Поглед

Ватерполо велесила

Роберт Димитриевски

„Покажавме дека сме ватерполо велесила“, изјави младиот репрезентативец на Македонија, Игор Милановиќ, по импресивната победа над Франција од 12:4 за трето учество во низа на европските првенства. Дадена во еуфорија веднаш по возвратниот натпревар од баражот со „триколорите“, изјавата некому можеби ќе ��у прозвучи претерано, но не е многу далеку од вистината. Проектот за македонска ватерполо репрезентација почнат во 2007 година досега резултира со три изборени пласмани на ЕП (Малага 2008, Загреб 2010 и Ајндховен 2012) и еден на СП (Рим 2009), како и со две учества во Светска лига и едно на Универзијада (Шенжен 2011). Бронзениот медал од студентските игри во Кина е прв за македонските селекции во екипните спортови, а респект заслужуваат и осмото место во дебито на еврошампионатите во Шпанија, како и победите над Грција и Германија во Светската лига.

Самото присуство на Македонија на големите натпреварувања во овој спорт е успех ако се земе предвид дека до минатата година се случуваше во зимскиот период да не е во функција ниту еден од двата покриени базена во Скопје. За квалитативниот исчекор наспроти логистичките импровизации се потруди колонијата натурализирани ватерполисти од бившите југословенски простори, но за статусот велесила во вистинската смисла на зборот недостига поголема вклученост на домашни играчи во националниот тим. До нив, пак, не се доаѓа преку ноќ, туку со систематска и макотрпна работа со помладите категории.

Во спротивно, инстант-успехот ќе му се врати како бумеранг и на ватерполото, како што му се случи на женскиот ракомет по симнувањето од сцената на Кометал Ѓорче Петров и заминувањето на интернационалките од неговите редови.