Мислења

Павловиот рефлекс на власта

Ивор Мицковски

Лагата не е само во формата, туку, пред се', во содржината. Тука е најголемиот грев, најголемата грешка на оваа власт и на оние што ја поддржуваат

Во 2012 година се навршува стогодишнината од потонување на „Титаник“, тој голем трансатлантски брод кој важел за непотоплив. Како и пред 100 години за „Титаник“, така и д��нес, голем број на нашите состојби за кои власта тврди дека треба се гордееме, од економијата, меѓуетничките односи и социјалниот мир, до евроинтеграциите, културата и идентитетот, се на пат да се судрат со залутаната санта мраз. Следната година ќе се судриме со нашата најголема криза и, верувајте, таа нема да биде финансиска или надворешна криза, туку ќе биде криза на нашата слепа власт и на залутаната вистина.

Многупати сум пишувал за лагите, нетранспаретноста и за манипулациите на оваа власт. И најчесто сум се занимавал со формите на тие лаги и манипулации, тој недостаток од морал кај самата власт: навиката секогаш да се гледа и да се постапува краткорочно, навиката од постојаното затскривање зад освоените гласови или наместените анкети, обидите да се сокрие или да се изврти реалноста. Вистината не се кажува за ниту една состојба, ниту за задолжувањата, ниту за економскиот раст, за нивото на невработеност, за криминалните тендери, за сиромаштијата на граѓаните, за нашата иднина и за евроинтеграциите.

Напротив, само слушаме за некакви непријатели, медиумски и опозициски игри, кодоши и предавници, како сите тие заедно шират лажни лоши вести и директно работат против државава. Таков е лаконскиот говор и Павловиот рефлекс на оваа власт и на нејзините мегафони. Знаат единствено да повторуваат глупави лаги.

Еве, деновиве, сведоци сме како од власта слушаме дека Македонија е подобра од останатите земји, како сме подобри од Хрватска која е на прагот на ЕУ, па дури сме подобри и од економски гиганти како Германија, Шведска, Франција и не знам веќе кој. И кога ќе дојдат отворени критики од релеватни институции кои во минатото за некои работи можеби не фалеле и ете како одеднаш и ние сме биле во криза, кризата лошо влијаела на нас. За потоа повторно се' да цвета.

Или, пак, инвестициите, деновиве повторно се актуелни откако власта отиде со својот омилен мегафон Миленко на турнеја во Сингапур и во Јапонија. И во исто време додека се шетаат по кој знае кој пат, трошат и се луксузираат и не носат ниту едно евро, јен или долар дома, повторно се актуелизираат криминалните тендери на Груевски и на фамилијата. Ги има премногу за набројување, но еве да го споменам само оној за ТЕЦ „Неготино“. Од „Викиликс“ дознаваме дека власта, односно, лично Груевски и Ставрески сакале, ургирале, да наместат тендер во корист на луѓе од бугарската мафија и дека кога Американците ги предупредиле со кого работат, тие го поништиле тендерот, иако вторангираната компанија била подготвена да инвестира 100 милиони евра.

Лагата не е само во формата, туку пред се' во содржината. И токму тука е најголемиот грев, најголемата грешка на оваа власт и на оние што ја поддржуваат, што не им гајле дека токму тие се всушност кризата, затоа што заради бизнисите на фамилијата се уништува самата срж на оваа држава, се јаде живото месо на овој народ.

Деновиве, со лагата на власта се судрив и на многу подиректен начин, преку една преписка од дистанца со професорот Димитар Мирчев кој се почувствува повикан од мојата претходна колумна и наводно, тргна да ме демонтира. Се' што сум зборувал и состојбите кои сум ги наведувал биле пуста фантазмагорија за професорот, небулози за кои народот добро знаел дека биле невистинити. Но, пред да тргнам и да оквалификувам што всушност оспоруваше професорот, сакам накратко да се позанимавам со две тези кои многу често и многу гласно ги пласира Мирчев.

