ЕДИТОРИЈАЛ

Танцот на Фуере

Манчо Митевски

Оваа 2010 година, не само според двојката, единицата и двете нули, фатално потсетува на 2001! Од многуте сличности во сите сфери, доволно е да се споменат оние кои во себе содржат многу симболика, маркери и сигнали.

Во почетокот на 2001 година, во Лојане беше пронајден бункер со складирано оружје. Нешто потоа, во пограничното село Танушевци, за кратко време беше киднапирана новинарка на ТВ А-1 од непознати вооружени лица облечени во црно. Со тоа беше испратена порака до македонските власти, а следуваше и коминике од тогаш непознатата воена формација ОНА. На власт беше ВМРО-ДПМНЕ со албанскиот коалициски партнер ДПА. Во април 2010 година, во Блаце беше пронајден бункер со огромен арсенал оружје и муниција. Новинарка на ТВ А-1 во пограничното село Танушевци го интервјуираше локалниот командант Хоџа, а не и' беше дозволено да ги сними вооружените лица облечени во црно. Пораката до властите беше испратена, а некако во тоа време се појави и коминике од ОНА потпишано од непознат командант. На власт е повторно ВМРО-ДПМНЕ, но сега со албанскиот коалициски партнер ДУИ, партија произлезена од ОНА, која војуваше за права во 2001 година!

Кон овие идентичности треба да се додадат и уште неколку битни елементи, но многу ригидни и неповолни, кои оваа 2010 година папочно ја поврзуваат со 2001. Во тек е процес на демитологизација, негирање, па и откажување од Охридскиот рамковен договор од страна на неколку порадикални албански политички, пред се', ДПА. Паралелно, со демитологизацијата на „татковинската“ војна, кај дел од порадикалните македонски националистички елементи се заговара второ полувреме од 2001 година, но овој пат со победа. За албанските радикали, алтернатива на македонските состојби е федерализација на земјата, додека за македонските алтернатива е поделба на земјата, бидејќи, наводно, во Македонија не може да живеат заедно Македонците и Албанците, теза што ја заговара и натаму поранешниот лидер на ВМРО-ДПМНЕ, Љупчо Георгиевски. Кон овој галиматијас несакани желби на радикалите, некои македонски политичари како да забораваат дека земјава има возен ред и трасирана делница, од кои меѓународната заедница, како гарант на мирот и договорот во 2001 година, нема да отстапи: патот на Македонија кон Европа води преку Охрид!

Кога ситуацијата е ваква, се поставува прашањето што и' се случува на Македонија и зошто токму во сферата на меѓунационалните односи? Има ли логика во некои од можните причини. Дали албанскиот фактор генерира криза со цел да го принуди меѓународниот фактор да не' внесе во НАТО без услови - поради безбедноста на земјата и регионот? Дали тоа не е заедничка владина стратегија? Дали ВМРО-ДПМНЕ форсира ваква криза за да не се направи компромис за името, да не се влезе во НАТО и да не се напредува кон ЕУ. Притоа, владејачката партија да распише избори за да го пресретне наводното уривање на нејзината влада од меѓународниот фактор (како што се брифираше од партијата), а оправдувањето да биде дека не се прифаќа влез во НАТО и датум за ЕУ, чија цена ќе биде промена на името на државата?

Значи, за власта и за партиите се работи, а не за татковината (!), а крунска причина и единствено решение е името, односно компромисот за името. Сите други проблеми во земјата - економијата, инвестициите, развојот, реформите... зависат од решавањето на круцијалниот проблем. Затоа, решението лежи во еден од одговорите на прашањата: (1) дали на крајот од тунелот ќе успееме да ги зачуваме името и иднината; (2) дали ќе направиме компромис, а ќе ги зачуваме идентитетот и иднината; (3) дали ќе го зачуваме името, а ќе ни остане неизвесната иднина на државата? Одговорите на овие прашања се во рацете на единствениот кој во моментот ја има моќта да одлучува за нив - лидерот на ВМРО-ДПМНЕ, Никола Груевски. Поточно, дали Груевски ќе ги стави во втор план рејтингот и партијата во корист на државата и нацијата и, конечно, ќе одигра вистински државнички потег, бидејќи, нели, за татковината се работи!? Или, пак, ќе продолжиме во ритмот на англискиот танц на Фуере - еден чекор напред, два назад?!