За потсмев, ама и натаму амбасадор

Министерот Милошоски го врати Љупчо Јордановски
од САД само поради објавена колумна

Слободанка Јовановска

Во согласност со познатата алиби политика на шефот на дипломатијата Антонио Милошоски дека секое чудо во Македонија трае три дена, во МНР чекаат да помине рокот и да се заборави скандалот со амбасадорот во Австралија, Перо Стојановски.

Бидејќи е јасно дека нема да биде повикан и на најмала одговорност, а не, пак, повлечен од функцијата, иако реакциите во јавноста се во таа насока, добро е да се потсети министерот со каква леснотија и брзина враќаше амбасадори што не беа членови на неговата партија, туку на СДСМ. Колку да ја врати политичката доблест во оваа институција и да покаже дека некогаш е министер, а не само партиски чиновник на ВМРО-ДПМНЕ.

Враќањето амбасадори, всушност, не е казна што беше реткост во Македонија, и со грубо навраќање наназад се паметат барем седум случаи, од кои повеќето за гревови помали од овој на Стојановски во Австралија и без негативен публицитет како сега во земјите во кои не' претставуваа.

Единствен што го надмина по скандалозноста беше случајот на Алајдин Демири, за кого упати барање да биде повлечен земјата-домаќин Швајцарија, поради пијанствата и недоличното однесување. Милошоски за тепачка во амбасадата бргу откако дојде на функцијата ја повлече амбасадорката во Хаг, Добринка Тасковска, но, сепак, остана запаметен по експресноста смена на амбасадорот во САД, Љупчо Јордановски, само три-четири месеци од неговото именување - и тоа поради објавување политичка колумна. При истата лекција од политички морал настрада и амбасадорот во Лондон, Ѓорѓи Спасов, кој полемизираше со Љупчо Јордановски за или против експремиерот Владо Бучковски, но на Милошоски тогаш не му падна напамет дека тоа е нивнa приватнa работа. Впрочем, амбасадорот Виктор Габер беше вратен од Рим само поради протоколарен пропуст (го остави поглаварот на МПЦ без превоз на чествувањето на Свети Кирил и Методиј), а Димитар Димитров падна поради процената дека не е конјуктурно во исто време татко и син да бидат амбасадори во две држави ривали - Вашингтон и Москва. Ексминистерката Илинка Митрева, која ја направи транспарентна работата на дипломатијата, го врати амбасадорот од Стразбур, Звонко Јанкуловски, бидејќи медиумите ден пред него дознаа за писмото на генералниот секретар со кој се забрани употребата на терминот „македонски“. Поради политичка хипотека (учество во дебатите за поделба на Македонија), амбасадорот во Кина, Георги Ефремов, беше блиску до повлекување од функцијата, но преживеа, бидејќи сам си даде оставка.

Како Стојановски се прослави само Филип Петровски, но не толку, бидејќи за неговите скандали тогаш се пишуваше само во македонските медиуми. Како конзул, Петровски се обвинуваше за пијанство и учество во тепачки по кафе-барови во Њујорк, но министерката Митрева не мислеше дека тоа е дел од неговиот темперамент и приватен живот.

За крај, најдобро може да послужи коментарот на еден читател, кој смета дека во Македонија на вакви амбасадори-љубовџии како што е Стојановски, можеби би им аплаудирале, но не и во конзервативна земја како што е Австралија, каде што семејните вредности се светост. За смена, доволно е што машкоста на Стојановски, а не неговата работа, деновиве е главна тема за јавен потсмев во Македонија.