ЕДИТОРИЈАЛ

Божикен егзил

Гордана Дувњак

Расчинетиот владика Јован Вранишковски нема да ја проба засилената божиќна трпеза во Идризово.Нема да има шанса ни да ги благослови затворските штитеници за големиот христијански празник.Но, затоа му успеа навреме да ја испрати Божикната порака до своите ретки верници и тоа директно од домашниот притвор во Софија.Сега сигурно е веќе на пат кон некој српски манастир,или пак, кон неговата друга „природна средина“-Грција.

Македонската правда останува и натаму незадоволена.До некоја следна прилика! До оној момент, кога Вранишковски ќе се измори од доброволниот егзил во соседството и ќе реши да се врати во својата резиденција во битолско Нижеполе. Кога со влегувањето на македонска територија, се активира правосилната и извршна судска пресуда од велешкиот суд,кој пред повеќе од две години го осуди во отсуство.

Слободата на Вранишковски со судски печат му ја врати бугарскиот апелационен суд, кој го одби барањето на македонските надлежни органи за екстрадиција на владиката расколник со криминално минато.Залуден е сега гневот на владиката Агатангел, кој одлуката ја оквалификува како „удар врз МПЦ и врз македонската државата“. А министерот за правда Михајло Маневски изјавува дека со пресудата е погазена Европската конвенција за екстрадиција.

За судот не беа доволни аргументите содржани во образложението на барањето за екстрадиција, каде точно стои дека Вранишковски е осуден со правосилна судска пресуда на 2,5 години затвор, затоа што проневерил 250.000 евра црковни пари. И не е случајно, ни тоа што бугарските судии решиле да им поверуваат на двајцата сведоци,инаку блиски соработници и следбеници на Вранишковски.Свештени лица од непризнатата Православна Охридска архиепископија (ПОА), кои тврделе дека не станува збор за криминал, туку за политичка пресметка,заради неговите различни ставови со МПЦ.

Ваквиот потег на Софија е сосема логичен и очекуван, иако не е праведен. Особено ако се имаат предвид традиционалните врски во православниот свет, трнливиот пат на МПЦ за признавање и сопките што ги прават сестринските цркви од опкружувањето. Но, има и такви што мислат дека Бугарија, всушност, ни направила услуга со ваквата пресуда. Не спасила од натамошна бламажа како држава.

Зашто секогаш е непопуларно да се види свештено лице во мантија - со лисици. Тогаш е лесно да се дри на сите барабани и да се кажува дека во прашање се загрозени човекови права заради верско убедување. Тоа многу подобро се „пакува“ отколку сториите од црната хроника, кои говорат за алчни и криминални попови, кои крадат пари од верниците.

Македонија, за жал, не успеа на вистински начин да ја раскаже приказната за Вранишковски. Уште помалку, со тоа успеа да се справи МПЦ, која предолго ги толерираше испадите, провокациите и криминалот на самопрогласениот архиепископ. За среќа, српскиот „проект Вранишковски“ се покажа неуспешен. Не се случи она што го посакуваше и режираше Српската православна црква, за масовен пребег на православните верници од МПЦ во ПОА. Наместо тоа, непризнатата црква остана на маргините. Но, не и Вранишковски, кој се' уште посакува и успева да добие публицитет. На наша штета како држава!