ЕДИТОРИЈАЛ

Марш на совеста

Александра М. Митевска

Многу енергија се излеа низ булеварот „Партизански одреди“ во студеното неделно попладне. Колоната граѓани што протестираа по скопските улици беше слика пред која не можат лесно да се затворат прозорците на Владата или на жолтата зграда на ВМРО-ДПМНЕ. Како што и звукот на сирената со кој беше означен почеток на маршот не може да се здуши туку-така - со лицитации за тоа колку луѓе и' се придружиле на опозицијата.

Во политиката два и два не се секогаш четири, како што и ретко кога формата е поважна од содржината. Тоа се лекции што власта ќе мора да ги совлада, соочена со опозицискиот револт. И тоа не затоа што прв пред својата колона „јаваше“ Бранко Црвенковски - „омилениот“ противник на премиерот Никола Груевски... Туку, поради тоа што опозицијата, која се' уште се третира од власта како млитава толпа транзициони политичари, овој пат успеа да покаже дека нешто навистина не штима во државата и дека константно високиот рејтинг на владејачките партии и апсолутната власт со која располагаат не се гаранција за благосостојба на граѓаните. Црвенковски, чија партија се' уште е во процес на консолидација, можеби скокна во ладна вода кога му ја сервираше на Груевски идејата за изборен двобој. Но, тоа не значи дека премиерот нема да се изгори ако едноставно го игнорира она што се случува надвор од владините одаи.

Сега е на потег власта или поточно нејзините водачи - Груевски и Ахмети. Пред нив, се чини, стојат по три опции: или навистина ќе се фатат за работа по „24 часа, седум дена во неделата“ - за да ги побијат аргументите на Црвенковски дека е неопходна брза смена на власта или ќе се договорат да ја прифатат „подадената“ рака за избори. Или, пак, можеби се подготвени да дозволат револтот да се излее низ улиците, како можност на која Црвенковски веќе ги предупреди, па, ако сакате, и почна да ја остварува - кога во неделата пропешачи неколку километри низ улиците на главниот град. Секако, постои и резервна опција - растурање на владината коалиција, само што прашање е дали ДУИ, чиј багаж станува се' пополн со т.н. лустрациски афери, моментно е подготвена на таков ризик, како што е и дискутабилно дали другите партнери на ВМРО-ДПМНЕ би се решиле да излезат од владиното јато, за да ја остават најголемата владејачка партија без мнозинство во парламентот?

Ако најавата од Штип дека СДСМ во декември ќе го стави на дневен ред прашањето за доверба на Владата можеше да се протолкува како обичен политички блеф, со иницијативата за распуштање на парламентот што беше поднесена завчера социјалдемократите нишанат директно во центар. Слично како што во 2008 година, но во различни околности, нишанеше Ахмети, кој тогаш ја постигна целта, за две и пол години подоцна веќе да не ја доживува како предизвик можноста за нови предвремени избори.

Впрочем, во изминатите две години се сменија многу улоги и многу приоритети. Црвенковски, кој во 2008 година како претседател на државата на цел глас ја советуваше ВМРО-ДПМНЕ да не влетува во изборна авантура, сега е главен иницијатор на уште едни вонредни избори. Но, ако во тоа време на државава лебдеше опасноста избрзани избори да ја загрозат евроатлантската перспектива на државата, блокадата на интегративниот процес веќе не е само опасност, туку е наша реалност, а со тоа и аргумент во папката со документи што ја испорачаа социјалдемократите завчера во парламентот.

Но, тоа не ја намалува одговорноста на лидерот на СДСМ за иницијативата што ја поведе. Откако ја фрли ракавицата, тој не може само да им каже на граѓаните „знаев дека Груевски нема да прифати изборно соочување“. Или ако избори, сепак, има, лидерот на СДСМ е должен да се избори барем за помало влијание на сегашната власт во новиот парламентот - за да не испадне најновата иницијатива само уште една опозициска авантура.