Грчка криза на идентитетот

На Грците ќе им треба долго време за да се справат со шокот од нивното паѓање

Никос Констандарас

Ќе ни треба долго време за да се справиме со нашето ново место во светот. Ова е прв пат Грција да доживее таков пораз без какви било херојски оправдувања, без војна, без природна катастрофа, без да се мешаат странци во нашите работи или некоја голема национална визија што не' води на погрешен пат.

Стигнавме до ќор-сокак поради нашата сопствена слабост, нашата сопствена неспособност да се справиме со независноста и да ги исполниме нашите меѓународни обврски. Како Бланш Дибуа, поранешната дезориентирана убавица во „Трамвајот наречен желба“ на Тенеси Вилијамс, ние туркавме некако со нашата слабост, потпирајќи се на сеќавањата за едно светло минато, кое само ние го паметевме се' до моментот на апсолутно предавање. Потоа, како Бланш, требаше да ја наведнеме главата и да го прифатиме милосрдието од другите, „љубезноста на странците“.

Иако тоа беше единствениот можен исход за нашето неразумно трошење последните неколку години, шокот од поразот е невиден за една нација што досега упорно добро котираше во рамките на своите митови и лоши навики. Фактот дека многу од тие митови се контрадикторни меѓу себе, се чинеше дека не не' загрижува.

Како може ние да бидеме и нација што нема пријатели и нација, која смета дека секој нешто и' должи? Како може да бидеме внимателни за нашите сопствени трошоци, а да не се грижиме поради тоа што државата ги трошеше нашите пари и парите што ги зајмуваше? Како може народот што прашува се' (квалитет што помогна да достигне големи извишувања во минатото) целосно да се предаде на политичка, економска и медиумска елита, која ја ограбуваше земјата, додека ни се додворуваше со приказни за нашата уникатност и го купуваше нашиот молк со зајмен просперитет? Ние некогаш најрационален народ, сакавме магија, а не реалност.

А сега таа горда нација чека милосрдие за да можеме да исплатиме плати и пензии, да поделиме бенефиции за невработеност, да го одржуваме сега безгласниот пазар во живот. Тоа е резултат на фаталниот сојуз меѓу политичарите што им дадоа на луѓето се' што сакаат во возврат за гласови, и луѓето што гласаа за политичарите, кои им го ветуваа невозможното, како никој никогаш да не очекуваше дека сметката ќе стигне. Тој лажен просперитет создаде облак на индиферентност кон реалноста и илузија дека можеме да ја толерираме некомпетентноста на политичарите, алчноста на деловните лидери и бескорисниот јавен сектор без страв дека тоа би не водело во катастрофа. Начинот на кој земјата (не)беше управувана во последните неколку години ќе биде запишан во историјата како случај за тоа што се случува кога политичарите не прават ништо, освен што ги задоволуваат граѓаните и ги игнорираат хроничните проблеми.

Сега ние сме засрамени од нашето паѓање, од тоа што сме понизен молител пред вратата на Меѓународниот монетарен фонд. Ние, што организиравме успешни Олимписки игри, ги издигнавме нашите животни стандарди до просекот на ЕУ, со нашата голема историја и поранешна цивилизација, со дијаспора која толку добро минува во академски, деловни и професионални кругови низ светот - ние сега сме цел на исмејување, нашето име е синоним за расипништво и корупција. Без оправдување, без размислување, стигнавме до тука.

По првиот шок од тие историски денови, можеме да очекуваме гнев. Не секојдневните извикувања на професионални демонстранти, туку тивкиот, загрижувачки бес на една нација која ќе се обвини себеси и оние кои ја управуваа. Вистинската цена на она што ќе го платиме не е толку многу во загубените плати и пропаднати очекувања, туку повеќе во фактот дека името на Грција и на секој Грк е извалкано. Тоа е тежок товар што мора да го носиме.

Ако постои каква било причина за оптимизам, тоа е дека помошта од ММФ и од ЕУ ќе не' принуди да се процениме самите себе и нашата земја и да ги поправиме работите. Конечно. Ова е уникатна можност и единствениот начин за нас да ја земеме нашата иднина во наши раце. Треба да бараме подобра Грција и треба да работиме за да ја создадеме. Само на тој начин ќе спасиме нешто од дигнитетот.

(Авторот е главен уредник

на грчкиот дневен весник

„Катимерини“, каде што овој

коментар беше прв пат објавен)