Поглед

Утеха за сиромашните

Наум Котевски

Владата е задоволна што само една третина од населението е сиромашно. Според премиерот Никола Груевски, добро е што во време кога Европа е во криза бројката на сиромашни граѓани барем не се зголемила. За Владата и одржувањето на позицијата статус кво претставува влез низ Триумфалната порта. Што ќе рече, ниту повеќе сиромаси, ама ниту помалку „побогати сиромаси“. Во приказнава, за жал, не играат парајлиите.

Премиерот, кој, очигледно, како традиционалист на таа појава гледа како на природна и неизбежна, за разлика од современата позиција која вели дека сиромаштијата е неприфатлива, свесно или не, на неопределен период им помогна на сиромашните, а ги замисли оние со подлабок џеб.

Тој практично им кажа на очајниците, кои живеат со 100 денари дневно, да се опуштат во својата „егзотична купка“ од путер и сол и да не се заморуваат со црната иднина, туку со сигурната сегашност, ослободувајќи ги така од неизвесната ситуација, која предизвикува хроничен стрес како дел од интегралниот систем на ризико-фактори. Со малку повеќе хартија во домашната каса би се изложиле на силен притисок на денарот, а потоа и во главата, поради кој може лесно да бидат сместени во уште некоја потешка статистичка графа.

Можеби премиерот ја слушнал ѕвездата во „Црниот лебед“, Мила Кунис, кога неодамна кажа дека е благодарна што како ќерка на имигранти од Украина пораснала во беда, бидејќи тоа ја изградило како личност, но сигурно знае дека жестоко би се борела, како со Натали Портман, со оној што ќе се обиде да ја врати во тој животен амбиент.

Кој тоа очекува од Груевски, како премиер, секогаш да тргнува од премисата дека луѓето треба да бидат еднакви, и без градење приоритети да се бори против нееднаквоста во општествената структура? Како најомилениот претседател меѓу сиромашните на Хаити, Жан Бертран Аристид.