Претходен број

Едиторијал

Пораките на Груевски

Гордана Дувњак

Мора многу да му гори под нозете на нашиот премиер кога во рок од два дена даде најмалку три изјави посветени на преговорите за името. Груевски деновиве ја користи буквално секоја прилика за да ја подготви македонската јавност за нешто. Неуспех? Повик за доброволна самоизолација? Решение изнудено под притисок? Или нешто сосема друго, за кое граѓаните или не знаат или немаат доволно информации.

Познатата и досега повеќепати применувана алиби политика на Груевски викендот ја достигна својата кулминација со неговиот настап на централната прослава за 8 Септември. Она што беше медиумски најавено како сенароден собир на Градскиот плоштад, преку ноќ се претвори во врвна политичка промоција на владините и партиски ставови.

Како своевидно загревање, на ова вербално крешчендо му претходеше изјавата на првиот човек на Владата кога тој јавно се огради од одговорноста за некои идни случувања. Груевски најави дека дури и да ги исполниме сите критериуми за добивање датум за преговори, тоа нема да се случи, бидејќи ќе се повторела букурешката епизода. Притоа, тој нетактично се повика на информациите добиени од словенечките колеги, кои навреме му сигнализирале дека уште во јуни годинава во ЕУ имало подготвеност за почеток на преговори, но сето тоа е одложено поради притисокот на Грција.

Премиерот ја искористи прославата на 17-годишнината од македонската самостојност и независност за да може пред голема публика да испрати серија нови пораки, од кои најголемиот број беа за домашна употреба. Во неговиот говор, кој речиси две третини беше посветен на преговорите со Грција, тој го обвини јужниот сосед дека е единствениот виновник за нашите проблеми.

Еуфорично повика на сеопшто обединување. Како да сакаше да ни порача да ги баталиме НАТО и ЕУ и да се свртиме на преродбата! Што ќе ни е Европа кога сме си доволни сами на себе! Убедуваше дека само така Македонија ќе го зачувала уставното име и националната гордост.

Она што до неодамна личеше како црна прогноза на шефот на дипломатијата Антонио Милошоски, кога рече дека не очекува дека во наредните четири години да дојде до некаков напредок во спорот со името, Груевски го релативизираше во бесконечност.

Зборуваше за тврдиот став на Грција, за притисоците од меѓународната јавност, за домашните платеници, кои само затоа што мислат поинаку и поразлично, работат за туѓи интереси. „Дали треба да го прифатиме тоа? Дали треба да се согласиме на тоа?“, реторички прашуваше Груевски, изнудувајќи реакција на одобрување од масата. На момент заличи на еден познат лик од нашето соседство, кога од Газиместан порачуваше дека „никој нема да го тепа овој народ“.

„Ако го дадовме нашиот максимум, што се бара сега од нас? Сега од нас се бараат нови максимуми. Тоа така ��е оди. Не може. Доста е“, рече Груевски, посочувајќи дека нашата нова цел е - остварувањето на македонската преродба.

Премиерот ги повика сите граѓани на Македонија да се обединат без оглед на етничката, верската или партиската припадност. Го сврте патриотското тркало на временската машина во 1991 година и заборави дека сега е друго време, а годината е 2008.

Со цврсто стегната тупаница и енергичен настап, Груевски сакаше да се прикаже како решителен и непопустлив човек. Единствен вистински патриот, кој води грижа за националните и државни интереси. Но, наместо тоа, остави впечаток на уплашен човек, кој не сака да ја преземе одговорноста за иднината на земјата.

Не само поради тоа што не допушта да го ризикува високиот личен рејтинг, туку и затоа што не сака да остане запаметен како водач, во чие време е направен компромис за името. Затоа толку очајнички бараше сојузници, кои ќе му дадат поддршка во избирањето поинаков пат. Макар тој и да води кон изолација.