Поглед

Заштитени дивоградби

Билјана Ангеловска

Блазе си им на оние што имаат изградено куќи на атрактивни места, како што е национален парк, парк-шума, или заштитен појас крај езеро, а министерот за животна средина им е пријател. Никогаш нема да им биде урната куќата. Не оти досега живееле во страв од инспекција, ама дури сега ќе спијат мирно. Раат можат да бидат и оние што му се симпатични на министерот за транспорт, евентуално и на градоначалникот на општината во која е дивоградбата. Зашто нејзината легализација ќе зависи исклучиво од волјата на овие функционери. Така барем вели Законот за дивоградби.

А, такви објекти има на претек. Само во парк-шумата „Водно“ во Скопје има над 200 и тоа во популарното Шпанско село, во Горно Нерези, Трнодол, Жданец. Не е мал бројот на дивоградби ниту во парк-шумата „Гази Баба“. Да не зборуваме за објектите изградени во националните паркови „Маврово“, „Пелистер“. Охрид и неговата околина, пак, се приказна за себе.

Кој социјалец би се дрзнал да гради куќи на вакви места! Не дека во Трпејца и во Пештани нема сиромашни мештани, но повеќето од изграден��те вили(чки) ич не личат на од немајкаде прикрпени куќарки за живот. Зошто тогаш овие граѓани да се наградат и за тоа што го прекршиле законот да можат за без пари да си ги легализираат дивоградбите? Сосема е неважно кои се и што се тие луѓе, дали се од ВМРО или од СДСМ, дали се директори, лекари, бивши или сегашни функционери. Важно е дека го прекршиле законот. И тоа не еден закон и не еднаш. Не само што изградиле објект спротивно на градежните прописи, туку го сториле тоа и во заштитено подрачје. Кој им е крив на кафеанџиите во Скопје што отвориле тераси на своите кафулиња по тротоари. Требало да си изградат кафеани во парк. Така ќе беа заштитени, од сите аспекти. Вака, ќе ги урнат.