Претходен број

Поглед

Срамот на охриѓани

Симон Илиевски

Крајбрежјето на Охридско Езеро е своевидна депонија под вода. Во тоа се уверија нуркачите кои од езерското дно, меѓу Градското пристаниште и Сараиште, извадија цел куп автомобилски гуми, каросерии, шпорети, пластични шишиња, па дури и стари теписи! Охридските професионални актери од „Медија артес“ од цврстиот отпад направија перформанс, со крал и кралство на ѓубрето. На јавноста сакаа да и' покажат дека ѓубрето треба да се види, а не да се крие како што се прави често во нашето транзициско секојдневие.

Нуркачите и актерите упатија јасна порака дека треба да се соочиме со срамот и в очи да ја погледнеме вистината. Сликите од акцијата, со посредство на медиумите, ќе го обиколат светот. Многумина ќе се прашаат дали е тоа истото Охридско Езеро заштитено од УНЕСКО како светско природно наследство. Секој паметен човек ќе рече што луѓе се оние кои живеат во Охрид, па дури и искористена техника ноќе кришум фрлаат во езеро наместо на дозволени места. Кои се загадувачите, домашните туристи или охриѓани? Точно е дека и едните и другите фрлаат се' и сешто, особено пластика. Но, не може да се обвинат оние кои имаат станови или викендички во Охрид дека со себе ги понеле старите шпорети и ги фрлиле во езеро.

Дното на езерото крие уште многу нечистотии, но и опасни предмети, неексплодирани гранати од Првата и од Втората светска војна, па дури и оружје од Илинденското востание. Пред неколку години изведувачите на канализациската мрежа во Пештани се тресеа од помислата дека некоја од мините ќе експлодира, а слично беше и кај Калишта во близина на Струга. Владата вети дека ќе го исчисти езерото од експлозиви, но засега нема ништо конкретно. Како и да е, и Владата и охриѓани треба да сфатат дека езерото е убавина што нема цена, а не депонија за смет.