ЕДИТОРИЈАЛ

Реторичките прашања на премиерот

Александра М. Митевска

Пра��ање на кое не се очекува одговор, бидејќи одговорот е очигледен или се подразбира сам по себе. Така се дефинира поимот „реторичко прашање“, за кој во учебниците пишува и дека се користи во литературата за ги засили чувствата на читателот.

Во актуелните политички процеси во Македонија има многу динамика и пресврти, така што тие лесно би се сместиле во некој литературен жанр. Можеби и затоа лидерот на тие процеси деновиве поставува многу реторички прашања, во обид да ги засили чувствата на аудиториумот.

Премиерот Никола Груевски се обидува да претвори во лична победа уште една изгубена битка за земјава на патот кон Брисел. И да се претстави како главен чувар на името и на идентитетот во ситуација кога нема кој да ги зачува од заборав евроатлантските перспективи на државата. Еднаш тоа му успеа - во 2008 година кога ветото за Македонија во Букурешт произведе голема изборна победа за ВМРО-ДПМНЕ.

Сепак, овој пат, се чини, нови предвремени избори не се опција - барем не засега. Власта знае дека во меѓувреме граѓаните отрпнаа на честите падови на меѓународна сцена и дека значително се сменија околностите на домашниот политички терен. Но, тоа не го спречува Груевски значително да користи предизборна реторика во интермецото меѓу уште една лоша вест од ЕУ и уште една нова надеж за НАТО-иднината на државата.

Јавноста се' уште не знае која е црвената линија во спорот за името на актуелната владејачка гарнитура. Но, актуелниот премиер смета дека јавноста треба да знае која е црвената линија на опозицијата. Еден политички ветеран од опозициските редови деновиве излезе со сомнежи дека се водат тајни преговори меѓу властите во Скопје и Атина. За таквите наводи немаше одговор од премиерскиот кабинет. Затоа, пак, премиерот побара одговор од опозицискиот лидер дали нешто договорил или договара со Грција. Подолго од две години спорот со името се комплицира и се усложнува, а премиерот г�� прашува „медиумските јастреби на СДСМ“ дали се свесни колкава штета предизвикале со тоа што го прифаќале секој предлог на Грција .

Груевски знае дека компромисот не зависи од опозицијата, уште помалку од медиумите. Да беше така приказната, можеби ќе се развиваше поинаку. Како тогаш да се сфатат неговите реторички прашања? Дали како намера да му ја отстапи власта на Бранко Црвенковски? Или како преуранет сигнал дека и ноемврискиот самит на НАТО нема да донесе ништо ново за интеграциите на Македонија?

Првата дилема можеби е предимензионирана. Но, втората лесно би можела да стане реалност ако и во наредните пет месеци продолжи политиката на поделба на предавници и на патриоти, на тактизирање со антиката, на поигрување со соживотот, на очекување Грците да попуштат...

Многумина го посочуваат ноемврискиот самит на НАТО како последна шанса на подолг рок за деблокирање на евроатлантските перспективи на Македонија. Ако шансата навистина е последна и ако таа навистина се пропушти, тогаш власта можеби повторно ќе се обиде да го сврти вниманието кон опозицијата и медиумите, можеби ќе се потпише уште некоја декларација за евроатлантска Македонија, ама на крајот соочувањето со граѓаните ќе стане неизбежно. Тогаш тие ќе треба да се прашаат дали се согласуваат земјата и натаму да се движи во иста насока. И тоа прашање нема да биде реторичко!

Тогаш изборите ќе станат реалност. Не затоа што така велат Црвенковски, Бошкоски, Тачи или Георгиевски..., туку поради логиката на нештата. Поради загрозеноста на стратегиските приоритети на државата. И поради потребата да се дефинира натамошната меѓународна политика на државата.