Претходен број

Македонски состојби

На Македонија никако да и' тргне

Манчо Митевски

По преспаното разочарување, нашата политичка елита треба да се соочи со реалноста

Конечно, дојде и помина денот „Д“. Се одржа толку очекуваниот самит на НАТО во Букурешт. Многу нови работи се случија, само со нас се' е по старо. На Македонија, и по 17 години самостојност и транзиција, никако да и' тргне! Останува и натаму во чекалницата на НАТО, иако ги исполни сите формални услови поставени од Алијансата кои важат за сите други држави во светот. За жал, не ги исполни византиските услови на Грција коишто самата таа ги поставува и ги разбира и кои немаат никаква врска со меѓународното право, а уште помалку со правдата. Против таквите услови останаа немоќни и највлијателната земја во НАТО, САД, и авторитетот на најмоќниот државник во светот, Буш, и пријателската логистика на повеќе земји и нивните лидери. Меѓутоа, правдата и вистината, макар и бавно, секогаш пристигнуваат. Соседот можеби извојува победа, но не за името, туку само за суетите и фрустрациите на своите политички елити зашто, нели, „немало парламент во Грција кој би изгласал ратификација“ на покана за прием на Република Македонија, па макар и со референцата БЈРМ, што е доказ дека не е за решение! Политичарите во Грција можат и да слават, но и самите се свесни дека станува збор за Пирова победа извојувана со силата на ветото, а не со установените правила и со поддршка на другите членки на НАТО. Ќе дојде време кога владејачките елити во Грција ќе се срамат од арогантниот и насилнички однос кон Република Македонија, но и поради „јонусовиот“ пристап кон своите партнери во НАТО и во ЕУ.

Откако ќе спласне првиот бран реакции на ветото за прием на Република Македонија во НАТО, во земјава треба да престане преокупацијата со непријателскиот гест на јужниот сосед, зашто тоа е веќе работа на Грција, на грчките политичари и на грчкиот народ. Разочарувањето на македонскиот народ во овие моменти е сосема разбирливо, но не го решава проблемот. Веќе утре, по преспаното разочарување, македонската политичка елита, партиите и институциите тр��ба да се погледнат во огледало и да се соочат со реалноста во земјата. Да ги анализираат своите политики, стратегии, потези, грешки и пропусти. Сосема е на место ставот на претседателот Црвенковски за редефинирање на стратегијата на државата во сообразност со новата реалност, без притоа да се поместуваат стратегиските цели и определби. Но, такво нешто ќе мора да оди заедно и со рекомпонирање на власта.

Македонија ја чекаат тешки, долги, но и историски шест месеци за кои најсоодветна е Хамлетовата: да се биде или да не се биде. Прво, да се дојде до компромисно решение со Грција околу името, кое нема да засега во националниот идентитет, за да се активира поканата за влез во НАТО. Второ, да се исполнат условите за добивање датум за почеток на преговори за прием во ЕУ. Трето, да се признае независноста на Косово, а со тоа да се забрза демаркацијата на границата. Четврто, да се окончаат обврските од мајскиот договор со ДУИ, без блефовите со некаков мартовски договор со ДПА. Петто, да се стабилизираат економските текови и инфлацијата. Шесто, да се замрзнат идеите за предвремени избори додека не се завршат овие обврски, а референдумот за името да се отфрли, бидејќи ништо не решава.

За олку сериозни обврски во вака кратко време, кога не се дозволени импровизации и грешки, потребна е филигранска политика и стратегија, но и влада со капацитет и компетентност. Бидејќи актуелната влада не се покажа кадарна во водењето на најзначајните процеси во државата, а има проблеми и со внатрекоалициските односи и со мнозинството што стои зад неа, како реалност се наметнува формирање „широка влада за евроинтеграција“ од сите парламентарни партии, која ќе има мандат да ги заврши обврските и да организира предвремени избори кон крајот на годината.