Едиторијал

Скандал до скандал во судството

Гордана Дувњак

Членовите на Судскиот совет му ��о извадија трнот од окото на министерот за правда, Михајло Маневски. Разрешена е скопската апелациона судијка Виолета Дума, па сега првиот човек на правосудството може да биде спокоен. Окото нема веќе да му солзи и повторно ќе има бистар поглед за перспективите на македонското судство. Задоволна ќе биде и советничката на шефот на државата, па ќе може мирно да им се посвети на претставките од граѓаните.

Во оваа офталмолошка операција беше отстранета и една ненамерна раска, за да не излезе дека толку труд се вложил и се кренала толкава врева само за вадење трнче. Судбината на Дума ја доживеа и нејзиниот колега Владо Џилвиџиев, но тој, како што велат злобниците, не бил многу загрижен. Верувал дека пријателите од власта нема да го заборават и да го остават на цедило.

Скандалозната одлука на петнаесеттемина „величествени“ за разрешување на двајца од петтемина членови на Кривичниот совет, по многу нешта е пpоблематична. Прво, затоа што Советот воопшто најде вина кај судиите. Второ, затоа што различно се мери одговорноста на судиите од ист петчлен кривичен совет, кој едногласно одлучил на осудениот да му биде потврдена затворската казна. Трето, може ли правници од Советот, меѓу кои и такви што не минале ни ден во судот, да ја ценат на таков начин стручноста на судиите. Со безобѕирно навлегување во конкретни судски одлуки, кои го доведуваат во прашање слободното судско убедување. А, оние што ја утнале процедурата со двојниот идентитет уште на стартот да бидат наградени со повисоки функции.

Залудни беа аргументите на „главната обвинета“ дека е донесена правилна одлука, заснована на закон и процедури. Дека мотивите за разрешување се најмалку професионални, туку се исклучиво лични и политички. За џабе беше повикувањето да се читаат законите и оти работа на второстепен суд не е да ги менува генералиите на некој што е фатен во вршење кривично дело на самото место, ами тоа е работа на првостепениот суд. Тоа што го тврдеше и државниот јавен обвинител Љупчо Шврговски, како и сите оние што барем малку се разбираат од правото. Ќе беше ли подобро да се укине пресудата и да му се даде шанса на осудениот да побегне? Дали е поважно да се утврди дали тој бил навистина Хаки Кормаз, Ибрахим Килиќ, или некој сосема трет, или тоа што е фатен на самото место во нелегално вршење кривично дело? Кој по издржувањето на затворската казна во „Идризово“ ќе и' биде на рака испорачан на турската полиција, затоа што заработи протерување од земјава во рок од седум години.

Судскиот совет во една фарсично спроведена истрага, со маратонски сослушувања на судиите и на сведоците, се претвори во суд за политичка егзекуција. Стапот неправедно го изедоа само двајца судии. Судијата –известител, затоа што не пријавил дека осудениот има друго име и презиме во Турција. Претседателката на Кривичниот совет затоа што не го ставила на гласање предлогот, кој не постоел, жалбата на Обвинителството што не е доставена, новите докази што ги немало. Излезе дека останатите тројца судии биле статисти. Својот потпис го ставиле под записникот, колку да помине редот.

Повеќе од јасно е дека во постапката на Судскиот совет немаше ни „п“ од право и процедура, ама затоа имаше тони политика и пазарења. Направен е невиден преседан со далекусежни последици, чија единствена цел е да се отстранат оние што стојат на патот на „портокаловата револуција“. Бидејќи не се во прашање само личните судбини на поединци, туку начинот на кој се испраќа сериозна закана до сите судии. Членовите на Советот (секоја чест на исклучоците), станаа заложници на болните амбиции на министерот за правда Михајло Маневски. На желбата на власта за рекомпонирање на судството и за силна партиска инфилтрација, која треба да овозможи лесен проток на судските пресуди, кои, иако не се поткрепени со докази, сепак, треба да бидат потврда за ефикасната борба против корупцијата и криминалот.