ЕДИТОРИЈАЛ

Иванов и грчките провокации

Гордана Дувњак

Во описот на работните задачи на шефот на македонската држава Ѓорге Иванов како да е запишано дека во најголемиот дел од своето продуктивно време тој треба да се занимава со две работи. Со препукување со новинарите, или пак, со исправување „криви дрини“ објавени во медиумите.

И во зависност од неговата лична процена, или на некои други политички центри на моќ, седмата сила и она што го пишуваат новинарите, ги користи со различна намена. Како алиби за покривање на сопствените гафови, кои ниту се така мали, а уште помалку ретки. Во одредени ситуации, пак, го користи она што е објавено во медиумите и му одговара, како добар шлагворт за да искоментира. А, всушност да дискредитира некого или нешто.

Последен таков пример е пишувањето на еден дневен весник, кој на ден пред 10-годишнината од прославата на Рамковниот договор, објави „сензационално откритие“ дека документот, за кој што сите мислевме дека две недели се готвел во Охрид, бил спакуван во Атина.

Тезата се влече од интервјуто на првиот грчки амбасадор во земјава Александар Маљас објавена во нашиот весник, во ко�� тој кажува дека наводно новата преамбула на македонскиот устав (во која го нема „спорниот дел“), всушност се негово дело и на неговиот „соборец“ Рондос. Преговорите во Охрид, биле само техничка реализација на грчките идеи како уставно да се преуреди Македонија. А, Георгиевски, Црвенковски, Имери и Џафери, па и покојниот Трајковски, со своите потписи се ставиле во улога на слепи извршители на она што некој друг го смислил.

И тоа е доволно за Иванов без никаква задршка, а уште помалку некаква морална дилема околу тоа дали и колку тоа му приличи на еден татко на нацијата да се потпира на новинарски текстови и на грчки провокации, за градење политички ставови, да се распука и да обвини.

„Деновиве дознаваме работи кои само ги претпоставувавме. Особено тоа се однесува на иницијалната фаза на создавањето на тн. „нон-пејпер“ од кој што подоцна произлезе Рамковниот договор. Вистината кога тогаш излегува на виделината, а историјата е таа што ќе суди“, ќе рече во својот поздравен говор Иванов пред бројните странски гости и домашни политичари.

Малку недостигаше, па Иванов да почне да реди се' по список и да покаже со прст кои биле велепредавниците.

Но, не му е прв пат на претседателот Ѓорге Иванов да ги (зло)употребува новинарите и новинарството. Истото она, кое му беше резервна професија цели 7 години, додека работеше во Македонското радио.

Како тогаш кога ги (дез)информираше медиумите дека европарламентарката Дорис Пак му кажала оти во 1995 година на Македонија и' било понудено да почне евроинтеграциски процеси под привремената референца, што било одбиено од наша страна.

Иванов им делеше лекции на новинарите и што е тоа „разумен компромис“. Ќе разбереле ако прочитале, а не само да го прашуваат. Дрско ги обвини новинарите и за немање патриотско чувство, бидејќи нивните текстови ги користела Грција како главен аргумент во спорот пред Меѓународниот суд во Хаг.

Но, не е ни чудно! Лошо се разбираше со медиумите уште за време на изборната кампања, кога тврдеше дека никогаш не колнел, иако снимките го покажуваа тоа.

И наместо претседателот Иванов да се впушта во политички ингриги, можеби ќе биде покорисно и за него и за нацијата, доколку барем еднаш даде некаква иницијатива. Макар и лоша, неостварлива...Ама идеја!