Мислења

За едни мајка, за други маќеа!

Ана Павловска-Данева

Со што го заслужи Универзитет „Св. Кирил и Методиј“ дискриминаторскиот третман од мајката-држава?

Светското првенство во атлетика се совпадна со завршувањето на првиот уписен рок за студирање на сите јавни универзитети во државава. Истовремено, тоа за многу семејства беше единствен повод по подолг период да се вклучат во програмите на нашиот јавен радиодифузен сервис. Атлетиката беше причина и за моето вклучување во една од програмите на МРТВ, но вниманието многу повеќе ми го привлекоа рекламните содржини на нашата Влада објавени на кајронот, кој ги следеше спортските натпревари.

Со познатата парола „Знаењето е сила, знаењето е моќ“ повторно почна рекламната кампања на македонската Влада, овојпат за пополнување на слободните места на јавните високообразовни установи. Уште во првата минута, по исчитувањето на кајронот, можеше да стане јасно дека тригодишното агресивно убедување на граѓаните масовно да се оддадат на студирање, не вродило со очекувани резултати. Според содржината на кајронот, новоформираните државни универзитети и факултети и нивните дисперзирани студии, очигледно, останале полупразни. На убав и едноставен начин Владата во својот повик ги убедуваше матурантите да се пријават во вториот уписен рок за слободните места за студирање на правните, економските, новинарските и разни други, пред се', општествени студии на двата државни универзитета во Штип и во Битола. Беа наброени огромен број градови и гратчиња (навистина е тешко човек сите да ги запомни) во кои постојат матични и дисперзирани студии на овие два универзитета со слободни места за нови студенти. Но, забележувате, нели, нешто недостасува во владинава кампања за окрупнување на интелектуалната маса во државава?



Недостасува реклама или оглас, не знам под кој назив се водат овие кајрони на Министерството за образование и наука, за слободните места за упис на правните, новинарските, политиколошките и сите останати видови студии на најстариот државен Универзитет „Св. Кирил и Методиј“ во Скопје. Претпоставувам дека ваквиот пропуст е направен поради цврстата убеденост на Владата дека Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“ не е само најстар, туку и најреномиран, дури и најелитен (од секој аспект, пред се', кадровски, но и технички и просторен) јавен универзитет во државава, па слободните места неспорно ќе бидат пополнети во вториот уписен рок. Се согласувам со ваквото размислување на нашите функционери и креатори на образовната политика, но, сепак, постојат некои правила на однесување, кои не можат да бидат занемарени и мора да се почитуваат. Така, ако државата си ги рекламира своите високообразовни установи, тоа мора да го стори подеднакво за секој јавен универзитет, а не само за оние што од кои било причини и се помили или понеспособни.

За вториве, мислам на државните институции чија способност да се организираат, функционираат и да опстојат е доведена под знак прашање, уште повеќе, за оние државни институции, чија целисходност за постоење е дискутабилна, односно спорна, државата не треба воопшто да се труди со сила „да ги одржува во живот“, едноставно треба да се помири со фактот дека обидот за формирање државен факултет за секој студент е ступиден, непродуктивен и погрешен. Кој ќе биде крајниот бенефит за сите нас, ако државата упорно настојува да финансира постоење на државен правен факултет (оној што постои при штипскиот Универзитет „Гоце Делчев“), кој во моментот на своето акредитирање немал ниту еден професор – доктор по правни науки? Кој добива, а кој губи со ваквите состојби во државата?



Некој можеби мисли дека нашите граѓани не знаат ништо за квалитетот на новоформираните високообразовни јавни установи, но резултатите од кајронот за огромниот број слободни места зборуваат за разумност на поголемиот број родители и матуранти кога ја носат клучната одлука за својата иднина. Некои мислат дека нашите граѓани не знаат дека не-правници ќе ги учат нивните деца како да станат судии, адвокати, нотари и извршители на голем број јавни правни факултети, но слободните и непополнети места во овие установи укажуваат дека рекламите, сепак, не ја заматиле индивидуалната свест и совест на граѓаните. Некои мислат дека нашите граѓани не знаат за средствата, кои од државниот буџет се одлеваат за финансирање на новите универзитети и факултети (и за нивните вработени, секако), но огласите во медиумите за купување огромни земјишта за овие установи со државни пари им ги отвораат очите и на најголемите поддржувачи на кампањата за масовно „бесплатно“ студирање. Некому можеби му пречи приматот во квалитетот што го поседува Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“, па сака да го минимизира неговото значење во општеството, но пазарот на трудот кажува нешто друго. Јавните огласи за вработување во приватниот сектор го преферираат регрутирањето кадри образовани и профилирани токму на Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“ во Скопје. Тоа е факт, непроменлива вистина!



На крајот на краиштата, дури и ако моите процени се погрешни, дури и ако на Македонија навистина и' се потребни високообразовни установи во секое село и град, чие постоење сите заедно ќе го алиментираме, зошто ресорното Министерство одлучи на МРТВ да не ги објави слободните места на факултетите за втор уписен рок само на Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“? Премногу ли Скопскиот универзитет е конкурентен, па треба малку да се запостават неговите вредности и квалитети? Со што го заслужи овој Универзитет ваквиот дискриминаторски третман од мајката-држава?



(Авторката е професор на Правен факултет)