Претходен број

Стил

Кој ја украде Евровизија?

Секогаш констатираме дека на Евровизија треба да пратиме песна и пејач што ќе го одразува нашиот идентитет, да се пее на македонски јазик... па и по цена пласманот да не биде меѓу топ 10.

Јасминка Павловска

Секоја година Македонија вели „Евровизија не ни е потребна“! И секоја година некоја ѕвезда е навредена и вели: „Збогум Македонија, збогум фестивали!“ А, другата година - повторно се зовриваат страстите и, повторно со сите скандали во багажот, тргнуваме со надеж дека токму овој пат, а не „некст тајм“ (следниот пат) ќе и' се допаднеме, ќе и' се додвориме на музичка Европа, па барем да влеземе во финалето на евровизиското натпреварување... Не треба да се срамиме ако признаеме дека Евровизија е една од проекциите за нашите европски надежи, вакви какви што сме, во Европа таква каква што е!

И можеби ако признаеме дека сме такви какви што сме, фрустрацијата на сите ќе ни биде помала за тоа какви сакаме да и' се претставиме на Европа. Зашто секогаш на крајот се претставуваме токму такви какви што сме - т.е. дека не знаеме што сакаме да бидеме. Секоја година неформалните „стручни дебати“ во евровизиските кулоари се насочени дека треба да пратиме песна и пејач што ќе го одразува нашиот идентитет, да се пее на македонски јазик... па и по цена пласманот да не биде меѓу топ 10. А, кога ќе дојде времето за одлука - по линија на помал отпор, „изборот“ повторно паѓа на безлична полуплагијатска поп-песна, изведувачи - помалку или повеќе македонски ѕвезди, но „притиснати од ситуацијата“... и никогаш не одиме понапред од „борбата за влез во финалето“.

А, годинава, на домашниот Избор на евровизиски претставник ја имавме ситуацијата - кој ја „украде“ Евровизија? Или, кој за малку ќе ја „украдеше“ Евровизија? Во секој случај, „кражбата“, според предевровизиските муабети, беше неминовна! И токму таа психоза дека се' е „наместено“ за второпласираните Наум Петрески и Калиопи им ја „намести“ победата на „Некст тајм“. А, уште во почетокот, всушност, уште пред МРТВ да го распише конкурсот за Избор на национален претставник за песна на Евровизија, штотуку појавените момчиња од „Некст тајм“ во естрадните кругови се наметнуваа како следните евровизиски претставници. Толку сериозно се доживуваа тие нивни амбиции што дури и Калиопи на конкурсот учествуваше само како автор (на песната што ја испеа Верица Пандиловска), навидум без амбиции да се појави како изведувач. Наум Петрески, со самото негово појавување во листата на учесници за изборот, беше доживеан како „закана“, иако во првичниот распоред на силите требаше да настапи сам, со песна на друг автор. Кога се направи конечната поделба на песните и улогите, а Калиопи влезе во игра како изведувач и тоа во дует со ѕвезда од друг жанр, но со неоспорен квалитет - речиси во исто време се создаде психозата дека се' е „наместено за нив“. Но, ни решеноста на тимот на „Некст тајм“ не опаѓаше. Секој играше со своите адути! Форумската битка на Интернет ја предводеа фановите на „Некст тајм“, а Калиопи на својот концерт, во присуство на премиерот (и во други прилики), изјавуваше дека „последен пат и' дава шанса на државата да ја испрати на Евровизија“! Но, „Некст тајм“, пак, го имаа адутот дека авторот на музиката, Јован Јованов, е „главниот естраден играч“ кај луѓе блиски до Владата, а паузата на полуфиналето со неговиот проект „Кирилицо испеана“ (изработен со Министерството за образование) се толкуваше како победа на „Некст тајм“... Како што наближуваше моментот на одлуката, „адутите“ во чаршиските муабети се насочуваа, ни помалку ни повеќе, кај Владата. А, ровоската завршна битка зад сцената се случуваше на финалето во Универзална сала. Со веќе создадена предмисла дека Калиопи и Наум се победници, групата на поддржувачи на „Некст тајм“ во вториот блок на Универзална сала „спонтано врши притисок со свирежи“ при гласањето на жирито. И кулоарските толкувања по конечниот исход се дека „владината одлука е сменета во последен момент, па активистите од Унијата на млади сили гласовите од Калиопи и Наум ги пренасочила кај „Некст тајм““... Секако, тоа се кулоарски приказни, за кои една наша поранешна претставничка на Евровизија, токму во кулоарите, рече дека „секогаш се во корист на победникот, па макар и да се лажни“.

Па, кој ја украде Евровизија?