Мислења
Се прашувам
 Драган Поповски
Постои ли причина разни граници-маници, имиња-презимиња, знамиња- мамења да ни бидат пречка да се ослободиме од притисокот на „Тешкото“ и да се насмееме?
Слика прва
Патувајќи кон „нашето“ море, веќе по неколку километри поминати низ Косово ме затече амбиент сосема различен од оној од пред десетина години. Забележав модерни архитектонски зданија од метал и стакло, некакви нови симболи на моќ на современите „бизнисмени“ што својот капитал го печалат на начин само ним познат, шарени реклами, фонтани, „ергели“ од лимузини…, а покрај нив на неколку места и спомен обележја на некои млади момчиња кои несебично, но и наивно, ја парчосале својата младост во спев за идеалите за слобода, човекови права итн., за да му направат на некој од водачите - идоли да се почувствува холивудски. Забележав, секако, и знамиња, веќе избледени од времето…
Слика втора
Следејќи ги „едно па исто“ вестите на нашите шарени телевизии, присуствував на почитта што „високи“ претставници на државата им ја оддаваа на загинатите бранители на Карпалак, а наедно го забележав и дискретното ѕиркање на великодостоинствениците на своите часовници. Ужалените мајки стоеја малку понастрана. Секако, имаше и знамиња…
Има ли причина да набројувам вакви слики и од мојот семеен албум за прадедовците убиени за вистината за слободна Македонија од свои сограѓани кои, исто така, се бореле за истата вистина, но ја сфаќале малку поинаку. Или за најблиските кои ги преживеале бугарските окупаторски затвори, за потоа некој некаде, во некој Букурешт, Јалта или Охрид, со шампањско во рацете да донесе „историско“ решение на прашањата?
(Како пет – шестгодишно дете марширав низ улиците на градот рамо до рамо со другите и извикував гордо на цел глас колку што ме држеше грлото „Трст е наш!“, како да се работеше за живот и смрт. Можеби заради тоа мое дерење и се решил проблемот со Италијанците? Кој знае...?)
Се прашувам… дали воопшто да го прифатам одговорот од сеирџиите кои по се' останале, дека сето тоа е направено за нашата светла иднина. И, се прашувам… дали сегашното мое битисување треба да го засновам врз благодарноста на нечија смрт или, можеби, на нечиј живот посветен на науката, уметноста, културата? Се прашувам и тоа дали е можеби недостаток на патриотизам тоа што ми пречи што во нашата химна се опеваат само борците Гоце, Јане, Питу, а не и Климент, Прличев, Џинот, Рацин, кога делата на првите ги проблематизира секоја нова генерација домашни и меѓународни „експерти“, наметнувајќи им разни „...изми“, наспроти делата на вторите заради кои сме она што сме? Се прашувам… зошто преубавата „Ленка“ ја злоупотребуваат во пропагандите за „нашата борба за социјални прав��“, кога тоа е најљубовната песна на планетава? Се прашувам… зошто се' почесто кај многумина е „ин“ потребата за глорифицирање на Великиот Александар кој го освојувал светот со меч, наспроти „досадно“ големите Кирил и Методиј кои го освојувале светот со зборот и писмото? Се прашувам… од каде се појавија некакви гарки-марки, длабоко фрустрирани од сомнежот за сопствениот идентитет, па ни сервираат небулози за нашите корени кои се протегнале дури до Хималаите, базирајќи го тоа на бојата на очите на тамошните простодушни жители или на некои фолклорни шари кои се слични на нашиве (за среќа, се' уште не се сетиле да ги проанализираат шарите на јужноамериканските Инки).
Конечно, се прашувам... постои ли причина разни граници-маници, имиња-презимиња, знамиња-мамења да ни бидат пречка еднаш засекогаш да се ослободиме од притисокот на „Тешкото“ и да се насмееме?
Извинете, збунет сум, па се прашувам…
П.С. За оние кои сметаат дека сум наивен, благодарам. Тоа отсекогаш сум го сметал како комплимент.
(Aвторот е карикатурист и збунет патриот) |
