Поглед

Невидлива инфлација

Маја Томиќ

Платите дојдоа во брутален расчекор со цените. Додека сите се чудат како да го преживеат месецот со 200 евра плата, колку што земаат најголем број вработени, цените растат ли растат... Поскапува се', и храната и услугите и другите трошоци. Секое одење во продавница за храна е ново ценовно изненадување. Зачудени се и самите продавачи кои велат дека секоја нова пратка е со повисока фактура. Толку често лепат нови цени на производите што веќе ретко кој успева да направи разлика од вчера или завчера, но многумина паметат колку нешто чинело пред 20 - 30 дена.

На многу граѓани им стана секојдневние животот со полупразен новчаник. Таа категорија е во постојан пораст, исто како и цените. На загрозената група се придружуваат студенти, пензионери, невработени, стечајци..... Но, за жал, како да се препуштени самите на себе бидејќи државата не може да најде одговор на бранот од ценовни зголемувања.

Засега единствениот одговор на државата е дека инфлацијата е во прифатливи рамки. Но што можат да значат 2, 3, или 4 проценти во потрошувачката психологија, кога со стапнување во продажните центри станува јасно дека инфлацијата галопира. Денес една цена, утре друга.

Пазарат ли, купуваат ли воопшто владините функционери, пратениците и сите оние што на еден или на друг начин припаѓаат на политичката елита? Како не можат да го забележат хаосот од цени и како е можно таа ситуација да не ги мотивира да интервенираат и да го заштитат стандардот. Еден директор на јавно претпријатие кога го прашаа дали му пречи скапотијата збунето одговори : „Не знам, јас не купувам, тоа е обврска на жена ми“. Но, и зошто би имале некаков проблем околу тоа министрите, директорите, банкарите, јавните и државните службеници. Што знаат тие како се живее со 200 евра месечно. Нивните плати имаат уште една или повеќе нули.