Претходен број

ПОРТРЕТ

Променетиот патриот Љубе Бошкоски сака пакт со народот

Нe крие дека е разочаран од водството на партијата, но тврди дека никогаш нема да се откаже од ВМРО-ДПМНЕ

Гордана Дувњак

Кој е Брат Љубе? Македонски херој и патриот? Или политички циркусант, кој ќе ги направи претседатeлските избори забавни и ќе го подели традиционалното десничарско вмровско ткиво.

Независниот кандидат Љубе Бошкоски, кој прв ја објави кандидатурата за шеф на државата и ќе го носи бројот пет на гласачкото ливче за избор на четвртиот македонски претседател, е свесен за бројните контроверзии што ги предизвикува во македонската јавност. Разочаран е што неговата матична партија ВМРО-ДПМНЕ, во чии редови е од 1990 година, не го поддржа во неговите претседателски амбиции. Сепак, очекува поддршка од сите граѓани, а најмногу од своите сопартијци. „Верувам дека тие пет-шест луѓе кои одлучија да не бидам нивен кандидат, ќе увидат дека згрешиле“.

Го замрзна членството во ВМРО-ДПМНЕ и потенцира дека нема намера да ја напушти оваа идеологија додека е жив. „За мене тоа се четири свети букви. Не се врзувам за луѓе и личности, туку за принципи“.

Последниве месеци популарниот Љубе Бошкоски се обидува од петни жили да покаже дека откако ја поминал хашката голгота, станал друга личност. Осознаен човек, кој цврсто гази на земјата и ги препознава вистинските проблеми на луѓето. „Нема право ни Љубе, ни Никола, ни Бранко, ни кој било да си игра со иднината на овој народ. Доста е веќе од ширење лажен патриотизам и од виртуелен свет на реклами. Треба да и' се погледне на вистината в очи и да се види колкава сиромаштија има во Македонија, колку невработени, апатични и разочарани луѓе!“

За саркастичните коментари упатени на негова сметка, помалку иронично возвраќа: „Јас би гласал за цирку��ант, кој е подготвен да го даде својот живот за државата и кој ќе ја внесе Македонија во НАТО и во ЕУ“. И уште додава: „Лесно е да се биде политичар и да се гледа и да се сака Македонија од удобната професорска фотелја, а многу потешко, но пореално, од неудобната хашка ќелија два на два“.

Помалку претенциозно вели дека за овие избори склучил пакт со народот. „Моето повторно враќање во политиката се должи на народот, кој од мене побара да се кандидирам на изборите. Можеби не сум најинтелигентниот, најталентираниот политичар, но имам разбирање за моите граѓани. Тоа е мојот мотив за враќање во политиката“.

На што се должи ваквата радикална промена во ставовите и однесувањето на оваа необична политичка фигура на македонската политичка сцена?



Како се случи човекот кој во првите години во медиумите потсмешливо се нарекуваше „слаткарот од Хрватска“ да стане еден од најсериозните претенденти за освојување на претседателската фотелја? Навидум симпатичен лик, препознатлив по својата срдечна насмевка и едноставноста во пристапот, кој на сите анкети на јавното мислење редовно е меѓу првите тројца според висината на рејтингот. Хашки повратник,чии говори и изјави секогаш изгледаат помалку театрално и патетично, токму поради специфичниот стил на изразување, во кој има многу драматика, поезија и големи зборови. Посебно е омилен во македонската дијаспора.

Некогашната воинствена реторика во последно време ја замени со гранка од маслина. Повикува на единство, на соживот меѓу различните етнички заедници, на политичка прагма во решавањето на проблемите со името. Бара историјата да им се остави на историчарите и да се свртиме кон иднината. Ваквиот негов проблесок за некого е израз на длабока искреност, за други наместена поза. И додека едни го величат, други го гледаат со голема скепса и го доживуваат како опасен човек, кој носи темни дамки во биографијата.

По шест години истрага, четири години притвор во Шевенинген и една година траење на судскиот процес за воени злосторства, минатото лето беше ослободен од вина и, барем засега, успешно го затвори хашкото поглавје за случајот „Љуботен“. Судското досие за „Раштански Лозја“ се' уште е отворено во Пула. На последното рочиште, на кое требаше да се испитува неговата одговорност за убиството на шестемина Пакистанци во март 2002 година, не се појави, а следното е закажано за наесен. Допрва ќе треба да се утврди дали стануваше збор за опасни терористи на Ал Каеда кои планираа да кренат во воздух неколку странски амбасади во земјава. Или, пак, за сиромашни емигранти кои беа на пат кон Грција, а трагично ја завршија својата судбина како колатерална штета за импресионирање на светската јавност во заедничката борба против глобалниот тероризам.

Речиси и не постои личност од поновата македонска историја кој е повеќе присутен на Интернет-порталите, на блогерските форуми, на виртуелните социјални страници, каде што неговите верни фанови нудат цело богатство негови фотографии, видеоклипови, песни посвети на Љубе војводата, места за поддршка и дружење...