Првата теза гласи дека професорот воопшто не се согласувал со ставот дека за Македонија се приоритетни интеграциите во ЕУ и во НАТО. Искрено, да се оспорува еден ваков став е бесмислено, но, сепак - неопходно. Во најмала рака, ако професорот сака толку често овој став да го нагласува, тогаш треба да ни каже која е алтернативата за Македонија. Автархија? Исток? Турција, Кина или Русија? Второ, треба да ни објасни, настрана безбедносната и економската интеграција, како тоа за него не е приоритет вредносната и идејната интеграција со Европа и со западниот свет. Еве, нека ни објасни пластично - која мајка ја бараме културолошки со Кина, со Емиратите, со Арапите? И конечно, ако сево ова не го објаснува, ако нема аргументи и ако за него евроатлантските интеграции не биле приоритет, тогаш зошто му е толкав приоритет негативно да ги претставува и да ги минимизира. Очигледно, како и за многу други работи, ставовите на Мирчев се инструментализирани и се тенденциозни, а во конкретниот случај, тоа служи за ширење на евроскептицизам и за оправдување на владината поразителна надворешна политика.

Втората пролупана теза на професорот беше низ еден вовед во метерологијата за да ни објасни како насекаде во светот кризата буткала влади и премиери, додека ние сме си живееле удобно и спокојно, економски сме цветале, а Владата бетон и гранит била, никаква криза не ја буткала. Да биде поинтересно, професорот консекветно на изнесениот став, резонира дека ако веќе ништо не ја бутка власта, тогаш време било да паднела опозицијата. И ова можам да го објаснам единствено како Павлов рефлекс.

Но, сакам нешто друго да потенцирам. Професорот е во право за едно нешто, оваа власт нема да ја бутне финансиска или некаква надворешна криза, таа само ќе ја дотолчи, односно ќе не' дотолчи нас граѓаните. На оваа власт не влијае ниту една криза, затоа што самата власт е криза и е постојан генератор на некаква криза. Нашата криза е ВМРО-ДПМНЕ и тоа е перманентна криза, постојано променлива, криза на здравиот разум. И оваа власт кога ќе падне, ќе падне поради кризата која секојдневно, со години ја создава дома. Криза на идентитетот, криза на демократијата и слободата, криза на сиромаштија и невработеноста, криза на меѓуетничкиот соживот, криза на вредности, криза на реалноста, би можел вака до бесконечност. Толкава е деструктивната моќ на оваа власт што таа ги неутрализира ефектите на каква било надворешна криза.

И погледнете ја разликата, луѓето во земји кои имаат сто пати подобар стандард од Македонија, кои немаат ендемична сиромаштија и рекордна невработеност како кај нас, протестираат. А кај нас протести нема! Затоа што тоа се нормални општества кои не живеат во перманентна криза, кои не живеат во страв од сопствената власт, општества каде секојдневниот живот и егзистенција не се детерминирани од партијата на власт, каде кризата не е монопол на власта и е креирана единствено од самата власт.

И на крај сакам неколку зборови да кажам за состојбите кои ги наведов во минатата колумна и кои професорот така ладнокрвно ги отфрли. За професорот биле бесмислици дека живееме во општество на страв и на сиромаштија, напротив, тој се повикува на некои измислени анкети според кои граѓаните сметале дека државава и политиката се движеле во вистинската насока. Кој мислел како мене или поинаку од владините мегафони бил паднат од Марс и ги потценувал граѓаните.

Нема да навлегувам подлабоко, само ќе го истакнат коментарот на една ценета професорка и борец за човекови права која нема да ја именувам: „Еее, Мирчев, Мирчев. Едно време беше професор со кредибилитет. Која мака те натера да ставиш перде на очите и во сиромаштијата да гледаш богатство, во безаконието - воспоставување на правото, во авторитарноста - демократија, во сеопштата политизација - професионалност, а во секојдневното масовно заплашување и казнување - слобода и права“.

Драги сограѓани, метафората со потопувањето на „Титаник“ е најдобриот пример што ја очекува Македонија. Многумина кои се критичари на власта или пак се блиски до власта и се разочарани, загрижени се оти веќе го знаат епилогот. „Титаник“ со себе ги повлече и богатите и сиромашните, и моќните и беспомошните. Така ќе биде и со Македонија, на оваа власт и' бега тлото од под нозе, па сите не' чека истата судбина.

(Авторот е аналитичар од СДСМ)