Глобалист

Павле или Александар

Љупчо Поповски

Како митовите стануваат пропаганда: кусиот македонски меч на Александар го заменивме во пораките на Павле во Паљурци

Некако циклично во последниве три години митовите, со кои ова општество е далеку колку Грците од Зевс, се трансформираат од пропаганда. Три години бевме прободени од мечот на Александар Велики, кој од националното ткиво на Македонецот пролеаја не крв туку фонтана на фантазмагорични желби и сништа, а сега овие напатени луѓе треба да се смират со замислените екуменски пораки за западната цивилизација од пред 2.000 години на човекот што ги постави основите на христијанството.

Саул (како што на хебрејски го викаа хеленистичкиот Евреин од Тарсус, римски град во Мала Азија на Медитеранот) стана моќна фигура чија проповед се исправи пред крвосаниот кус македонски меч на Александар. Саул, кој подоцна го доби името Павле, во овие три месеци стана орбитата околу која кружи претседателот Ѓорге Иванов.

Паљурци, збришаното од земја село во Богданечко, треба да се претвори во нашиот Лурд или фасцинантно место за аџилак како шпанскиот град Сантијаго де Компостела, во прибежиште каде што во еден проповеднички транс за „западната цивилизација“ треба да заборавиме на маките со името, на отпуштањата од работа, на депресијата, на малите плати... Нема проблем, ќе се најде уметник кој ќе го изваја споменикот на апостолот Павле, а околу него во концентрични кругови ќе се градат блескави светилишта на мрачното време. Ќе се најдат и пари за тој споменик само уште треба да се најде излез од натпреварот меѓу Македонската православна црква и Католичката црква, кој има поголеми права да го постави - дали пратениците на Ватикан или, пак, преподобниот владика Агатангел. Горан Михајловски во саботната колумна пишува дека да не го видел Иванов како ѕирка во отворениот бунар, „немаше да знам дека селото Паљурци го добило името според св. апостол Павле“, дека „Павлета нагалено го викале Паљо“.

И папата Бенедикт Шеснаесетти немаше да знае за Паљурци ако Ѓорге Иванов на аудиенцијата во мај не му дојдеше со една карта отпечатена во некое италијанско списание каде што стои дека, ете, централна точка на мисиите на Саул од Тарсус (подоцна Павле) не биле ниту петте посети на Ерусалим за на извориштето да го зачува учењето на Исус 20-ина години по неговата смрт, ниту дека тој го прошетал целиот Медитеран во потрага по поддржувачи за новата еднобожна верба. Ниту, пак, било важно дека главната цел на Павле му била Рим. Во епицентарот на империјата требало семето на новото учење да ги пушти најдлабоките ’ркулци. Ниту, пак, дека Павле, бидејќи бил граѓанин на Рим, со еден милосрден гест на Нерон бил брзо погубен со отсекување на главата, а не распнат удолуглава како свети Петар.

Што е сето тоа важно. Уште помалку е важно дека главната точка на посетата на провинцијата Македонија бил градот Филипи, близу денешна Кавала. Не е важно ниту тоа дека католичкиот религиски центар во Паљурци бил изграден во 1893 година на подарен имот од газдите од семејството Алдати и дека тоа се случило 1850 години по крстосувањето на Павле на овие простори. Важно е дека од Паљурци „се ширела идејата за мир врз која денеска се гради западната цивилизација“, како што визионерски кажа професорот, а сега претседател Иванов.

Можеби Владата избрза со крштавањето на градскиот стадион во Скопје во „Арена Филип Втори“. Можеше убаво да се вика „Апостол Павле“, а не тоа име да му се даде на малото аеродромче во Охрид. Ќе можеа на него да се одржуваат грандиозни слетови на католичката младина од целиот свет, а нашите владици во вештачки езера на теренот масовно ќе ги крштаваа Македонците. Штета. Но, доцна беа изборите за претседател, а Иванов предоцна отиде со мапата кај Бенедикт Шеснаесетти. Апостолската мисија на Павле ќе ги заменеше освојувачките походи на Александар, чија главна цел беше да се шири хеленистичката култура.

Може Ѓорге Иванов да му ја покаже мапата и на германскиот претседател Хорст Келер, која овој месец ќе појде во Берлин (а пред тоа да им ја подели и на државниците на Генералното собрание на Обединетите нации). Посетата на Иванов на Берлин, три недели пред да се случи, од неговиот кабинет и во медиумите се најавува како страшно голем подвиг, дури и како некаков македонски детант со Западот, како ниеден македонски државник да не бил во Берлин и како Хорст Келер да е недопирлив, а само пред 18 месеци година беше во Скопје и го прими највисокиот македонски орден.

Би било убаво Иванов да го праша својот домаќин како Германија успеа овој септември трезвено да го приземји митот од пред 2.000 години кој е своевиден „биг бент“ за германската нација. Во септември 9. година од нашата ера Арминиус, или како што подоцна беше наречен Херман, ги водеше германските племиња во голема битка со три римски легии. Тоа беше можеби најголемиот пораз на Рим - трите легии со околу 12.000 души завршија на кланица во една битка низ шума; сите војници беа убиени. Беше создаден првиот германски херој - Херман.

Можат претседателите да си прикажат за времињата на Октавијан Август, Тибериј, Клавдиј и Нерон, ако банкарот Келер за време на кризата што ја тресе германската економија има време за такви дијалози. Можеби повеќе ќе сака да зборува за 10-те милијарди евра што ЕУ ќе ги заштеди со заменувањето класични светилки со нови халогени или за мерките што се преземаат за спас на големите компании. Но, за нашиот претседател што уште максимално се импресионира од средбите со странски државници тоа засега се приземни работи. Може ли да се компарираат халогените сијалици со бунарот во Паљурци. Се разбира дека не може.

И најпосле, еве еден наш убав предлог околу Павлета. Годинава се одбележуваат 250 години од смртта на музичкиот гениј Георг Фридрих Хендел, па Македонската филхармонија може да го изведе неговиот прекрасен ораториум „Саул“. Со тоа на многу убав начин ќе му се оддолжиме и на Хендел и на апостолот Павле.