Љубе Бошкоски е роден 1960 година во тетовското село Челопек. По професија дипломиран правник, кој по завршувањето на студиите на скопскиот факултет, во средината на осумдесеттите години, заминува во Хрватска за да му се придружи на својот татко Панче, гастарбајтер, сега покоен. Кусо време ќе работи како приправник во суд и како агент во едно осигурително друштво. На местото на старата куќа на имотот во Истра, ќе изгради прекрасен дом во камен со ресторан во приземјето и апартмани. Вилата „Ката“, наречена по неговата мајка, и ресторанот „Лав“ долго време ќе бидат сврталиште за македонските намерници, но и за странски туристи. Хрватското државјанство го доби во 1993 година по женидбата со Виолета, хрватска државјанка по потекло од Македонија. Со тивката животна партнерка, русокосата Летка, трите деца Катерина, Филип и Панче, ќе ги дели сите животни Сцили и Харибди во кои има многу подеми и падови, тага и радост.

На македонската политичка сцена зачекори по победата на ВМРО-ДПМНЕ во 1998 година како карикатурална верзија на Елиот Нес. Облечен со црн мантил и шешир, заедно со Пане Велев, сега покоен, правеше упади по фирмите. За тоа каубојско време, кога беше втор човек на ДБК, од оваа временска дистанца, вели дека брзо сфатил дека така не се води битката со криминалот и корупцијата. „Јас сум човек кој знае да каже - згрешив. Им се извинив на семејствата за упадите во фирмите, за неоправданите стресови што ги приредува��ме додека луѓето ги влечкавме со лисици на раце и пред камерите. Се однесувавме како од нас да почнува светот. Бевме и судии и обвинители“. Не му се допаѓа тоа што неговите наследници од ВМРО-ДПМНЕ ја продолжуваат истата ретроградна практика.



Човекот што љуби сликање и камери, дружби со новинари и музички ѕвезди, за време на воената криза во 2001 година, кога беше на местото министер за внатрешни работи, од домашната и од меѓународната јавност беше доживеан како тврд националист. Се' уште се живи сеќавањата за неговите гафови, непримерни изјави, инцидентите, кога не ретко поради потребата секогаш да биде на вистинското место, но и поради потребата од самореклама, знаеше да ги доведе во опасност оние што беа во негова непосредна близина. Додека на дипломатите им се креваше косата на главата од еуфоричниот македонски министер, специјалните полициски единици беа подготвени на негов повик да заминат и во најжестоките битки.

„Имав историска шанса да станам најреспектабилниот дипломат и да заседнам во некоја амбасадорска фотелја, доколку во 2001 година ги послушав господата Робертсон и Солана и ги повлечев безбедносните сили од теренот“. Убеден е дека ја одбранил земјата, а историјата допрва ќе го проценува она што го направил за време на воениот конфликт. Тврди дека му е мирна совеста, затоа што ја спречил поделбата на Македонија.

По губењето на власта на неговата матична партија, стана пратеник. Во април 2004 година, имаше неуспешен обид да стане претседателски кандидат. Иако собра 10.000 потписи, неговата кандидатура беше оспорена поради законски пречки. Од скопскиот хотел „Амбасадор“, во кој беше сместен неговиот изборен штаб, преку ноќ замина за Хрватска. Тоа се случи буквално преку ноќ, откако увиде дека неговите пратенички колеги одлучија да му го одземат пратеничкиот имунитет за да може да одговора за судскиот процес „Раштански Лозја“. Бегството во неговата втора татковина беше со кус век, бидејќи оттаму беше екстрадиран во Хаг. Подоцна му се придружи и Јохан Тарчуловски, кој се' уште е во Хаг и ја чека жалбената пресуда.

По завршувањето на мачната хашка епизода, се врати во Македонија како прероден. Беше дочекан како воен херој со многу помпа, но и јанѕа од највисокото водство на ВМРО-ДПМНЕ.

Уморен од премислувањето во својата матична партија, реши сам да ја испроба среќата на изборите. Вели дека ова не е неговата ВМРО-ДПМНЕ, во кое кандидатите се регрутираат на конкурс, без еден ден партиски стаж.

„Денес не гледам идеологија во врвот на мојата партија, туку гледам дека таму влегол богот на парите. Раководството го направи предавството што не ме поддржа, а не јас. Кандидат на раководството е ’падобранец‘, кој до лани пишуваше говори за СДСМ“, нагласува разочарано Бошкоски.

Се лути кога го врзуваат со почесниот лидер на ВМРО-НП и експремиер Љупчо Георгиевски, со желба, како што вели, да го етикетираат и да му наштетат.

„Го почитувам Георгиевски како човек кој има заслуга за поновата македонска историја, но подвлекувам дека ни порано ни сега не сум имал ментори. Македонија ја сакам повеќе од кого било“, додава Бошкоски.