Вториот круг на ЕП во Полска е успех, но останува жал за пропуштеното со Хрватска и со Русија

Наум Котевски

Македонската кошаркарска репрезентација се враќа од европското првенство во Полска веројатно како 10. селекција на Стариот континент, ако вчера не се случило нешто непредвидено во последните натпревари од групата Ф, каде Србија очекувано требаше да слави над Литванија.

На прв поглед, па и на втор и трет, голем успех, ако се има предвид дека до вчера сонот беше било какво, само да е учество на еден ваков голем турнир, на кој имаме партиципирано само уште еднаш - пред 10 години во Франција, кога бевме елиминирани во првата фаза.

Кошаркарите дадоа се' од себе, особено во натпреварите со Германија (победа) и Русија (инфаркт пораз) во новоформираната група во Бидгошч, како и на оној против Израел, преку кого заминавме меѓу 12. најдобри. Но, сепак, несвесно, по брза транзиција и експлозивен пикен-рол (најексплоатираните модерни фрази во Полска) и забија кош на македонската јавност (иако, интернет форумите се преполни со честитки до кошаркарите) оставајќи ја со подотворена уста збунето да се прашува дали врз основ на нашата геостратешка положба на ова, недвосмислено слабо европско првенство, можевме да постигнеме повисока корпорациска цена.

Ако тргнеме од една од дефинициите за тоа што е успех, во која тој се објаснува како реализирање на сопствените цели (а, среќа е кога уживаме во нив), тогаш нормално ќе кажеме дека настапот на кошаркарите е успех. Затоа што во Полска се оствари сето она што се посакуваше пред да се влезе во авионот за Познањ - победа над Израел и победа над Германија. На бранителите на оваа теза, кои нормално ќе се повикааат и на катастрофалниот спортски амбиент во државава, па на очајната флуктуација на капиталот, како и на домашните клубови кои се распаѓаат како кинескине патики од скопските продавници, тешко може да им се докаже дека на ова ЕП добивме (пред се' искуство за младите кошаркари кои треба да бидат нашата иднина (Дамјан и Војдан Стојановски, Самарџиски), но и реално пропуштивме шанса да докажеме дека и со нашиот начин на живот, барем спортски, можеме да функционираме во модернизираното европско друштво. Русија со шут од 1/15 за три на колена не молеше да ја победиме со што ќе ја искористевме големата шанса, пак ќе повториме на ова слабо ЕП, за придвижување кон европскиот врв и напуштање на нирваната предизвикана од направената историја од просечноста.

Со ваквото размислување немаме ниту грам намера да го нападнеме личниот интегритет на кошаркарите, како што по��ислија кога по долго размислување решивме да ја известиме овдешната јавност за нивната недисциплина во Познањ, туку скромно да се обидеме да влијаеме на скалата на вредности. За нивната пожртвувана игра немаме замерки. Одиграа во рамките на нивните можности, а по тажниот крај со Русите може и слободно да кажеме: Кога сме среќни секогаш сме добри, но кога сме добри, не сме секогаш среќни.

Како медиум секогаш сме се труделе и сме успевале да ги избегнеме, како што Мухамед Али своевремено умешно ги избегнуваше крошеата на Флојд Патерсон, ударите на раката на вжештениот патриотизам, кој суши мозоци, но, како и по првата фаза, така и сега на крајот тврдиме дека националниот дрес носи посебна одговорност. Проговоривме дека на полувремето со Хрватска, при водство од 14 разлика Антиќ во соблекувалната влезе непотребно во конфликт со Арсиќ, како и за доцното прибирање во хотел, бидејќи сметавме и сметаме дека туркањето под тепих на недостатоците одложно ќе го нагризат со железните заби на „џинот од Џемс Бонд“ репрезентативното ткиво.

Кошаркарите, поради тоа објективно известување, речиси на сите медиуми, им се налутија на новинарите, па решија да не даваат изјави. Дефинитивно не беа во право, затоа што кога губиш, така како што тие загубија од Грција и Франција, треба да разбереш дека медиумите мора објективно да ја известат јавноста, па жртвата да биде подготвена и за мајтап, како што секогаш е подготвена за кревање во небо.

Среќа во несреќа, беше, барем така тврди Арсиќ, што критиките раѓаа инает кај нив, па по тежок пораз доаѓаа до победа. Но, менталитетот за поголем успех на вакви натпреварувања е поинаков - потребен е континуитет.

Во тој контекст најконстантно одиграа Антиќ и Мејси. Првиот беше 25 мин. во просек на паркет и постигна 75 коша (6,7 скока), а вториот имаше просек од 20 минути и реализираше 72 коша (4,8 скока). Останатите варираа од меч во меч. Врбица Стефанов не почна на своето ниво, но од натпревар во натпревар квалитативно растеше и оваа генерација кошаркари треба да му биде благодарна што го имаше крај себе. Во просекот од 30. минути Врба постигна 62 коша. Гечевски, особено во вториот дел со Русија, покажа дека може да одигра на високо ниво, но и покажа дека има проблем со белите дробови по напорната сезона во Задар. Самарџиски, нашиот 215. см висок тешкаш беше најголемиот борец на теренот, ама неговата лимитираност во шутот не му дозволува да ја преземе главната ролја. Браќата Дамјан и Војдан Стојановски, како и Дарко Соколов ја искористија својата шанса и покажаа дека може да бидат достојна замена за Врба. Тасовски беше клучниот играч во победата над Германија, а ветеранот Перо Блажевски беше навивач од клупата.

Сите нив селекторот Арсиќ делумно добро ги вклопи. Не може да ја премолчиме неговата ротациска шема. Неа ја практикуваат сите селектори во Полска, но од тим до тим постои огромна разлика, па оттаму не постои унифицирано водење на екипата. Не смееше Арсиќ на мечот со Русија да го заборави на клупа цели 15 минути Џеремаја Мејси, кој како и на претходните натпревари беше трансформиран во резерва во моментите кога играше одлично. А, од оваа перспектива гледано не смееше Арсиќ ниту да го изостави од тимот Александар Димитровски, со образложение дека не му треба шутер (а, за што му требаше Блажевски?!).

Вашиот известувач од Полска дури направи и грешка (веројатно сте ја забележиле) пишувајќи го името на Димитровски во конечниот ростер, иако сконцентрирано го слушаше Арсиќ како ги диктира имињата на кошаркарите, оддалечен од него само две стари столчиња (оставени од „Црвената армија“) во прес-собата на хотелот „Новотел“ во Познањ. Тоа тие е, што да правиш, потсвеста некогаш е посилна од реалноста. За жал, на крајот се покажа дека таа била во право, бидејќи токму тој шут на Димитровски и тоа како недостасуваше во решавачкиот натпревар со Русија, кога повредени беа Ристе Стефанов и Војдан Стојановски. Арсиќ од Полска најави дека ќе си замине, па ако веќе тој е наше минато, тогаш и доволно се бавиме со истото.

На крајот, и оние кои сметаат дека кошаркарите направиле голема работа, а и оние кои затекнати од новата ситуација во Полска, кога сонот и новата реалност бргу се прегрнаа, побараа нешто повеќе, треба да знаат дека успехот не е состојба туку е процес. Ете, ајде компромисно Полска да ја означиме како почеток на градењето на нашиот кошаркарски формат и имиџ, како спојување на локалното со глобалното, но сето тоа да добие континуитет, а не како досега да се вратиме во рикверц и да чекаме нови 10 години ��а едно големо натпреварување.