Сашо се врати дома

Додека младите бегаат од сиромаштијата во странство, Сашо Ѓорѓиевски реши да се врати во Македонска Каменица

Иван Бојаџиски



Штип – Сашо Ѓорѓиевски се врати дома во Македонска Каменица, кај сопругата Снежана, ќерките Александра и Симона и синот Марио. Овој 37-годишен човек испишува една нетипична приказна од сите досега слушнати во источниот дел на државата. И додека најголем дел млади луѓе од истокот гледаат да побегнат од сиромаштијата и безработицата, за среќата да си ја побараат во некоја друга земја која им дава шанса за опстанок, Сашо го направи спротивното. По две години работа во Австрија и осум години печалбарење во Италија, со некоја спечалена пара на своето конто, реши дека е доста. Доста туѓина, доста осаменост, доста живот без семејството.

„Во Италија заминав во 2004 година. Тогаш во мојата Македонска Каменица беше пустош. Рудникот Саса беше затворен, Каменица пропаѓаше во секоја смисла, другите мали фирми немоќни да го решаваат проблемот со невработеноста. Претходно две години бев на печалба во Австрија, ама на црно. Со спечалените пари отворив фирма и продавница за прехранбени производи во родниот град. Ама си ги потрошив сите пари. Едноставно туку луѓето купуваа само она што им беше најнеопходно, немаа пари за повеќе“, вели Сашо.

Во 2004 година, во периодот кога се случи авионската несреќа во Мостар во која загина претседателот Борис Трајковски, заминал за Италија. Дваесет месеци работел на црно.

„Кој се фали од живот во туѓина, без семејство, тој не ја зборува вистината. Тешко ми беше, се чувствував осамен, морав се' од почеток. Дома имав сопруга и три деца, срцето ми се кинеше кога ќе помислев на нив. А друга мисла освен мислата за семејството кај мене не доаѓаше“, ја раскажува својата приказна мл��диот човек од рударското гратче од кое во последните петнаесет години се иселија над 1.500 млади.

Сашо бил добар во градежните работи. Првите три години работел како општ работник, од 2007 година отворил сопствена фирма со четворица вработени.

„Работа имавме и повеќе од доволно, работевме квалитетно и чесно, а луѓето во Ница Монферато, градот во кој живеев и работев, не бараа да им градиме куќи, да им ги реновираме старите градби. Во декември, минатата година, ми падна камен на срце, една голема тешкотија ми дојде на душата и си реков дека е доста. Веќе знаев дека Македонска Каменица во 2011 не е ист град како оној од времето кога јас замина во туѓина. Се вратив и не се каам. Отворив мала фирма за градежништво со тројца вработени и овие шест месеци добро ми оди. А и Каменица повеќе не е оној пропаднат, сиромашен град. Рудникот работи, општинското раководство на чело со градоначалникот Дарко Митевски направиле многу за ние сега да имаме убаво гратче. Вака може да се живее и да се просперира“, објаснува Ѓорѓиевски.

Тој е задоволен од брзината со која тука ги средил документите и отворил фирма. „Беше речиси неверојатно. За еден ден, во Централниот регистар во Кочани ги средив сите документи. Тоа порано не беше така, што мене ми даде почетен елан во намерата со својот бизнис да успеам во родното место“, додава тој.

Овој млад татко на три деца вели оти е точна она мудрост дека само дома си е дома. Тврди дека нашите во Италија тагуваат по родните огништа. Иако има и такви кои се задоволни и од животот во странство, па велат дека можеби таму ќе останат и до крајот на животот.

„Нашите луѓе во Италија се почитувани како работници. Најмногу се барани во земјоделството. Работат како аргати, иако меѓу нив има и такви, најмногу до десет проценти, кои отворија свои фирми и сега се газди. Просечната плата во Италија е 1.000-1.200 евра, можат да ти останат, да тргнеш настрана до 500 евра месечно. И тоа со максимално штедење. Ница Монферато е град како Кочани, има 30.000 жители од кои над 3.000 се од Македонија, речиси стопроцентно од истокот. Главно од Кочани, Виница, Делчево, Каменица“, раскажува Ѓорѓиевски.

За Италијанците вели дека се добри луѓе. Посебно добар однос имаат кон Македонците. „Нас посебно не' ценат бидејќи од сите други дојденци таму, ние се покажавме највредни и негуваме одговорен однос кон заедницата. И затоа Македонец тука веднаш наоѓа работа“, вели Сашо Ѓорѓиевски, кој последниве шест месеци среќата си ја бара во родното гратче Македонска Каменица и во спокојот на своето семејство.