Колапс на македонскиот спорт

Роберт Димитриевски

Во само десетина дена љубителите на спортот во Македонија не видоа бел ден. Пораз до пораз на меѓународната сцена. Црната серија ја отвори кошаркарската репрезентација на 29 август со поразот во Сараево од Босна и Херцеговина во последниот круг од квалификациите за Европското првенство 2011 во Литванија. ��изата неуспеси (засега) ја заокружија најдобрите македонски ватерполисти на 9 септември против Русија на ЕП во Загреб. Во меѓувреме, Металург стана првата наша ракометна екипа што не стигна до групната фаза од Лигата на шампионите, завршувајќи последен во квалификациската група во Порто во конкуренција на домаќинот, на Динамо Минск и на Запорожје. Ватерполистите ги загубија сите шест натпревари по стартната победа над Русите, а капак на се' беше дебаклот на националниот фудбалски тим против Словачка и посебно со Ерменија во квалификациите за ЕП 2012 во Полска и во Украина.

Сумирано, крајот на август и почетокот на септември македонските спортисти ги обележаа со десет порази, со две нерешени и со нула победи! А избраниците на Мирсад Јонуз најавуваа конечно бегство од фамозното четврто место во седум од осумте досегашни квалификациски циклуси за ЕП и за СП, па дури и бараж. Ватерполистите очекуваа да го достигнат барем осмото место од претходниот еврошампионат во Малага 2008, а завршија на дното меѓу 12 селекции во Загреб. „Металурзите“, пак, и со Лино Червар на клупата и засилени со „половина“ Вардар про беа кадарни само за едно реми во трите одиграни средби во Порто, и тоа со реализиран седмерец во последните секунди.

Од лошо - полошо. Каква шлаканица за се' помалиот број непоправливи оптимисти меѓу македонските навивачи на трибините или покрај малите екрани додека нивните миленици се борат на спортскиот терен. За кого да се полнат стадионите, салите и базените кога се' помалку има причини за радост и за славење. Затоа и не треба да чудат неисполнетата Северна трибина на арената „Филип Втори“, единствената во функција за мечот со Ерменија, како и изливот на фрустрации во вид на недолично скандирање и навредување на селекторот и на фудбалските репрезентативци.

Спортските фанови во Македонија, едноставно, се гладни за некаков успех. Тоа го покажаа со преполнувањето на салата „Борис Трајковски“ и со френетичното бодрење на кошаркарската селекција во августовските евроквалификации. Колку малку им треба за да се „запалат“ сведочат и инвазијата на Хрватска за време на ланскиот ракометен мундијал, како и на Полска во почетокот од ЕП во кошарка исто така минатата година.

Насекаде во светот спортот е вентил за празнење на вишокот енергија и на емоциите на луѓето, кои во него бараат бегство од животната монотонија и од секојдневните проблеми. Кај нас, пак, тој се' повеќе се претвора во дополнителен извор на нервоза и на агресивност.

Камо среќа последниве катастрофални резултати да се обична коинциденција, непријатна епизода што ќе ја наследи нов подем на спортски план. Македонија не е „боса“ во таа смисла, има дадено 13 освојувачи на олимписки медали, но само еден во овие 19 години независност, во кои на клупско ниво се' се сведува на европската титула на ракометарките на Кометал Ѓорче Петров. Тоа недвосмислено зборува за недостиг од стратегија, за неквалитетен тренерски кадар, за селекција на таленти со врски, за неконтролирана натурализација, за лоша спортска инфраструктура, за финансирање непотребно голем број спортови место малкуте средства да се сконцентрираат таму каде што имаме природни предиспозиции и некаква традиција.

Сето ова им е совршено јасно на сите што на каков и да е начин се поврзани со спортот, но резултати нема, па нема. И така веќе две децении, на ужас на сите што сакаат и да се пофалат со некаков спортски успех, а не постојано да ја наведнуваат главата. Бидејќи, секој сака да се идентификува со победниците. Одамна помина времето кога беше важно да се учествува, колку да се промовираат државата и името Македонија во првите години по осамостојувањето.