Мислења

Лето 2011 – антидемократски пекол

Гордан Георгиев

Две опции му стојат на располагање на Груевски за иднината на Македонија – едната е да ја смири тензијата, а другата е уште повеќе да ја затегне

ОЧИ ШИРУМ ОТВОРЕНИ

На политички план, ако се изземе пеколното конфликтно лето во 2001 година, убеден сум дека ова лето 2011 е вистински политички и антидемократски пекол за граѓаните на Република Македонија. Во компримиран временски перио�� од само два месеца, под дебелата сенка на анестезираната јавност, која се лади под клима- уредите или безгрижно тркала лубеници по езерската шир, во нашата држава се случуваат сериозни промени што можат да имаат далекусежни последици за нашата кревка криптодемократија.

За хашките случаи и за Законот за знамињата и за јазикот ќе се зборува уште долго, а невеењето на македонското знаме во Тетово е само уште едно „автентично“ толкување на локалната власт кое произлегува од волунтаризмот и laissez-faire принципот на извршната „пазарџиска“ власт. Во меѓувреме, пошироката јавност, конечно, сфати дека процесот на лустрација служел и ќе служи исклучиво за пресметка со политичкиот неистомисленик (случајот „Драматург“ е уште еден во низата), а затворањето на А1 телевизија, впрочем, беше и „предизборно“ ветување на владејачката партија. Случајот со убиството на Мартин Нешкоски веќе виси како црно петно на старо-новата Влада.

Оттука, оправдано се поставува прашањето кој пат ќе го фати старо-новата Влада и дали, воопшто, по пет години недемократски континуитет, има простор за надеж дека барем некои работи би можеле да се променат во новиот мандат?

Ќе предложам две опции што му стојат на Груевски на располагање, и во зависност од тоа кој пат ќе го фати старо-новиот премиер, ќе зависи и блиската или подалечна иднина на нашата држава.

Првиот пат го нарекувам - смирување и прикривање. Тоа би значело Груевски и неговите југенди да ја смират малку топката на политичката сцена во Македонија. Најпрво, да го намалат производството на тензии и омраза во општеството, нешто што беше своевиден осмислен трејдмарк на оваа гарнитура во функција на консолидација на сопствените редови заради подолго владеење. Потоа, да престанат да го делат народот по сите можни основи и да се пресметуваат со политичкиот противник. Оваа политика на смирување би била добра увертира на она што е во моментов поважен приоритет на владеачката гарнитура: а тоа е процесот на прикривање на криминалот што ја демне власта од почетокот на својот мандат. Можеби и за многумина неочекуваните оставки на Милошоски и повлекувањето на Протоѓер, се некакво навестување на операцијата „прикривање“. Колку и да звучи перверзно, ова е подобрата варијанта, подобриот пат што би можел да го фати Груевски, а пред се', мислам подобар за Македонија.

Вториот пат на оваа трета едноподруго империја на Груевски (германскиот превод би бил Трет рајх) би значел дополнително затегање на ситуацијата, непопустливост во владеењето дури и за најбанални работи, продлабочување на кризата и недовербата помеѓу македонскиот народ и дозирана криза со албанскиот фактор. Фактот дека опозицијата на чело со СДСМ освои голем број гласови на последните избори со што де факто се намали легитимитетот на ДПМНЕ да прави парампарче од државава, може или да го трасира овој пат на „затегање“ или да го компромитира. Писателот велеше: таму каде што диктатурата е факт, револуцијата е должност. Бидејќи Груевски милува да ја сосредоточи целокупната моќ во државата во сопствената маленкост, реално е да се очекува дека последиците од ваквиот бонапартизам ќе се сосредоточат во ликот и делото на нашиот премиер. Јас не сум сигурен дека во Македонија се случува диктатура, но сосема добро знам дека оваа Влада покажува диктаторски и тоталитарни елементи, нотирани во кој било учебник по политикологија. Кога ќе ги ставиме овие тенденции во контекст на времето во кое живееме (2011 година, Македонија на бавен колосек кон ЕУ) работата е повеќе од загрижувачка. Само сетете се како изгледаше Република Македонија пред пет години на полето на демократијата, слободата на медиумите, партизација на судството, меѓуетнички односи и многу други сегменти и ќе ви стане јасно во каква држава денес живееме.

Не би сакал да предвидувам кој пат ќе го фати Груевски (иако најавите во овој двомесечен интеррегнум покажуваат дека ќе продолжи ова политичко лудило), но сакам да ги потсетам претставниците на владејачкото мнозинство, како и сите поддржувачи на политиката на ДПМНЕ, на следниве неколку елементи во новонастанатата ситуација.

Како што се очекуваше, СДСМ и коалиционите партнери гласаа против старо-новата Влада, предводена од ДПМНЕ, и тоа можеби е помалку важно во овој момент. Она што е многу поважно е Груевски лично, заедно со неговите поддржувачи и извршители, да запаметат и никогаш да не заборават дека против Груевски и неговите политики на последните избори гласаа повеќе граѓани отколку што гласаа за Груевски и неговата коалиција. Тоа, господине премиер, се луѓе со имиња и презимиња, со свои судбини кои директно или индиректно зависат од вас последните пет години.

А ние, пратениците од опозицијата, ги претставуваме тие луѓе, му се допаднало тоа на Груевски или не. Што е уште поважно, имаме одговорност за тие луѓе, сега повеќе отколку кога било претходно. Згора на тоа, понесуваме одговорност и за илјадници други уплашени и уценети граѓани кои на овие избори беа принудени да гласат за партијата на власт. А ние знаеме како и зошто гласаа, и вие знаете, драги читатели, а и самите принудени и уценети гласачи го знаат тоа.

Затоа, овој огромен резервоар на народно незадоволство, искажан на последните избори, треба и мора да биде поттик за старо-новата Влада да го преиспита својот став кон политичките неистомисленици и да ја промени својата политика. Во спротивно, овој резервоар може лесно да стане темпирана бомба. И за да не бидам обвинет дека „опозицијата подготвува црни сценарија за насилно уривање на власта“, за крај ќе ги потсетам читателите на целокупната црна пропаганда на ДПМНЕ спроти изборите. Се сеќавате, буквално на секоја прес-конференција, гавазите на Груевски ја плашеа јавноста со тези дека опозицијата има разработено сценарио за насилно соборување на власта, дека чуварите на кутиите се насилници кои имаат задача да предизвикаат инциденти и уште дузина такви глупости.

И ете, поминаа изборите, СДСМ ги загуби изборите, а истите тие гавази ги прогласија најдемократските избори во историјата на плурална Македонија. И сега што правиме? Повторно ќе играме на краткото паметење на македонската јавност?

И така, во овие тешки времиња, кога секој неранимајко се дрзнува да се повика на Господ, мислејќи дека тоа е најкраткиот пат до рајот, посакувам Есхатонот да дојде ни пребрзо ни пребавно, туку токму навреме, според Божјата милост.

(Авторот е пратеник)