Медитеранот стана масовна гробница

Островот Лампедуса е сплав за спасување во Медитеранот за оние што бегаат од своите домови. Многумина никогаш не стигнуваат до него, а за оние што успеваат, тоа не е од голема помош. Тие се испраќаат повторно да се пакуваат.

Медитеранот стана масовна гробница. Од почетокот на годината, 1.820 луѓе починаа во него. Тие беа луѓето во чамци на пат кон Европа, и починаа од жед во водите, потопени на отворено море или во водите на Лампедуса, за��рзнати од студот на европската политика за бегалците.

Она што најдобро функционира од политиката за бегалците на ЕУ, всушност, е политиката за репатријација. Можноста да се возобноват старите договори, кои можат брзо да бидат повторно потпишани со новите влади во Северна Африка, е причина за честитање меѓу министрите за надворешни и внатрешни работи на земјите од ЕУ. Договорите за репатријација се договори опфатени со мотото „Далеку од очите, далеку од срцето“.

Многу пари се исплаќаат за да се осигура дека „азилот“ функционира на вистинското место од каде што потекнуваат азилантите и за да нема преголеми грижи што ќе се случи со депортираните потоа. Ставајќи ја наметката на Понтиј Пилат, се мијат рацете на вината.

Европа ги заштитува границите, но не бегалците. Оние што умираат се жртви на неуспехот да се понуди помош. Гинењето во Медитеранот стана опсесивна рутина, прифатена како судбина што не може да се избегне. Европа ги прифаќа тие смртни случаи во Медитеранот, кој Римјаните фаталистички го нарекувале „Маре нострум“, поради страв дека понудувањето помош ќе привлече уште повеќе бегалци. Помошта се смета како поттик да се побегне. Тоа е причината зошто морнарицата не испраќа бродови за поддршка за да се спасат луѓето на дупнати бродови; тоа е причината зошто нема европска помош и програми за прием. Смртта во Медитеранот, без оглед дали ни се допаѓа или не, е дел од стратегија на одвраќање.

Европската агенција Фронтекс која ги координира мерките на земјите-членки долж надворешните граници, е одговорна за пресретнување на бегалци, но не и да им помогне. Патролите на Фронтекс во воздух и на копно ги принудуваат бегалците да користат уште поопасни маршрути за да ги избегнат.

Кога беше основана германската организација за помош на бегалците „Про азил“ пред 25 години, повеќето бегалци пристигнуваа од Источна Европа. Тие бегаа од социјалистичките диктаторства или војни. Денес состојбата е слична. Раселените мигранти од југ се гласници на политички, културни и социјални пресврти.

Она што се случува секојдневно во Медитеранот почна точно пред дваесет години, кога во август 1991 година, бегалци од Албанија стигнаа со брод во јужна Италија. На улиците на Бари, тие беа прогонувани од војници и притворени на спортскиот стадион. Едвај имаше леб и вода, дури ни за жените и децата. Целата земја ја зафати паника. Воените единици распоредени да патролираат во Јадранско Море за да пресретнуваат бегалци веќе беа во водите. Во тоа време, реакцијата на Италија се сметаше за лудост. А сепак од тоа лудило се разви стратегијата на ЕУ.

Европа мора да прекине да се обидува да постави нова железна завеса. Мора повторно да им понуди заштита на прогонетите и да им даде шанса за борба на мигрантите. Европа без хуманост не е Европа. (Зидојче цајтунг)