Поглед
Тенис за незаборав
 Роберт Димитриевски
Нај, нај, нај. Суперлативи од сите страни за, можеби, најдобриот тениски меч на сите времиња, во кој Рафаел Надал во финалето на Вимблдон го урна митот за непобедливост на Роже Федерер на трева. Пет сета, 62 гема, 288 минути џиновска борба во најдолгиот финален дуел во историјата на најпрестижниот гренд-слем турнир. Прв пораз за Федерер по 65 победи во низа на неговата омилена подлога и прв неуспех на Вимблдон по 2002 година, со кој за петкратниот победник веројатно остана недофатлив и рекордот од шест титули едноподруго на Вилијам Реншоу од 1880-тите. Надал, пак, прв по 1980 година и легендарниот Бјорн Борг ги спои трофеите од Ролан Гарос и од Вимблдон во една сезона и е првиот Шпанец што триумфирал на неофицијалното светско првенство по Мануел Сантана во далечната 1966.
Колку и да звучат импресивно, ова се само суви бројки што на известувачите им служат за да го "напумпаат" впечатокот од настанот. За такво нешто во случајов со третиот меѓусебен дуел на двајцата најдобри тенисери на денешнината во финалето на Вимблдон нема потреба. Впечатоците што ги понесоа среќниците на трибините и милионите вљубеници во овој спорт пред малите екрани не се изразуваат во бројки. Колку само напнатост, драма, пресврти, фантастични удари, битка за секоја топка, за секој поен, за секој гем...
Надал и Федерер не само што одиграа антологиски меч, туку ја ретушираа и општата слика за денешниот спорт во целина, кого немилосрдната комерцијализација го сведе на борба за "гол" резултат. Двајцата докажаа дека суштината на натпреварувањето е во стремежот да се биде подобар од другиот во рамките на утврдените правила на играта. Жално е само што овој пат мораше да има победник и поразен.
|
