Претходен број

ЕДИТОРИЈАЛ

Непотребен конфликт

Соња Крамарска

Војната што ја отвори македонската Влада со Брисел не може да и' донесе ништо добро на земјава. Нашата држава се наоѓа во деликатна фаза од својот развој која бара влечење потези со голема внимателност. Кабинетот на премиерот Никола Груевски во изминатата половина година откако почна кризата со Грција и со евроатлантското интегрирање, не може да се пофали со некоја суптилност на тој план.

Премиерот постојано се служи со провокации, не прифаќа критика од ЕУ за состојбите во државава и го доживува како непријател секој што ќе се осмели да го прозива. Така беше со медиумите, така е со опозицијата и со претседателот на државата, а сега на ред дојде амбасадорот Ерван Фуере и другите авторитети од Брисел.

Деновиве Владата е во постојани престрелки со европската политичка престолнина. Ја обвинува дека се обидела да ја поткупи со датум за преговори за да ја одоброволи да се согласи на промена на уставното име на земјава. Секој ден владини претставници отворено или меѓу редови и' забележуваат на ЕУ што застанала на страната на Грција наместо на страната на Македонија.

Можеби се во право. Можеби Европа и светот навистина вршат непринципиелен притисок врз Македонија да се откаже од своето уставно име. Можеби никој нема право да и' кажува на една суверена земја како треба да се вика. Да, сето тоа е точно. Но, Македонија ниту е Америка, ниту е Русија, ниту е Франција или Велика Британија, ниту пак македонскиот премиер се одѕива на името Буш, Путин, Саркози или кралицата Елизабета.

Македонија е мала земја со проблематични граници, со етничка поделеност, со 35- процентна невработеност и со катастрофално слаба економија. Светот ни даде речиси дваесет години да ја поставиме на нозе и да ја зајакнеме нашата земја, но ние не успеавме во тоа. Во 2001 година ни се случи воен конфликт. Името со Грција не го решивме. Се менуваа на кормилото Бранко, Љупчо, Владо, Хари, Никола, но навиките останаа исти. Партискиот интерес во Македонија беше и е поважен од државниот.

Сега, светот ги презеде работите во свои раце за да избегне дестабилизација на целиот регион. Тоа е и разбирливо, бидејќи никој не сака земја чијашто внатрешна нестабилност може да предизвика негативен ефект во нејзиното опкружување. Оттука и пријателството кон Македонија од САД, кои се трудат да го спроведат проширувањето на НАТО, за што пречка е спорот за името и затоа тие се трудат да биде решен. Тука лежи целата математика.

Но, македонските влади, а особено актуелната, не сакаат многу да се мешаат со светот. Таму владеат други стандарди кои, ако бидат применети, овде ќе значат поголема одговорност за политичарите. Тогаш нема да се добиваат избори со делење зејтин, шеќер, брашно и партиски маички и капи, туку критериумите ќе бидат построги.

Затоа Груевски го нервира секој искажан збор од Брисел, бидејќи така се разголува неговата политика која се заснова на (пот)купување гласови на ситно, додека крупните работи стојат во место. Едно големо промашување веќе се случи со недобивањето покана за НАТО, второто големо промашување веќе е на прагот, бидејќи нема да пристигне ниту долгоочекуваниот датум за почнување преговори со ЕУ.

За тие две историски промашувања, кои нагло го сменија курсот на државата, треба да биде пронајден виновник. Но, како да биде обвинет премиерот Никола Груевски и неговите министри кога тие ниту одат често во Брисел ниту, пак, можат да одговараат за постапките на Грција. Луѓето се фокусирани на домашни теми и не можат глава да дигнат од одење по градовите и селата, посета на новоотворените универзитети, чистење канали, метење болници.

Негде по пат од Старвинци кон Карбинци стасаа да ги известат македонските новинари за непристојниот предлог од Брисел. Им рекоа, се разбира, да се повикаат на анонимни избори. И еве, вчера прочитавме дека Брисел не може да им врати. Не се расправа со анонимни политичари.