини функционери грубо му го кршеа ’рбетот на Синдикатот со брутално бришење на гарантираните уставни права, со репресија и со јавно изречувани закани преку телевизиите и весниците.

Овој бениген протест можеше да се заврши без проблеми и потреси.

Премиерот Груевски за време на својот четиригодишен мандат, ако со ова темпо го зголемува буџетот, ќе подели над 12 милијарди евра што ќе бидат собрани од македонските граѓани и компании

Секоја реформски определена влада во земјите на транзиција, па дури и на Запад, соочена е со големи протести и со незадоволство, особено на најниските социјални слоеви при реализирањето одредени реформски зафати. Сите вистински реформи се болни. Всушност, протестите најчесто се доказ дека станува збор за реформска влада. Во нашиов случај е обратно. Владата и премиерот стравуваат од протести, затоа што во јавноста тоа може да се протолкува дека македонското стопанство не е во подем, дека препородот на општеството не е во полн ек, дека нема доволно ни странски ни домашни инвестиции, дека развојот е запрен, дека повеќе се затвораат отколку што се отвораат работни места, дека паѓа стандардот на населението, дека сиромаштијата и баснословните богатства се' повеќе се гледаат.

Владата напумпа голем буџет и со тоа уште еднаш јавно покажа дека Македонија стана целосно буџетска држава. Многуте државни чешми ќе течат посилно во 2009 година. Парите на граѓаните уште повеќе ќе се прелеваат од државата во приватните компании блиски до власта. Премиерот Груевски за време на својот четиригодишен мандат, ако со ова темпо го зголемува буџетот, ќе подели над 12 милијарди евра што ќе бидат собрани како арач од македонските граѓани и компании. Да се соберат и поделат толку пари, богами нема да биде лесна работа. Да не биде како со магарето на Насрадин-оџа. Тамам го научивме да не јаде, пцовиса. Бати магарето. Така и македонското стопанство и граѓанството. За четири години, кога ќе му се испумпаат над 12 милијарди евра, голем дел ќе банкротира. А дел кој сега добро работи, под удар на светската криза, но и на политичките пресметки и протекционизмот, ќе колабира.

Штрајкот на СОНК, всушност, го отвори едно од најгорливите прашања во македонската економија, проблем со кој не сакаше да се соочи ниту една македонска влада по промената на општествено-политичкиот систем. Македонија влезе во капитализам, но се' уште комунистичката урамниловка во јавниот сектор е главното мерило за способноста на луѓето. Ништо не е подобра ситуацијата ни во приватните компании. Социјалистичката доктрина дека сите сме исти е задржана во плурална Македонија, па така сите педагози во предучилишното воспитание, сите учители, сите наставници, сите средношколски професори, сите универзитетски професори имаат исти плати, сите лекари во државната и во градските болници имаат исти плати, сите инженери, инспектори, службеници во големите јавни корпорации имаат исти плати... без оглед на резултатите од работата. Разликите, доколку ги има, се безначајни. Тоа е најголема деградација на човековите способности, која и во социјализмот беше во фаза на напуштање. Сега се манифестира пожестоко, без оглед што само пред Бога сме исти.

Вистинските реформи, всушност, ќе се одвиваат оној ден кога една македонска влада храбро и без демагогии ќе влезе со реформи во системот на наградувањето според пазарни критериуми и според економски параметри. Штрајкот на СОНК, предводен од Дојчин Цветановски, соочен со невиден притисок и закани, повеќе личеше на борба за основни егзистенцијални права на просветарите отколку на синдикален протест предвесник на големо синдикално движење. Теоретичарите и апологетите на власта излегоа со тези дека се работи за квазисиндикалистички барања кои се надминати во современите општества. Во Македонија вистинската синдикална борба се' уште не е почната. Многу индикативно за Владата и партиите на власт е што првите два позначајни протеста на Синдикатот и на бранителите се предводени од луѓе кои од поодамна јавно се изјасниле како поддржувачи на Владата и на ВМРО-ДПМНЕ. Нивното јавно жигосување дека се диригирани од опозицијата е карикатурално и му нанесува голема штета на ВМРО-ДПМНЕ, покажувајќи дека власта е подготвена на се', жртвувајќи ги и своите, само да ги оневозможи јавните манифестации на незадоволство.

Тука, пак, доаѓаме до основниот проблем на оваа власт. Таа не е демократска. Не сака ни да биде. Тоа веќе не може да се скрие.