По 45 години знамето на Интер на европскиот врв

Жозе Мурињо го реализира најавеното чудо. Со својот Интер го повтори успехот на Хеленио Херера од 1965 година

Наум Котевски

Цели 45 години Интер живееше со болното чувство дека не е роден за големи нешта, дека се' нешто му фали за да биде најдобар меѓу најдобрите. Половина век навивачите бараа одбранбен механизам за константните провокации дека успехот на тимот на славниот Хеленио Херера е само инцидент, кој никогаш повеќе нема да се повтори. И токму во периодот кога веќе и самите тие почнаа да делуваат со поголема доза на самокритика велејќи им на провокаторите: „Па и во право сте“, стигна демантот за сите. И за оние на кои баш им е гајле за Интер, но и за оние најверните поддржувачи, кои паднаа на провокациите и почнаа да се сомневаат во својот миленик.

Хеленио Херера почина во Венеција пред 13 години, а практично се реинкарнираше во саботата во Мадрид во ликот на Жозе Мурињо. Херера таа 1965 година со осум Италијанци во составот (Факети, Бедин, Гварнери, Кросо, Сандро Мацола (сега директор)......) ја совлада во финалето Бенфика на Еузебио со 1:0, а Мурињо, покажувајќи ја вистинската смисла на името „интернационале“, со ниту еден Италијанец во тимот, го урна големиот Баерн на Луис ван Гал со 2:0. Тоа беше само кулминација на импресивната сезона на Интер, кој досега освои три титули. И сега после се' провокаторите од типот на Луис ван Гал се обидуваат да фрлат лопата песок врз успехот на Интер, велејќи дека е постигнат со декадентен фудбал. „Ние игравме напаѓачки, а така е потешко да се успее“, кажа Ван Гал по поразот во финалето.

Ваквите изјави веќе стануваат смешни. Зошто? Затоа што Интер во многу натпревари сезонава покажа дека покрај феноменалната дефанзива темелена на страшна физичка подготовка има и големо знаење во решавање на офанзивните задачи. Само со гола одбрана дефинитивно не се стигнува до титула. Декадентниот фудбал може да биде етикетата која ќе се залепи само за реванш полуфиналниот меч со Барселона, ама само за него.

Јосип Броз Тито е браварот. Е, па не е. Браварот е Жозе. Да, тој го заклучи својот гол на најсофистициран начин било кога виден на зелениот терен. Ниту најголемите „криминалци“ како оние од Барселона не можеа да ја откријат шифрата. За таа своја сила беше наполно свесен. Но, човекот кој течно зборува пет јазици беше свесен дека во тимот има и фудбалери со барем два фудбалски јазика. Фудбалери кои знаат да покриваат но и да го откријат одбранбениот јорган на било кој тим. Дека ги има Снајдер, Пандев, Ето, Милито, способни да и дадат три гола на Барса во Милано, да и направат уште четири пет шанси и да го надиграат Челзи среде Лондон.

„Мурињо ни кажа дека ако против таков тим како Челзи се браниме ќе загубиме. Затоа, потенцираше тој, мора да ги нападнеме“, тоа беа зборовите на Снајдер пред четврт-финалниот реванш. Тие совршено го опишуваат начинот на работа на Мурињо. Прецизно мерење на силата на противникот, па потоа сечење. Тој игра позатворено со потехничките екипи, затоа што и покрај својата дрскост не сака да се меша таму каде што е потенок. Мурињо, кој е исправно препотентен (веројатно тоа е единствениот начин да се заштити самиот себе од сите незнајковци и некомпетентни луѓе) против топови никогаш не оди со малихера. И секогаш и кога бил квалитативно дефицитиран се обидувал тоа да го надополни со тимската интелегенција, но и со индивидуалната. Како што тоа Диего Милито му го направи на Баерн. Ќе беше наполно исправно текстот да го почнеме со него.

Триесетгодишниот Аргентинец веќе во Сарагоса и во Џенова покажа фантастичен инстинкт за гол. А, во Интер докажа дека добрите играчи од малите клубови може да се снајдат и во големите. Најдобриот стрелец во првенството (22 гола, го постигна и клучниот гол со Сиена), стрелецот на голот во финалето од Купот со Рома, и стрелецот на двата златни против Баерн е доказ за таа фудбалска интелегенција на Интер. На бравурозен начин ја искористи најголемата слабост на Баерн, споровозноста на Ван Бајтен (а и на Демикелис) и со аргентинската пргавост и мајсторство им покажа на Баварците дека заостануваат во поглед на рационалноста и итроста. Тие за разлика од Милито го имаат Милер. Некои новинари со право се пошегуваа: „Оној прочуениот Герд и во овие пензионерски денови подобро ќе реагираше од својата најлоша копија“.

Тие два блиц крика на Милито беа епилог на две брзи акции, како последица, на веќе споменатата добра дефанзива. „Жонглаа“ Баварците во средината, без никаква идеја и далеку на понеквалитетен начин, отколку што тоа го правеше да речеме Барселона на „Ноу камп“. Затоа не му држи ниту еден муабет на Ван Гал. Швајнштајгер не ни дојде на „Бернабе“ (не му дозволи Занети), а на Робен беа добро дозирани покривањата и на Пандев и на Киву и на Занети. На „Голиќ“, првата буква му ја изеде Лусио и му го врати вистинското име Олиќ. Конечно, едната шанса на „Герд“ кажува се. Суров крај за Баерн, перфектен за Интер, иако на таа перфекција мораше да падне солза.

Жозе Мурињо потврди дека заминува во Реал . Една сосема нова средина, еден сосема поинаков играчки амбиент, кој сигурно ќе даде поинакви одговори за тоа дали досегашната негова фудбалска филозофија може да трпи промени.

Како и да е, човекот кој го откри светот за кој никој не можеше да претпостави дека постои, вкопан во индивидуалниот предизвик, на крајот ги навреди навивачите на Интер: „Ако некој добар фудбалер или тренер не биде некогаш дел од Реал М. тоа значи дека има огромна дупка во кариера��а“, кажа Мурињо, оставајќи ги црно-сините како изневерена девојка, со која се му одело на шармерот досега, да живее со херметичката аксиома: „Кога некогаш нешто ќе се раздвои, кога тогаш повторно ќе се соедини“.