Мое ќоше

Божик во Копенхаген

Ерол Ризаов

Кога сакав да го банкротирам САС

Една зима пред дваесетина и повеќе години, кога уште не бевме слободни и независни, една мала група новинари од бившите југословенски простори точно на католички Божик, летнавме од Пекинг за Копнехаген. Требаше по локално време негде попладне да пристигнеме во главниот град на Данска. Авионот на САС беше преполн. Чинам околу 300 патници. Игла да фрлиш немаше кај да падне. Сите сакаат на Божик да се дома. Само што полетавме не помина еден час кога пилотот не' извести дека со респираторните уреди има некаков проблем и ги замоли патниците, освен децата, да не ги користат тоалетите. Исто така, не' извести дека за време на целото патување нема да се служи ниту храна, ниту пијалаци. Убаво, си реков, ова може да му се случи и на САС. Се разбира, пилотот понуди алтернатива и ��раво на избор, рече дека можеме да се вратиме да се поправи дефектот и по еден или два дена да го продолжиме патувањето. Разбирливо, сите трошоци ги презема компанијата. Ниту еден патник не прифати одлагање на летот. Сите сакаа таа вечер да бидат дома. Нам ни беше сеедно, но го прифативме ставот на мнозинството.

Но, во стравот големи се очите. Шубето стана заразно. Каков дефект е тој. Што значи да не работат респираторните уреди. Нешто многу тресе. Во авионот владееше потполн молк. Сите ги префати некоја неизвесност и сомнеж. По извесно време налетавме на силно невреме, авионот имаше неколку драматични турбуленции. Или нам така ни се чинеше. Ситуацијата стана очајна. Залудно пилотот не' известуваше дека нема никакви проблеми и дека безбедно ќе стигнеме во Копенхаген. Насмеаните стјуардеси се' поретко ги гледавме. И тие беа седнати на своите седишта со наведнати глави. Неколку деца плачеа, а некои од патниците се крстеа. Сето тоа ми изгледаше застрашувачки. Ме обземаа црни мисли. Дали ова е крај. Сите бевме бледи како крпи. Таа агонија траеше со часови. Се обидов нешто да читам, но не можев да се концентрирам ниту една минута. Некој од колегите се обиде да кажува вицови. Црн хумор од црната кутија:

Копилотот: Џек, изгледа ја промашивме пистата.

Пилотот: Ако нешто ти значи, во право си..........

Се разбира, никој не се насмеа. Вицот, тогаш звучеше прилично глупо.

Конечно, предвечер, во мртва тишина авионот слета. Громогласен аплауз и овации за пилотот. Какво олеснување, каква радост.

Не' пречека еден од менаџерите на САС. На сите им понуди чек со обесштетување. Данците и другите Скандинавци, колку што можев да видам, го одбија тоа и пресреќни си заминаа. Ние требаше да преспиеме во Копенхаген. Ни понудија божикна вечера во хотелот на САС во центарот на градот. Мене ми го предадоа чекот, што се вели опен, отворен, без сума, колку сакаме можеме да потрошиме. Е, сега дојдоа до целосен израз новинарските споредни вештини. Се дотеравме, и еве не' во полупразна сала со огромни кристални лустери. Свири голем симфониски оркестар, а ние го имаме централното место. Со чекот во џеб, подготвен сум да го банкротирам САС. Тече кралската вечера, Моцарт ни ги залева залците, паштета од гуска, црн и црвен кавијар, путер, јастози, риби, морски плодови и чудовишта, дивеч, мисирка, вина од не знам која година, шампањ, торта, чоколада, овошје, коњак. И конечно, крешчендо, музичарите ја знаат „Билјана платно белеше“. Виолините ја разгалуваат душата. Го частам целиот оркестар со шампањ.

Лесно е кога друг плаќа.

Ете тоа беше еден Божик во Копенхаген кој доживотно се памети.

П.С. САС не банкротираше. Целиот цех беше колку една повратна карта до Пекинг и назад.

Утредента менаџерот ни се заблагодари за разбирањето.